Πίσω από τη βιτρίνα

Προφανώς και σε ένα μεσημέρι 6-0 τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ο Ολυμπιακός την κατάλληλη στιγμή θυμήθηκε να χαϊδέψει το γκάζι για να θυμίσει σε όλους εμάς πως πρόκειται για μια ομάδα που έχει άλλες δυνατότητες από τον εγχώριο ανταγωνισμό.

Παρά ταύτα η «εικόνα» της Κυριακής δεν έρχεται ούτε από τους έξι διαφορετικούς σκόρερ, ούτε από τους πανηγυρισμούς στα γκολ του Σουντανί και του Κάιπερς. Προκύπτει από την ιδιαίτερη τοποθέτηση του Βαγγέλη Μαρινάκη. Και μας προσγειώνει όλους απότομα στην πραγματικότητα.

Διότι είναι ωραίο να μιλάς για επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Είναι ωραιότερο όμως κάποια στιγμή να αποδεικνύεις ότι βρίσκεσαι σε θέση να το παρέχεις αυτό ως «προϊόν». Και η Σούπερ Λιγκ σταθερά αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Δεν μπορεί μια βροχή να εξαναγκάζει τριάντα ποδοσφαιριστές να αποδείξουν πως μπορεί να σταθούν όρθιοι σε έναν «βούρκο» σαν τον χθεσινό που προέκυψε στη Λαμία. Δεν είναι φυσιολογικό αρχές Γενάρη να σχηματίζεται ένα πρόγραμμα όπου θα βάλει μια ομάδα στην υποχρέωση να ταξιδέψει σε ολόκληρη την επικράτεια για να δώσει τρεις εκτός έδρας αγώνες σε μια εβδομάδα πηγαίνοντας από την Τρίπολη στο Αγρίνιο και από εκεί στη Θεσσαλονίκη.

Δεν μπορεί να θέλουμε να διαφημίζουμε πως έχουμε μια άρτια δομημένη διοργάνωση και επί της ουσίας από αγωνιστική σε αγωνιστική να αποδεικνύεται πως οι «παθογένειες» χρόνων είναι κανονικά στη θέση τους δίχως κανείς να θέλει να ρίξει μια ματιά στον… ελέφαντα που αράζει στο δωμάτιο.

Ο Ολυμπιακός πιθανότατα δεν θα χρειαστεί να ταξιδέψει ξανά για τη Λαμία. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης προχθές όμως είπε αυτό που επιβάλλει η θέση και ο ρόλος του στο ποδόσφαιρο. Ενας από τους λίγους επενδυτές. Κυρίως όμως κάποιος με αληθινό ενδιαφέρον. Για να δούμε πόσους θα αγγίξει η χθεσινή του παρέμβαση. Και προφανώς δεν είναι μόνο το γήπεδο της Λαμίας που μια βροχή το μετατρέπει σε πισίνα. Αλλά όταν ακόμη στο 2020 υπάρχουν ομάδες στην Σούπερ Λιγκ που δεν ξέρεις ποιοι ακριβώς είναι οι ιδιοκτήτες τους, τότε τι μπορείς να περιμένεις…