Να θυμόμαστε

Eπρεπε να ακούσουμε την αγόρευση των συνηγόρων υπεράσπισης για να καταλάβουμε τη μεγάλη πλάνη στην οποία έχουμε πέσει. Τους παρεξηγήσαμε. Είναι καλοί άνθρωποι κατά βάθος. Νομιμόφρονες. Σέβονται το Σύνταγμα. Διάγουν «σύννομο βίο». Αλλά «έχουν λοιδορηθεί και προπηλακιστεί όσο λίγοι». Και έχουν υποστεί «ορυμαγδό αρνητικής δημοσιότητας». Δεν φταίνε αυτοί για τα εγκλήματά τους. Εμείς φταίμε.

Το ακούσατε, κυρία Κανέλλη; Είναι παρεξηγημένος ο άνθρωπος που σας επιτέθηκε και σας γρονθοκόπησε στο τηλεοπτικό στούντιο εκείνο τον μακρινό Ιούνιο του 2012. Δεν κατάλαβε καν τι έκανε (γι’ αυτό και όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, αλλά επανήλθε ακόμη πιο προκλητικός τον περασμένο μήνα). Δεν το κατάλαβε ούτε ο παριστάμενος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας (γι’ αυτό και έγινε στη συνέχεια Πρόεδρος της Δημοκρατίας). Οπως θα έλεγε άλλωστε αργότερα ο παρουσιαστής της εκπομπής, δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιζαν ξύλο δύο πολιτικοί στην εκπομπή του, είχε ξανασυμβεί τη δεκαετία του ’90.

Το τραγικό είναι ότι ο Ηλίας Κασιδιάρης μπορεί και να λέει την αλήθεια. Οχι βέβαια στο ότι είναι παρεξηγημένος: πέντε χρόνια μετά το επεισόδιο εκείνο τσαμπουκαλεύτηκε με τον Νίκο Δένδια μέσα στη Βουλή. Κι αν έτσι συμπεριφέρεται στους επώνυμους, καταλαβαίνει κανείς πώς έχει φερθεί και συνεχίζει να φέρεται στους ανώνυμους και τους αδύναμους. Μπορεί όμως πράγματι να τον σταματούν στον δρόμο και να του λένε «να αγιάσει το χέρι σου» (κι εκείνος να τους δείχνει το τατουάζ με τη σβάστικα στο μπράτσο). Μετά την άνανδρη εκείνη επίθεση, άλλωστε, αρκετοί είχαν πει ότι «κάποιος έπρεπε να βάλει φρένο στην Κανέλλη». Και δεν ήταν νεοναζί. Δεν ήταν καν ακροδεξιοί. Καθημερινοί άνθρωποι ήταν, που κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Μόλις πρόσφατα, άλλωστε, μια δημοσκόπηση έδινε στο νέο κόμμα του Κασιδιάρη 1,2%. Κι ήταν κι άλλοι, που ντρέπονταν να το πουν.

Ναι, ένα μέρος της κοινωνίας μας γουστάρει τη βία – τη δεξιά βία, αλλά και την αριστερή, ιδίως την αριστερή. Οπως ένα μεγάλο μέρος των συμπατριωτών μας γουστάρει και ηγέτες σαν τον Πούτιν. Δεν είναι νεοναζί ο ρώσος πρόεδρος, προς Θεού. Είναι πολύ πιο έξυπνος από αυτούς, οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί για την εξουδετέρωση των αντιπάλων του είναι πιο λεπτές, κι έχει ένα μαύρο χιούμορ ο μπαγάσας, μοναδικός είναι.

Αυτές τις ώρες των πάνδημων πανηγυρισμών, που είναι ευπρόσδεκτοι και πολύτιμοι, καλό είναι να θυμόμαστε μερικά πράγματα. Πως όταν δέχεται κάποιος επίθεση, την καταδικάζουμε χωρίς να διευκρινίσουμε πρώτα ότι δεν συμφωνούμε κατ’ ανάγκη με το θύμα. Πως όταν μια οργάνωση κρίνεται εγκληματική, και τίθεται εκτός νόμου, δεν εξαφανίζονται μαζί μ’ αυτήν και οι ιδέες της. Πως αν μια εισαγγελέας βρίσκεται σε σύγχυση, και δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να αναγνωριστούν ελαφρυντικά στους συγκεκριμένους κατηγορούμενους, ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση μπορεί να χαρακτηρίζει πολλούς ανυποψίαστους πολίτες.