Το καθήκον του κ. Μητσοτάκη

Το θετικό είναι ότι ο Πρωθυπουργός έχει ακόμα αρκετό πολιτικό κεφάλαιο, για να μπορέσει να διαχειριστεί το προσφυγικό ζήτημα. Το αρνητικό είναι ότι θα το εξαντλήσει, δυστυχώς, για ένα και μόνο – μείζον κατά άλλα – θέμα, το οποίο, όμως, εξαρχής «φώναζε» ότι είχε ανάγκη ειδικής μεταχείρισης, αλλά κανείς δεν άκουγε.

Η κατάργηση του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, τον περασμένο Ιούλιο και η διάχυση των αρμοδιοτήτων του σε τρία – τέσσερα διαφορετικά υπουργεία, ήταν ένα μεγάλο λάθος. Ωστόσο, δεν το διορθώνεις με ένα άλλο. Οι παλινωδίες της κυβερνητικής πολιτικής σε ό,τι αφορά στο σχέδιο διαχείρισης του προβλήματος, οι υπαναχωρήσεις στις δεσμεύσεις, η βίαιη καταστολή και ενίοτε η μέχρις εσχάτων αυτοκριτική της, έδωσαν χώρο σε ακραίους και μη για «να κάνουν καριέρα». Και ιδού τα αποτελέσματα.

Και τώρα τι; Ο κ. Μητσοτάκης πήρε την απόφαση να πάει ο ίδιος στα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, να συζητήσει με τους τοπικούς άρχοντες και κυρίως να ακούσει τους κατοίκους, που ζουν το πρόβλημα. Καλώς; Καλώς. Θα μπορούσε να το είχε κάνει νωρίτερα; Ενδεχομένως. Θα δώσει λύση με αυτή την πρωτοβουλία; Οχι, αλλά θα δείξει ότι νοιάζεται και ότι είναι αποφασισμένος να εμπλακεί προσωπικά στην ιστορία χωρίς να φοβάται το προσωπικό στραπατσάρισμα. Μόνο που κάπου εδώ αρχίζουν οι ενστάσεις.

Ο Πρωθυπουργός δεν είναι ιεραπόστολος, για να πηγαίνει μόνος στις δύσκολες αποστολές, προκειμένου να κηρύξει τον ορθό λόγο. Επίσης, δεν μπορεί κάθε φορά να λειτουργεί περίπου ως υπουργός ή υφυπουργός, με διαφορετικό κατά περίσταση χαρτοφυλάκιο, για να διορθώνει τις ατέλειες, τις αδυναμίες κι εν τέλει τις ανεπάρκειες των υφισταμένων του.

Με τον τρόπο που δρα και ενεργεί, κάποια στιγμή, θα κουραστεί. Και θα σηκώσει τα χέρια ψηλά. Κι αυτό δεν συμφέρει σε κανέναν. Το προφίλ που καλλιεργεί, το πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει (ακόμα) και κυρίως η πρόσφατη εκλογική νίκη του το περασμένο καλοκαίρι, του επιτρέπουν να πάρει μέτρα. Και να ζητήσει από το υπουργικό συμβούλιο να δουλέψει.

Πραγματικά. Γιατί δεν είναι δυνατόν, υπουργοί και υφυπουργοί της κυβέρνησής του να λειτουργούν πρωτίστως ως «σχολιαστές» αντί να παράγουν έργο. Και είναι απαράδεκτο να αποφεύγουν να εμπλακούν στα κρίσιμα θέματα (π.χ. Προσφυγικό) για να μην εξαντλήσουν το δικό τους πολιτικό κεφάλαιο. Γιατί αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι «όλοι μαζί θα φύγουν», όπως «όλοι μαζί ήρθαν». Κι επειδή δεν το καταλαβαίνουν οι ίδιοι, ας τους το εξηγήσει ο Πρωθυπουργός.