Η Ακροδεξιά είναι ακόμη εδώ

Η ανακούφιση που προκάλεσε η εκλογική αποτυχία της Χρυσής Αυγής στις βουλευτικές εκλογές (αν και ένα εκ των βασικών στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης κατάφερε να βρεθεί στην Ευρωβουλή) δεν σημαίνει ότι ξεμπερδέψαμε με αυτό που εκπροσωπούσε η νεοναζιστική οργάνωση. Δεν αναφέρομαι τόσο στις εξελίξεις στη δίκη και στο εύλογο άγχος που προκάλεσε η πρόταση της εισαγγελέως, που ουσιαστικά παρέβλεψε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία και τις μαρτυρίες που παρουσιάστηκαν για τη δράση της εγκληματικής οργάνωσης. Κυρίως θέλω να σταθώ στον τρόπο που όλα τα στοιχεία τα οποία όρισαν την παρουσία της και βοήθησαν την άνοδό της είναι ακόμη ενεργά.

Οι αντιδράσεις των τελευταίων μηνών για τα ζητήματα του Προσφυγικού και Μεταναστευτικού και η απήχηση που έχουν απόψεις που συνδυάζουν τη θεωρία συνωμοσίας με τον ωμό ρατσισμό, όπως είναι η διαβόητη θεωρία της «πληθυσμιακής υποκατάστασης», είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Το ίδιο και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την εγκατάσταση των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο ως πρόβλημα των «τοπικών κοινωνιών», όταν είναι πρώτα και κύρια πρόβλημα άθλιων και εξευτελιστικών συνθηκών που υφίστανται οι ίδιοι οι πρόσφυγες, ή ο τρόπος που η όλη συζήτηση περιορίζεται στην αναζήτηση μέσων αποτροπής, συμπεριλαμβανομένης της επικίνδυνης λογικής των φρακτών και των «φραγμάτων».

Εάν προσθέσουμε σε όλα αυτά την αυξανόμενη απήχηση αυταρχικών πρακτικών ή την εμφανή παλινδρόμηση τμημάτων της κοινωνίας σε αρκετά πιο συντηρητικές ή σεξιστικές συμπεριφορές (συμπεριλαμβανομένου του νέου κύματος αμφισβήτησης του δικαιώματος στην άμβλωση), αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ένα ενεργό ιδεολογικό υπόβαθρο που παραπέμπει στον πυρήνα της Ακροδεξιάς και δείχνει να τροφοδοτείται από μια επιστροφή στην «κανονικότητα» που έχει έντονα στοιχεία μιας συνθήκης μειωμένων προσδοκιών.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Σε όλη την Ευρώπη τα μηνύματα ανακούφισης από τις εκλογικές ανασχέσεις της Ακροδεξιάς (τελευταίο παράδειγμα οι περιφερειακές εκλογές στην Εμίλια-Ρομάνια) δεν μπορούν να συγκαλύψουν την πραγματική ηγεμονία πλευρών της ατζέντας της Ακροδεξιάς σε ζητήματα όπως η μεταναστευτική πολιτική.