Να πούμε στα παιδιά την αλήθεια

E, δεν έχασε η Βενετιά βελόνι που δεν ανέβηκε στο βάθρο του Ευρωμπάσκετ η Εθνική Εφήβων, μπορεί, διάβολε, το έθνος να επιζήσει και χωρίς αυτό το μετάλλιο!

Μπορεί επίσης να επιζήσει και χωρίς το… συρτάκι που παραδοσιακά χορεύουν τα καμάρια μας στο κέντρο του γηπέδου, πολλώ δε μάλλον όταν αυτό συμβαίνει εντός και επί τα αυτά…

Δεν μπορεί όμως να επιζήσει με τις εικόνες και τις συμπεριφορές που δυστυχώς τείνουν να καταστούν κοινός τόπος αναφοράς των μικρών εθνικών ομάδων…

Το κακό στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ότι και οι τρεις ομάδες που αγωνίσθηκαν ως τώρα απέτυχαν στον στόχο τους και διέψευσαν τις όποιες προσδοκίες υπήρχαν. Εκείνο που προκαλεί ανησυχία και φόβο είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα η οποία αναδίδει μια αρρωστημένη και μάλιστα επιδημική νοοτροπία.

Προχθές στον μικρό τελικό του Eυρωμπάσκετ Εφήβων κάτω των 18 ετών στον Βόλο, η Εθνική έφαγε 55 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο και πλήρωσε ακριβά τα επίχειρα της τακτικής επιλογής της να προβοκάρει τους Σλοβένους και να τους δώσει ελεύθερα περιφερειακά σουτ. Το κόλπο έπιασε μέχρι τη στιγμή που οι κληρονόμοι του Λούκα Ντόντσιτς μετά τα 2/26 τρίποντα, έβαλαν έξι απανωτά και τότε η σεμνή τελετή έλαβε τέλος…

Το χάσαμε, λοιπόν, το μετάλλιο πατριώτη. Σιγά τα ωά, όμως, το επαναλαμβάνω. Το ζητούμενο είναι να σώσουμε την ψυχή μας και κυρίως την ψυχή των παιδιών, που μοιάζουν να ταξιδεύουν χωρίς μπούσουλα και επαναπαύονται στη διαφήμιση που τους γίνεται και στην ψευδαίσθηση ότι έχουν ήδη πιάσει τον παπά από τα γένια.

Στο επόμενο κλικ οι νεοσσοί θα ενηλικιωθούν και θα βρεθούν στο κρίσιμο σταυροδρόμι όπου ξεχωρίζει κιόλας η ήρα από το στάρι. Τότε – για να επικαλεσθώ μια ατάκα του Ουίνστον Τσόρτσιλ για έναν πολιτικό αντίπαλο του – θα φανεί εάν πρόκειται για πολλά υποσχόμενους ή απλώς για κάποιους που υπόσχονταν πολλά…

Μέχρι τότε περισσότερο από κομπλιμέντα, αυτά τα παιδιά έχουν ανάγκη να ακούνε την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι…