Η αλληλεγγύη στο στόχαστρο: Βάζουν τους μετανάστες στο απόσπασμα;

Πριν από λίγες μέρες η ΔΕΗ έκοψε το ρεύμα στην κατάληψη στέγασης προσφύγων στην Οδό Νοταρά 26 στα Εξάρχεια, «κατ’ εντολή της αστυνομίας» όπως δήλωσε η ίδια η κατάληψη.

Η κατάληψη αυτή, που δεν αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα από τη γειτονιά και μάλιστα είχε τη στήριξή της, ήταν από τις πιο παλιές που δραστηριοποιήθηκαν στο θέμα της αντιμετώπισης των στεγαστικών αναγκών προσφύγων και στο μεγάλο κύμα του 2015 και αργότερα.

Παρ’ όλα αυτά, όπως και άλλες καταλήψεις  με ανάλογο χαρακτήρα, έχουν ούτε λίγο πολύ αντιμετωπιστεί συλλήβδην ως «κέντρα παραβατικότητας». Στο κατασκεύασμα περί «ανομίας» που έχει κυριαρχήσει στο δημόσιο λόγο, κατασκεύασμα επικίνδυνα απλουστευτικό και γενικευτικό, συμπεριλαμβάνονται και αυτές οι καταλήψεις.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Καταλήψεις όπως αυτή στην οδό Νοταρά 26, ή αυτή στο παλιό Ε΄ Γυμνάσιο ή αυτή στο κλειστό ξενοδοχείο City Plaza, που ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες, κάλυψαν μια πραγματική ανάγκη σε στιγμές που οι κρατικές υπηρεσίες έδειχναν αδυναμία να ανταποκριθούν.

Και το έκαναν αυτό με χάρη στην έμπρακτη αλληλεγγύη πολλών ανθρώπων που τις στήριξαν σε διάφορες στιγμές για να μπορούν να σταθούν. Με αποτελέσματα σε αρκετές περιπτώσεις πολύ καλύτερα από πρωτοβουλίες των αρμόδιων φορέων και χωρίς τη σκιά της διασπάθισης δημόσιου χρήματος που υπάρχει για διάφορες πλευρές της επίσημης διαχείρισης του μεταναστευτικού και προσφυγικού ζητήματος.

Όσοι δημοσιολογούν με περισσή ευκολία κατά των καταλήψεων, προφανώς δεν έχουν επισκεφτεί ποτέ κάποια, σε αντίθεση με πάρα πολλές και πολλούς ξένους ανταποκριτές, εκπροσώπους κινημάτων ή διανοούμενους. Ούτε μπορούν να αντιληφθούν τι είναι αυτό που έκανε ανθρώπους, επιπλέον των άλλων υποχρεώσεών τους να πηγαίνουν να κάνουν και μια βάρδια σε μια κατάληψη, να βοηθάνε σε πρακτικές δουλειές, να κάνουν επισκευές ή άλλες εργασίες.

Γιατί εάν είχαν μιλήσει με τέτοιους ανθρώπους θα συναντούσαν όχι την «ανομία», αλλά τη χαρά της αλληλεγγύης και τη βαθύτερη αίσθηση ότι μέσα από τέτοιες πρακτικές οικοδομούνται πραγματικές κοινότητες που υπερβαίνουν τις διαφορές εθνότητας ή θρησκείας.

Κοντολογίς το ακριβώς αντίθετο της βαναυσότητας μιας «Ευρώπης-Φρούριο» που έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε υγρό τάφο για χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που απλώς αναζητούσαν καλύτερη μοίρα.

Αυτοί που σήμερα στηλιτεύουν την υποτιθέμενη «ανομία» των καταλήψεων, στην πραγματικότητα απλώς εκφράζουν την δυσανεξία τους απέναντι σε πρακτικές αλληλεγγύης και συνύπαρξης που είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαίες εάν δεν θέλουμε κοινωνίες κοινωνικού κανιβαλισμού.

Και η αντιμετώπιση της αλληλεγγύης ως «ανομίας» είναι, όπως και να το δει κανείς, σημάδι ανησυχητικό.