Αφηγήματα για ΑμεΑ και γυναίκες

Οι πιο σημαντικές -κι οι πιο πολωμένες- ευρωεκλογές στην ιστορία της χώρας μετρούν  «δευτερόλεπτα» πριν την ημέρα της Κρίσεως. Ως πρόβα τζενεράλε πριν την βουλευτική κάλπη, κανένας δεν θα μπορεί να ισχυριστεί πως το αποτέλεσμα κρίθηκε από «χαλαρές» ψήφους. Κι έχουν βγει στην επιφάνεια αντιθέσεις ηχηρές.

Κάποτε ο Αντόνιο Γκράμσι μίλησε για τις δευτερεύουσες αντιθέσεις. Έκτοτε, μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας και κάπως σα να διαμόρφωσαν τα κινήματα πιο σύγχρονες τοποθετήσεις: Στο πεδίο της μάχης με επίκεντρο τον Άνθρωπο, καμιά αντίθεση δεν είναι δευτερεύουσα. Κι όσο εξελίσσεται η ιστορία, που αυτή είναι εξάλλου η δουλειά της, τόσο θα νόμιζε κανείς πως αλλάζουν τα ανθρώπινα μυαλά προς το ανθρωποκεντρικότερο. Αλλά φεύ!

Η απόπειρα να αναδειχθεί ως κεντρικό το ζήτημα της αναπηρίας, μέσω το Στέλιου Κυμπουρόπουλου, ευτυχώς ναυάγησε νωρίς. Διότι τα ΑμεΑ, ακόμα και σήμερα, στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας είναι της αμάξης ο έσχατος τροχός. Άντρες, γυναίκες, πλούσιοι και φτωχοί, ΛΟΑΤΚΙ και πρόσφυγες, μετανάστες και προύχοντες, από όλες αυτές τις κοινωνικές ομάδες διοχετεύεται ρατσισμός προς τα ΑμεΑ. Και γιατί; Μα φυσικά γιατί  κοινωνική ενσωμάτωση αυτών των ανθρώπων είναι ελλιπής. Και πώς, δηλαδή, να ενσωματωθούν όταν δεν μπορούν να να βγουν από τα σπίτια τους, να βρει δουλειά, να πάνε σχολείο;

Έτσι, το θέμα έκλεισε. Άνοιξε με τρόπο σκαιό, έκλεισε άρον άρον. Αν δεν είσαι ΑμεΑ, αν δεν είσαι, έστω, με κάποιον άλλον τρόπο εμπειρικά γνώστης της κατάστασης, το πιθανότερο είναι να πεις μπούρδες. Έτσι, τουλάχιστον, απέδειξε η πραγματικότητα. Να πεις μπούρδες ή να υπερασπιστείς μπούρδες.

Είτε με οίκτο προς το «κακόμοιρο το ανάπηρο» (βεβαίως κι είναι μορφή ρατσισμού ο οίκτος), είτε πελαγοδρομώντας στο επιχείρημα «είναι όλοι ίδιοι». Αντιρατσιστικό θα ακουγόταν τοεπιχείρημα αυτό, αν δεν υπήρχε ένα πρόβλημα. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Είναι όλοι ίσοι κι αυτή είναι μια σπουδαίας σημασίας διαφορά.

Κι εδώ ας κρατήσουμε αυτό το σημείο, το σημείο της εξίσωσης προς κατευθύνσεις τραγικές, για να φτάσουμε στην αντιμετώπιση απέναντι στις γυναίκες. Δεν θα αναφερθώ καν στην προεκλογική χολή που εισέπραξαν οι τρανς γυναίκες, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της υποψήφιας με την Ρένα Δούρου, Άννας Κουρουπού. Θα αναφερθώ μόνο στις γυναίκες για τις οποίες μιλάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σε καμία περίπτωση τις τρανς, δηλαδή.

Ο πρόεδρος της ΝΔ, ο οποίος παίζει τα ρέστα του σε αυτές τις εκλογές, σήκωσε το κοινωνικό χαλί και ανέσυρε από κάτω το πιο κοινώς διαδεδομένο στερεότυπο της ελληνικής κοινωνίας (ίσως μετά τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, αλλά κι αυτό είναι μεγάλη συζήτηση). Τους έμφυλους ρόλους.

Τι είπε  κ. Μητσοτάκης; Ό,τι μπορούσε να ενισχύσει το «παραδοσιακό» του προφίλ: Θέλουν να δώσουν την δυνατότητα στις γυναίκες να δουλεύουν από το σπίτι. Και αναγνωρίζει ότι το νοικοκυριό είναι υπόθεση γυναικεία.

Απλά μαθηματικά. Οι γυναίκες να δουλεύουν από το σπίτι, διότι και το νοικοκυριό θα συντηρούν και τα παιδάκια τους θα μεγαλώνουν.

Και δεν είμαστε στα 1970. Έχουμε,εξάλλου, ίντερνετ. Για να δουλεύουν οι γυναίκες από το σπίτι.

Άραγε πώς ένιωσαν οι βουλεύτριες του κόμματός του όταν τον άκουσαν; Αναγνώρισαν κι εκείνες ως ενόψει του κρίσιμου των ευρωεκλογών, καλό θα ήταν να ακουστούν διαχωριστικές πατάτες, που πιθανότατα θα συσπειρώσουν τα εκ των ψηφοφόρων πιο παραδοσιακά μυαλά;

Περίεργες, πολύ περίεργες αυτές οι εκλογές. Ίσως, πάλι, να φάνηκαν περίεργες στους αισιόδοξους. Ίσως οι ρεαλιστές να περίμεναν τέτοια αναχρονιστικά παιχνίδια. Αυτές τις μαλακίες κάνουν οι αισιόδοξοι και πέφτουν μετά από τα σύννεφα.