Ο λάθος αντίπαλος

Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε στο πεδίο του λάθους. Ενδεχομένως και του πολύ μεγάλου λάθους.

Δέκα ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές, η συζήτηση στην χώρα, με ευθύνη συγκεκριμένων προσώπων και ομάδων έχει διολισθήσει σε επίπεδο ενδεχομένως και χαμηλότερο από εκείνο της περιόδου του μνημονιακού εμφυλίου. Όσοι νόμισαν ότι αυτός έληξε με την έξοδο, τάχα, από τα μνημόνια, βλέπουν ότι απλώς συνεχίζεται με άλλη μορφή.

Συζητάμε για «ελίτ» και «πολλούς».

Λένε ότι είναι με τους πολλούς εκείνοι που ισοπέδωσαν την πολυπληθή μεσαία τάξη και διεύρυναν κάθε είδους οικονομική και κοινωνική ανισότητα.

Λένε ότι είναι με τους πολλούς εκείνοι που καλόμαθαν στην χλιδή της εξουσίας και θεωρούν περίπου ιστορική τους υποχρέωση να σουλατσάρουν με ξένα κότερα στα νησιά. Οι ίδιοι λένε και οι οπαδοί τους συμφωνούν, ότι δεν έχει σημασία αν ο Πρωθυπουργός γυρνάει εδώ κι εκεί με τα κότερα ή αν ο Πολάκης έχει τραμπουκίσει ό,τι κινείται και πετάει στο πολιτικό σκηνικό και πέραν αυτού.

Λένε ότι είναι με τους πολλούς εκείνοι που εναγκαλίζονται με τους αρχισυνδικαλιστές των ταξί, οι οποίοι εναγκαλίζονταν όμως και με κάθε κυβέρνηση που πέρασε από την χώρα.

Και υποστηρίζουν όλοι αυτοί και οι χειροκροτητές τους ό,τι οι σχετικές διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης και οι υπενθυμίσεις για το Μάτι και όλες τις εγκληματικές παραλείψεις της κυβέρνησης είναι απλώς προεκλογικές προσπάθειες αποπροσανατολισμού.

Ενώ τα επιδόματα που δίδονται άρον άρον, οι 120 δόσεις (ή όσες είναι…) που επίσης ψηφίζονται κατεπειγόντως, η αναθέρμανση της συζήτησης για τις γερμανικές αποζημιώσεις, η αιφνιδιαστική παρουσία της συντρόφου του Πρωθυπουργού στην δίκη της Χρυσής Αυγής, η στροφή στον… Χριστιανισμό, οι νεφελώδεις εξαγγελίες έως και για επαναφορά του ΕΚΑΣ και πόσα άλλα, δεν είναι προεκλογικές ενδείξεις απόγνωσης.

Όλα αυτά εν όψει ευρωεκλογών. Οι οποίες ξεκίνησαν ως μάχη κατά της ακροδεξιάς, εξελίχθηκαν σε ψήφο εμπιστοσύνης που θα δώσει ο λαός, μετέπεσαν σε μία κάπως πιο ψαγμένη δημοσκόπηση και ποιος ξέρει πώς θα καταλήξουν.

Και γίνεται αυτή η δήθεν συζήτηση ενώ αναγορεύεται σε υπ’ αριθμόν έναν αντίπαλος η Χρυσή Αυγή. Κάτι που δεν προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις.

Δίνοντας όμως, ή μάλλον χαρίζοντας, ένα τέτοιο στάτους στην Χρυσή Αυγή, το παιχνίδι εκτρέπεται πολύ άσχημα.

Δέκα χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης, το σκηνικό που επιχειρείται να στηθεί μοιάζει επικίνδυνα με το σημείο αφετηρίας.

Ο μόνος τρόπος αποτροπής είναι η ψήφος των πολιτών. Ο καθένας οφείλει να σκεφτεί και να κρίνει. Το καλοκαίρι του ’15 μετρηθήκαμε. Τώρα θα ξαναμετρηθούμε.