Στο έλεος των ακραίων

Μόνον όσοι όλα αυτά τα χρόνια (με τα αλλεπάλληλα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και τόσες άλλες εκδηλώσεις) είχαν αναγάγει στο υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα για την εθνική ασφάλεια της χώρας τον αλυτρωτισμό των Σκοπιανών θα πρέπει να εξεπλάγησαν από την εκτός ορίων πλέον συμπεριφορά του Ταγίπ Ερντογάν όχι μόνο στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και στο εσωτερικό της χώρας του. Αναδεικνυόμενος έτσι σε κορυφαίο αυταρχικό ηγέτη, τη στιγμή που η ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, όπως αποδεικνύουν τα τελευταία γεγονότα στη Γάζα και στο Ιράν, βρίσκεται στο έλεος των ακραίων στοιχείων.

Μια κατάσταση η οποία, δυστυχώς, τροφοδοτείται από τη σημερινή αμερικανική ηγεσία, η οποία έχει επιλέξει αντί της διπλωματικής αντιμετώπισης και της διεθνούς συνεργασίας για την εξεύρεση λύσεων τη μονομερή επίδειξη σκληρής πυγμής. Κύριος εμπνευστής της πολιτικής αυτής ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του αμερικανού προέδρου Τζον Μπόλτον, γνωστός για τις πολεμοχαρείς θέσεις του.

Ετσι δεν είναι τυχαίο ότι έναν χρόνο μετά τη μονομερή απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν και την εφαρμογή αμερικανικών κυρώσεων εις βάρος του η Τεχεράνη ανακοίνωσε ότι αν δεν αρθεί το οικονομικό εμπάργκο που της έχει επιβληθεί σε 60 ημέρες θα ξεκινήσει και πάλι τον εμπλουτισμό ουρανίου, με στόχο στρατιωτικές εφαρμογές. Και να δούμε τώρα πώς θα αντιδράσουν οι υπόλοιπες χώρες, που δεν έχουν αποχωρήσει από την πολύκροτη αυτή συμφωνία.

Ενώ και οι ταραχές στη Γάζα είναι το αποτέλεσμα της απροκάλυπτης στήριξης Τραμπ στον ακραίο εθνικιστή Νετανιάχου, καθώς καθυστερεί πάνω από δύο χρόνια η υποβολή του αμερικανικού σχεδίου για τη λύση του Παλαιστινιακού. Λύση στην οποία κανένας πλέον δεν πιστεύει, με αποτέλεσμα να ενισχύονται οι ακραίες δυνάμεις της Χαμάς και να έχουν εξουδετερωθεί οι μετριοπαθείς Παλαιστίνιοι, οι οποίοι δεν έχουν πλέον σε τι να ελπίζουν.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα ο Ερντογάν παίζει τώρα το γνωστό από παλιά παιχνίδι των εκβιασμών εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, με την απειλή της υπερέχουσας στρατιωτικής του ισχύος και με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί να μείνει έξω από τον διαμοιρασμό των υδρογονανθράκων στην Αν. Μεσόγειο, λόγω των εκτεταμένων τουρκικών ακτών στην περιοχή αυτή.

Και μπορεί θεωρητικά να έχει δίκιο, αλλά για να το διεκδικήσει θα πρέπει να διαπραγματευθεί με τις άλλες χώρες της περιοχής, όπως έκανε η Κύπρος. Αυτός όμως όχι μόνο δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος και συνεχίζει την παράνομη στρατιωτική κατοχή του βόρειου τμήματός της, αλλά βρίσκεται και σε εχθρικές σχέσεις με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Ετσι αντί οι υδρογονάνθρακες να αποτελέσουν τη χρυσή ευκαιρία για λύση του Κυπριακού, προς όφελος και των δύο Κοινοτήτων, οδηγούν σε μια νέα επικίνδυνη κρίση.