Το νέο λάθος του Τσίπρα

Ελεγε πριν από μερικές εβδομάδες ο Πρωθυπουργός στο φιλικό κομματικό ακροατήριο, ότι και τις συντάξεις δεν θα κόψει και τα μέτρα υπέρ των διαφόρων αναξιοπαθούντων (σ.σ. με δική του υπαιτιότητα) θα φέρει στην Βουλή και την αντιπολίτευση στο μαρτύριο της σταγόνας θα υποβάλλει, καλώντας την να τα ψηφίσει.

Επειτα πήγε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο eurogroup και κατά πληροφορίες περίμενε να γίνει κάποια έστω κουβέντα για όλα αυτά τα ωραία, αλλά διαπίστωσε ότι πλέον ασχολούνται με σοβαρότερα θέματα, όπω η Ιταλία.

Για τα δικά μας θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τις 19 Νοεμβρίου ή και μέχρι τις αρχές του Δεκεμβρίου.

Η αίσθηση που κυριαρχεί στην κυβέρνηση είναι κατά πάσα πιθανότητα για μία ακόμη φορά λανθασμένη και μακριά από την πραγματικότητα.

Και προφανώς αντιφατική. Από την μία λένε ότι η αναστάτωση λόγω Ιταλίας μας εμποδίζει να βγούμε στις αγορές. Και από την άλλη, ότι η αναστάτωση λόγω Ιταλίας θα κάνει τους Ευρωπαίους πιο χαλαρούς και διαλλακτικούς με την Ελλάδα, προκειμένου να μην υπάρχουν πολλές εστίες έντασης στην ευρωζώνη.

Πρόκειται για λάθος και πιθανώς να υπάρξουν δυσάρεστες εκπλήξεις.

Ό,τι και να συμβεί, μία απόφαση για υπερήφανη και οριστική κατάργηση της περικοπής των συντάξεων είναι μάλλον απίθανο να υπάρξει.

Στην καλύτερη περίπτωση, μία αναβολή με αστερίσκους, όρους και προϋποθέσεις.

Θα πρέπει να περιμένουμε σε κάθε περίπτωση μερικές εβδομάδες ακόμη και πάντως να μην ξεχνούμε τι συμβαίνει κάπου αλλού: στην Γερμανία.

Με την μάχη εξουσίας στο Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα να εκτυλίσσεται πλέον μεταξύ Μέρκελ και Σόιμπλε, καλό θα ήταν όλοι να κρατούν την αναπνοή τους για την στάση της γερμανικής κυβέρνησης συνασπισμού έναντι των ελληνικών αξιώσεων.

Η υποψία ότι και σε αυτήν την περίπτωση οι εκτιμήσεις και αναλύσεις της  Αθήνας είναι λανθασμένες, είναι βάσιμη.

Το δόγμα no free lunch του Βόφγκανγκ Σόιμπλε εξακολουθεί να ισχύει και αυτό που δεν πρέπει να λησμονεί κανείς είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να βγήκε από τα μνημόνια, αλλά δεν έχει βγει από την ευρωζώνη, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο κίνδυνος είναι υπαρκτός: η κυβέρνηση της αυταπάτης, πιθανώς να υπνοβατεί προς τον γκρεμό. Το κακό είναι ότι παρασύρει μαζί της την χώρα. Πάλι.