Δεν το μετάνιωσαν ακόμη για την «καθαρή έξοδο»;

Ως προς τα εξωτερικά χαρακτηριστικά, οι πορείες της Ιταλίας και της Ελλάδας στην ΟΝΕ έχουν πολλές ομοιότητες.

Οι δύο χώρες μπήκαν σχεδόν μαζί στην Ενωση, με στοιχεία που εκ των υστέρων ομολογήθηκε ότι ήταν ψιλοπειραγμένα, στην συνέχεια βρέθηκαν με λίγη χρονική διαφορά στην δίνη της οικονομικής κρίσης, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα υπήρξε και μία κυβερνητική αλλαγή τον Νοέμβριο του 2011, όταν στην Αθήνα Πρωθυπουργός αναλάμβανε ο Λουκάς Παπαδήμος και στην Ρώμη ο Μάριο Μόντι, δύο πρόσωπα με ξεκάθαρες αναφορές στις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη.

Ο καιρός κύλησε και τηρουμένων των αναλογιών η πορεία παραμένει κοινή. Στην Ελλάδα κυριάρχησε ο αριστερο-δεξιός λαϊκισμός των Τσίπρα και Καμμένου, στην Ιταλία σήμερα κυριαρχούν οι Ντι Μάιο και Σαλβίνι.

Οι Τσίπρας – Καμμένος μεταλλάχθηκαν από αντάρτες σε αρνάκια, το ιταλικό δίδυμο όμως σήμερα παίζει τα ρέστα του στην αντιπαράθεση με την Ευρώπη, αρνούμενο να προσαρμοστεί στις υποδείξεις για την κατάρτιση του προϋπολογισμού της χώρας.

Το δεδομένο είναι ότι η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα.

Μία ενδεχόμενη σύγκρουση της Ρώμης με τις Βρυξέλλες δεν θα γίνει με τους όρους του Βαρουφάκη και αυτό οφείλεται σε πολλά και προφανή. Είτε επειδή η Ιταλία είναι μία από τις βιομηχανικές υπερδυνάμεις παγκοσμίως, είτε επειδή πλέον υπάρχουν μηχανισμοί στην Ευρώπη, οι οποίοι αποτρέπουν την κατάρρευση.

Το ζήτημα όμως που αναδύεται από την παρατήρηση των δύο περιπτώσεων και συνολικότερα της Ευρώπης, είναι καθαρά πολιτικό. Είναι ξεκάθαρο ότι οι νοοτροπίες που κυριάρχησαν και η λογική της ηγεμονίας τους ενός (της Γερμανίας) έναντι όλων, δεν αφήνει πολλά περιθώρια μακροημέρευσης στην Ενωση, με τις σημερινές της δομές και λειτουργίες.

Κάτι άλλο πρέπει να γεννηθεί και ο τοκετός θα είναι δύσκολος.

Θα κριθούν όλα αυτά στις επικείμενες ευρωεκλογές, όπου θα φανεί ποιες δυνάμεις θα κυριαρχήσουν.

Μέχρι τότε, έχει όμως σημασία μία διαπίστωση για την χώρα μας και την κυβέρνησή της.

Για μία ακόμη φορά έχει διαβάσει με λάθος τρόπο όλες τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Βγήκε δήθεν από τα μνημόνια, αρνήθηκε την σιγουριά της πιστοληπτικής γραμμής και όπου να ‘ναι θα καταλάβει πραγματικά τι σημαίνει τοκογλυφικός δανεισμός.

Όσοι συνιστούσαν την πιστοληπτική γραμμή ήταν περίπου προδότες και νέο-μνημονιακοί.

Μήπως όμως ο κ. Τσακαλώτος έχει αρχίσει να το σκέφτεται διαφορετικά, τώρα που ταξιδεύει ανά την υφήλιο και συναντά το παγωμένα αδιάφορο βλέμμα των επενδυτών;

Όσο η Ευρώπη θα βυθίζεται σε μία νέα κρίση και αναταραχή λόγω της Ιταλίας, η ελληνική κυβέρνηση θα παρακαλάει για μία ευνοϊκή αντιμετώπιση ώστε να μην κόψει τις συντάξεις και ένας θεός ξέρει τι άλλες πιέσεις θα υφίσταται (βλ. Σκόπια, προσφυγικό, κ.ά.).

Και δεν θα έχει να κάνει τίποτε άλλο από το να λουφάζει, αφού όσο και αν πολύ θα ήθελε να συνταχθεί με την ιταλική κυβέρνηση, δεν θα μπορεί να το κάνει γιατί αυτοί είναι «ακροδεξιοί αντιδραστικοί» κλπ.. Ίσως βέβαια να πάρει θάρρος ο Καμμένος, αλλά αυτό είναι άλλης τάξεως πρόβλημα και περιπλοκή.

Ποιος θα το φανταζόταν; Μία καθαρή έξοδο πήγαν να κάνουν οι άνθρωποι και τους έχει βγει τόσο ξινή…