Ο «αμερικάνος φίλος» του Πάνου Καμμένου στη φυλακή

Όταν εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ ο πιο ένθερμος οπαδός του δεν ήταν κάποιος λευκός θυμωμένος αμερικανός, αλλά ο υπουργός Εθνικής Άμυνας μιας σχετικά μακρινής χώρας.

Ο λόγος για τον Πάνο Καμμένου που το 2016 είχε πανηγυρίσει με τον πιο ενθουσιώδη τρόπο την εκλογή του αμερικανού Προέδρου.

Μάλιστα, παρότι η επίσημη γραμμή της κυβέρνησης ήταν ένα με ένα διακριτικό τρόπο να θεωρεί καλύτερο ενδεχόμενο την εκλογή της υποψηφίας των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον, πράγμα λογικό εφόσον αυτή ήταν και η γραμμή των περισσότερων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, ο Πάνος Καμμένος θεωρούσε ότι είχε βρει στον Τραμπ ένα πολιτικό πρότυπο.

Ο λαϊκισμός του Τραμπ, η πολεμική του στην παγκοσμιοποίηση, οι ακροδεξιές θέσεις σε θέματα όπως  η μετανάστευση αλλά και αμετροέπεια στη χρήση του twitter φαίνεται πως συγκίνησαν τον έλληνα υπουργό που έσπευσε να πανηγυρίσει για την εκλογή του.

Όμως, τα πράγματα δεν περιορίστηκαν απλώς στους πανηγυρισμούς.

Ο Πάνος Καμμένος επεδίωξε να αποκτήσει και πρόσβαση στον Λευκό Οίκο.

Υποθέτουμε ότι σκέφτηκε πως ως πιο ιδεολογικά συγγενής με τον Τραμπ θα μπορούσε να είναι αυτός που κρατά τα κλειδιά των επαφών με τις ΗΠΑ.

Άλλωστε, αυτό συνέβη σε μια περίοδο που ο Πάνος Καμμένος χρειαζόταν μια ένεση κύρους, καθώς πλήθαιναν τα μηνύματα από το ΝΑΤΟ ότι ο έλληνας υπουργός, παρότι ήταν οπαδός και μιας σκληρά φιλοαμερικανικής  γραμμής και της συνεργασίας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, δεν αντιμετωπιζόταν με τη μέγιστη σοβαρότητα, εκτός των άλλων και εξαιτίας της συνήθειάς του να προσπαθεί να υποσχεθεί αγορές οπλικών συστημάτων σε περίπου κάθε συνομιλητή του.

Έτσι λοιπόν όταν έγινε γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος, ένα νεαρός και φιλόδοξος ομογενής που είχε δουλέψει σε συντηρητικά think tanks και είχε ασχοληθεί με τα ενεργειακά, είχε ένα σημαντικό ρόλο στην καμπάνια του Τραμπ και ήταν ένας σύμβουλός του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, μεθοδεύτηκαν και οι ανάλογες επαφές.

Ο Καμμένος θεώρησε ότι ο Παπαδόπουλος θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπός μας στο Λευκό Οίκο.

Όμως, ο Παπαδόπουλος είχε και μερικά άλλα καθήκοντα στο πλαίσιο της καμπάνιας του Τραμπ όπως αποδείχτηκε.

Και αυτά ήταν ότι είχε ένα μέρος των επαφών με τους Ρώσους και ειδικότερα ότι είχε επαφές με Ρώσους αξιωματούχους πριν την εκλογή Τραμπ.

Άλλωστε και δημόσια είχε τοποθετηθεί θετικά υπέρ της επαναπροσέγγισης Ρωσίας και ΗΠΑ.

Μόνο που στο σχεδόν τοξικό κλίμα της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ ήταν ακριβώς η επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία που θεωρήθηκε ότι είναι το «έγκλημα» του Τραμπ και αντίστοιχα η απόδειξη περί της «ρωσικής ανάμειξης» στις εκλογές, εφόσον υποτίθεται ότι οι Ρώσοι τον προτιμούσαν.

Μικρή σημασία έχει το κατά πόσο όλα αυτά στέκουν.

Άλλωστε, η δικαστική διερεύνηση, στην οποία οι καταθέσεις του Παπαδόπουλου θα παίξουν ρόλο, συνεχίζεται.

Αυτό που μετράει είναι ότι έχουμε έναν έλληνα υπουργό και δη από τους κορυφαίους που σπεύδει με το παραμικρό να αναζητήσει «άκρη», που μιλάει με τον οποιονδήποτε χωρίς να σταθμίσει, που οραματίζεται μεγαλεία και πρόσβαση στον Λευκό Οίκο, που δεν εξετάζει ούτε ποιος είναι ο συνομιλητής του ούτε τι ακριβώς πρεσβεύει, ούτε σε τι ιστορίες είναι μπλεγμένος.

Το αποτέλεσμα είναι να καταφέρνει την ώρα που διατείνεται ότι έχει την πιο φιλοαμερικανική στάση, σε μια κυβέρνηση που έχει επιλέξει να μην επενδύσει στις ελληνορωσικές σχέσεις, να είναι ο έλληνας υπουργός που στα δημοσιεύματα του αμερικανικού τύπου να αναφέρεται κυρίως σε συνάρτηση με τον Παπαδόπουλο και τις επαφές του Τραμπ με τους Ρώσους.

Όπως και να το δεις, δεν το λες και επιτυχία αυτό.