Η θεωρία του χάους

Διαβάζοντας, εδώ και χρόνια, εκατοντάδες δημοσιεύματα (άρθρα, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ, αφιερώματα) με θέμα «Γιατί αγαπώ τη γειτονιά μου», όπου διάφοροι (συνήθως) επώνυμοι Αθηναίοι αποκαλύπτουν ότι από ένα διαμέρισμα που βλέπει στα κανάλια του Αμστερνταμ, από ένα καλοσυντηρημένο σπίτι στις ιστορικές γειτονιές του Παρισιού ή από ένα loft στο λιμάνι του Οσλο, της Κοπεγχάγης ή της Στοκχόλμης προτιμούν ένα ανήλιαγο τριάρι στον δεύτερο όροφο αθηναϊκής πολυκατοικίας της δεκαετίας του ’80 με θέα σε έναν αποψιλωμένο ακάλυπτο, αποφάσισα να κάνω αντίσταση.

Εγώ θα γράψω γιατί δεν αγαπώ τη γειτονιά μου. Για έναν κυρίως λόγο. Επειδή είναι χάλια, με την κατάστασή της να επιδεινώνεται διαρκώς. Επειδή από τα παλαιά ωραία σπίτια έχουν απομείνει ελάχιστα, τα οποία είτε είναι κακοσυντηρημένα είτε καταρρέουν. Oλα τα άλλα είναι κακόγουστες πολυκατοικίες που φτιάχτηκαν από τις αρχές του ’70 μέχρι σήμερα. Πεζοδρόμια, δρόμοι, πλατείες είναι γεμάτα φθορές, σπανίως γίνονται επιδιορθώσεις.

Οι ίδιες και οι ίδιες λακκούβες εδώ και χρόνια. Μου είναι πλέον τόσο γνώριμες που νομίζω πως αν γίνει κανένα θαύμα και τις κλείσουν θα μου λείψει κάτι… πολύ δικό μου. Το πάρκινγκ είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και οι περισσότεροι πεζόδρομοι είναι γεμάτοι σταθμευμένα αυτοκίνητα και μηχανές. Δηλαδή δεν είναι πεζόδρομοι. Το δασάκι που περιβάλλει τα Δικαστήρια έχει τα ίδια χάλια από τότε που ήμουν παιδί, ποτέ κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για να το περιποιηθεί και να το συντηρήσει. Τον γειτονικό λόφο τον θυμάμαι σε κάπως καλύτερη κατάσταση, τώρα είναι στα χειρότερά του.

Για το άλσος στο Πεδίον του Αρεως ό,τι και να πω (έχω γράψει πολλά μέχρι σήμερα) είναι λίγο. Από μόνο του, μέσα στην εγκατάλειψη, και εξαιτίας της μετατροπής του στη μεγαλύτερη αγορά πρέζας στην Ελλάδα, θα ήταν λόγος να πέσει η κυβέρνηση οποιασδήποτε πολιτισμένης χώρας.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο