Κωνσταντίνος Ρήγος: Πολλοί μου είπαν ότι κάνω λάθος

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει μόλις πριν από μερικές ημέρες αναλάβει επισήμως τα καθήκοντα του διευθυντή μπαλέτου της ΕΛΣ αλλά μοιάζει απολύτως εγκλιματισμένος.

Σύμφωνα με το Βήμα κινείται με άνεση, μιλά και αστειεύεται με όποιον του απευθύνει τον λόγο. Ξεκινάμε την «επίσημη» κουβέντα με την προφανή ερώτηση. Γιατί δέχτηκε αυτή τη θέση; «Είναι σαφές ότι είχα κι άλλα πράγματα να κάνω» μου απαντά, γράφει η Ίσμα Τουλάτου. «Αν σου πω όμως ότι οι λόγοι ήταν περισσότερο συναισθηματικοί παρά πρακτικοί πώς θα σου φανεί; Πρόκειται αναμφίβολα για μια πολύ τιμητική θέση. Οσο για εμένα, έχω βεβαίως διαγράψει μια μεγάλη διαδρομή στον χορό, αλλά τα τελευταία χρόνια έχω σχεδόν αποσυρθεί και ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία. Στο θέατρο, σε άλλου τύπου θεάματα, σε μιούζικαλ. Επομένως η θέση αυτή επαναπροσδιορίζει και τη σχέση μου με τον ίδιο τον χορό».

Στην απόφασή του να πει το «ναι» μέτρησε, όμως, και το γεγονός ότι τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της ΕΛΣ κατέχει αυτό το διάστημα ο Γιώργος Κουμεντάκης, με τον οποίο ήξερε ότι θα μπορέσει να συνεργαστεί χωρίς να διεκδικεί το αυτονόητο. «Υστερα, έχω εμπειρία από το μπαλέτο της Λυρικής. Επί διευθύνσεως Στέφανου Λαζαρίδη είχα χορογραφήσει δύο έργα και το αποτέλεσμα ήταν θετικό και για τις δύο πλευρές. Εχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου και γνωρίζοντας ότι υπάρχουν κάποια προβλήματα, πέρα από το συνταξιοδοτικό, που είναι το προφανές, άλλου τύπου θέματα, ίσως δομικά, ίσως διάθεσης κ.λπ., σκέφτηκα ότι θα άξιζε τον κόπο να προσπαθήσω τουλάχιστον για δύο χρόνια, διάστημα όχι μεγάλο, να δω αν μπορεί να αλλάξει κάτι».

Μοντέρνο κλασικό

Μιλά για την πρόσφατη οντισιόν μέσω της οποίας επιλέχθηκαν τρεις νέοι χορευτές για το μπαλέτο της ΕΛΣ. Λέει ότι θα ακολουθήσει μία ακόμη προκειμένου να επιλεγούν άλλοι τρεις, ούτως ώστε, με την καινούργια καλλιτεχνική περίοδο να έχουν ενταχθεί στο συγκρότημα έξι νέα μέλη. «Κάποιοι έφυγαν, κάποιοι άλλοι αποσύρθηκαν. Ολοι ή έστω σχεδόν όλοι είναι μόνιμοι στο σχήμα, οπότε για να μπει κάποιος πρέπει να φύγει κάποιος άλλος. Αναμφίβολα το συνταξιοδοτικό είναι πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Είναι ακατανόητο να θεωρείς ότι ένας χορευτής μπορεί να πάρει σύνταξη στα 67 του χρόνια. Ας πούμε ότι μέχρι τα 48 του μπορεί να αποδώσει γιατί οι τεχνικές έχουν αλλάξει κ.λπ. Από αυτή την ηλικία και ύστερα όμως δεν μπορείς να πιστεύεις ότι ο χορευτής μπορεί να συνεχίσει. Ούτε είναι σωστό να κρατάς ανθρώπους οι οποίοι ίσως και οι ίδιοι δεν επιθυμούν να παραμείνουν, αλλά δεν μπορούν να είναι και αποτελεσματικοί. Αυτό, τελικά, δημιουργεί μια μελαγχολία, μια κατάσταση λίγο λάθος. Και το λάθος αναγκαστικά διογκώνεται με τα χρόνια. Ο χορευτής δεν είναι τραγουδιστής ή ηθοποιός, από μια ηλικία και μετά δεν μπορείς να κρατήσεις την τεχνική σου. Θα πρέπει να υπάρξει μια πρόβλεψη ώστε οι άνθρωποι αυτοί να διοχετεύουν κάπου αλλού τη γνώση και την εμπειρία τους. Δεν μιλάμε πια και για εκατομμύρια ανθρώπους, για 15-20 μιλάμε».

in.gr