Το τέλος των ψεμάτων

Στην πολιτική, τα ψέματα και τα παραμύθια μπορούν να σε οδηγήσουν ψηλά – το ήξερε ακόμα κι η μακαρίτισσα η γιαγιά μου. Ο Αλέξης Τσίπρας, ταλαντούχος παραμυθάς, υποσχόμενος ότι θα σκίσει το Μνημόνιο με έναν νόμο και ένα άρθρο, σεισάχθεια σε όσους χρωστούν στο Δημόσιο, μείωση φόρων και προστασία συντάξεων έγινε Πρωθυπουργός. Πολλοί τον προειδοποιούσαν ότι με ψέματα δεν μπορούσε να πάει μακριά, αλλά αυτοί ήσαν βεβαίως γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές, προσκυνημένοι ευρωλιγούρηδες.

Το ίδιο είχε γίνει και με τα ελληνοτουρκικά. Οι εθνικόφρονες του 1996 (οι περισσότεροι εντός της ΝΔ) επέκριναν τους χειρισμούς της τότε ηγεσίας στην κρίση των Ιμίων και κατηγόρησαν τον Κώστα Σημίτη που δεν έστειλε μερικές χιλιάδες στρατιώτες να σκοτωθούν. Σήμερα, ο Πάνος Καμμένος, από τους φλύαρους υπερπατριώτες εκείνου του καιρού, εκλιπαρεί τους νατοϊκούς συμμάχους και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να του δώσουν λίγη προσοχή.

Αλλά στην κυβέρνηση φαίνεται ότι μυαλό δεν βάζουν, γι’ αυτό και ψάχνουν για καινούργια παραμύθια. Το πιο ισχυρό κάνει λόγο περί «καθαρής εξόδου απ’ τα Μνημόνια». Ο Αλέξης Τσίπρας (που χθες, μετά τη νέα κρίση των Ιμίων, έκανε λόγο για «ενισχυμένη θέση της Ελλάδας στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σύστημα»!) ξέρει ότι το Μνημόνιο που αυτός υπέγραψε λήγει τον Αύγουστο και προσπαθεί να πείσει τη σεβαστή εκλογική πελατεία ότι, μετά, δεν θα έχει μόνο την κυβέρνηση αλλά και την εξουσία. Οτι θα τελειώσει η εποπτεία της ελληνικής οικονομίας, ότι η Ελλάδα θα δανείζεται από τις αγορές χωρίς όρους κι ότι, στον αντίποδα του Μνημονίου, τα πελατειακά δίκτυα απελευθερώνονται – ότι κοντολογίς έρχεται η ώρα των απεριόριστων διορισμών στο Δημόσιο και ο σοσιαλιστικός παράδεισος.

Τι κρίμα που, ακόμα μια φορά, η κυβέρνηση αφηγείται ένα παραμύθι. Που προέχουν οι ανειλημμένες υποχρεώσεις της χώρας μας, τις οποίες η ίδια έχει συνομολογήσει. Η εποπτεία, π.χ., ασφαλώς και δεν μπορεί να τελειώσει, ιδίως όσο το ελληνικό χρέος είναι στα ουράνια (το 2060 βλέπουμε, λένε οι οικονομικοί αναλυτές, που παραπέμπουν στον υπ’ αριθ. 472/2013 κανονισμό της ΕΕ για την ενίσχυση της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας των κρατών-μελών στην ευρωζώνη). Το δημοσιονομικό σύμφωνο ή οι όροι εκταμίευσης πόρων από τα διαρθρωτικά ταμεία που συνδέονται με την επίτευξη ή μη μακροπρόθεσμων στόχων, αλλά ακόμα και η σχέση μας με την ΕΕ και το ΔΝΤ, κάνει την καθαρή έξοδο απλή ευχή και ακόμα πιο αδύνατη την απόλυτη απαλλαγή από κανόνες ήδη συνομολογημένους με τους δανειστές – εκτός κι αν ως χώρα πάρουμε των ομματιών μας για την Αφρική, τον Σείριο ή την απόλυτη εθνική μοναξιά, πράγμα που κανείς δεν θα μας το συμβούλευε.

Η χώρα, χάρη και στο σύστημα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έχει δέσει την ευρωπαϊκή της πορεία με την εποπτεία των οικονομικών δομών της. Το πάρτι τελείωσε, οσονούπω τελειώνουν και τα ψέματα όσων καθ’ έξιν τα χρησιμοποιούν. Η μόνη που επιβεβαιώνεται είναι η γιαγιά μου, που έλεγε ότι ο ψεύτης (κι ο κλέφτης) τον πρώτο χρόνο χαίρονται.

in.gr