Χρ.Μαξούρη: «Για ένα φιλί, δεν έχει αρχή, τέλος δεν έχει μου ο καημός»

Συνέντευξη: Ελισάβετ Σταμοπούλου

Φορά ξανά τα Δανεικά της Παπούτσια. Δεν διστάζει να αποδεχτεί τον όρο «ρεμπέτισσα» και να δανειστεί παλιές και νέες μελωδίες ώστε να δημιουργήσει έναν απρόσμενο αλλά και ζεστό χώρο για τη σκέψη και το συναίσθημα.

Τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι, Σταύρου Ξαρχάκου, Βασίλη Τσιτσάνη, Μάνου Λοϊζου, Διονύση Σαββόπουλου, Ελένης Καραϊνδρου, Άγγελου Τριανταφύλλου, συνομιλούν με κείμενα των Γιάννη Ρίτσου, Οδυσσέα Ελύτη, Μανώλη Αναγνωστάκη, Τάσου Λειβαδίτη, Μίλτου Σαχτούρη, Ντίνου Χριστιανόπουλου στην παράσταση της Χριστίνας Μαξούρη, Δανεικά Παπούτσια.

Η παράσταση, που φτιάχτηκε ακολουθώντας κυρίως συναισθηματικούς συνειρμούς με σκοπό την κατάργηση της απόστασης μεταξύ κοινού κι ερμηνευτή, παρουσιάζεται στο Θέατρο Νέου Κόσμου.

«Τα ποιήματα και τα κείμενα προηγούνται ή παρεμβάλλονται συγκεκριμένων τραγουδιών, διευρύνοντας και ταυτοχρόνως πυκνώνοντας, την ήδη υπάρχον νόημα που φέρει το κάθε τραγούδι και το κάθε κείμενο», δηλώνει στο in.gr η σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια της παράστασης, Χριστίνα Μαξούρη, η οποία αποκαλύπτει τα τραγούδια που την καθηλώνουν, μιλά για την πάλη που δίνει και τα δυσάρεστα κομμάτια της καθημέρινοτητας που την συγκινούν.

Φοράτε ξανά τα «Δανεικά Παπούτσια». Πώς επιτυγχάνεται η συνομιλία ανάμεσα σε τραγούδια μεγάλων συνθετών και ποιητών;
Μέσω του λόγου. Του γραπτού και του μελοποιημένου. Τα ποιήματα και τα κείμενα προηγούνται ή παρεμβάλλονται συγκεκριμένων τραγουδιών, διευρύνοντας και ταυτοχρόνως πυκνώνοντας, την ήδη υπάρχον νόημα που φέρει το κάθε τραγούδι και το κάθε κείμενο.

Από τη συνομιλία αυτή τι παράγεται;
Θέλω να πιστεύω πως κατά την ακρόαση αυτής της συνομιλίας και αλληλοσυμπλήρωσης, δημιουργείται ένας απρόσμενος και βραχύβιος αλλά ήσυχος και ζεστός χώρος, για τη σκέψη και το συναίσθημα.

Ποια τραγούδια των Χατζιδάκι και Ξαρχάκου εμφανίζονται στο εγχείρημά σας και ποιοι στίχοι τους κατέχουν περίοπτη θέση;
Το Κύριε σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και στίχους Βαγγέλη Ροζακέα.
«Κι είχα πολλά όνειρα Κύριε, τόσα πολλά που γέμιζε η κάμαρά μου και δεν χωρούσαν τα έπιπλα και τα παπούτσια μου, έπειτα δε χωρούσε κι εμένα»
Το Δεν έχει αρχή σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους του Βαγγέλη Γκούφα.
«Για ένα φιλί, δεν έχει αρχή, τέλος δεν έχει μου ο καημός»

H ανάγνωση κειμένων των Ρίτσου, Ελύτη, Αναγνωστάκη με ποια ένστικτα και αξίες σας φέρνει κοντά;
Με τη ματαιότητα, αλλά και τον πόθο της ύπαρξης. Κάθε φορά κι ένα βήμα και πιο κοντά.

Με ποια συναισθήματα θυμάστε την πρώτη παρουσίαση των «Δανεικών Παπουτσιών»;
Με μια τεράστια χαρά κι ευχαρίστηση. Και φυσικά, απελευθέρωση. Κι αργότερα με πληρότητα και βαθιά ευγνωμοσύνη. Ήταν σαν μια ελεύθερη πτώση, με γνώση κινδύνου, αλλά με εσκεμμένη και σχεδόν προκλητική –τώρα που το βλέπω από απόσταση- άγνοιά του.

Σας χαρακτηρίζουν ρεμπέτισσα. Συμφωνείτε με αυτόν τον χαρακτηρισμό;
Ένα μικρό μέρος μου χαμογελά, γιατί μ’ αυτό τον χαρακτηρισμό επιβεβαιώνεται εμμέσως, ότι καλώς με συγκινούν και με δονούν τα ρεμπέτικα τραγούδια. Πως αυτή η δόνηση, αφήνει ένα αντίστοιχο αποτύπωμα. Πέρα από αυτό όμως, διαφωνώ με την ευκολία και την ανάγκη που έχουμε να αποδώσουμε χαρακτηρισμούς, μόνο και μόνο για να συνεννοηθούμε ή να κρατήσουμε ζωντανές τις όποιες αναφορές έχει ο καθένας μας, οριοθετώντας και περιορίζοντας έτσι, το αισθητήριο μας της ακρόασης ή της θέασης.

Ποια είδη μουσικής σάς απορροφούσαν στα εφηβικά σας χρόνια;
Θα αναφέρω μερικούς δίσκους που άκουγα ως παιδί, αλλά και αργότερα στα εφηβικά χρόνια. Ο μεγάλος ερωτικός του Μάνου Χατζιδάκι, Τα λαϊκά της Χαρούλας του Μάνου Λοϊζου, Το φορτηγό του Διονύση Σαββόπουλου, Σερενάτα της Αρλέτας, Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ του Σταμάτη Κραουνάκη, Ζεστά ποτά και Απρίλη Ψεύτη των αδερφών Κατσιμίχα, Μαουτχάουζεν του Μίκη Θεοδωράκη. Και Queen.

H κατάσταση που βιώνουμε, η οικονομική δυσχέρεια, το τεταμένο κλίμα που επικρατεί τροφοδοτούν την έμπνευσή σας;
Τροφοδοτούν ένα πείσμα να κινηθώ προς την αντίθετη κατεύθυνση. Με ωθούν να παλέψω με ό,τι έχω, για να διατηρηθεί όσο γίνεται μέσα μου και γύρω μου, διαύγεια, ισορροπία και ομορφιά.

Θα λέγατε ότι βρίσκεστε σε μια χώρα όπου η πολιτεία αδιαφορεί για τα όνειρα των νέων και τον πολιτισμό;
Όταν κλονίζεται σοβαρά ο τομέας της υγείας και της παιδείας, μοιραία τα όνειρα των νέων και ο πολιτισμός όχι απλώς δεν θα ‘ναι και τόσο καλότυχα, αλλά και θα εμποδίζονται διαρκώς. Παρ’ όλα αυτά, γίνονται αξιοθαύμαστες κι ελπιδοφόρες απόπειρες εντός κι εκτός Αθηνών, που προσπαθούν αργά και σταθερά, να ανατρέψουν αυτήν τη δυστοκία.

Παρατηρώντας τις υφιστάμενες συνθήκες, ποια είναι τα πιο δυσάρεστα κομμάτια της καθημερινότητας;
Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στο δρόμο και κοιμούνται στο πεζοδρόμιο, αντί να μένουν σ’ ένα σπίτι και να κοιμούνται στο κρεβάτι τους. Μπροστά σ’ αυτό, όλα τ’ άλλα μοιάζουν αντιμετωπίσιμα.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ