«Το ντόπινγκ δεν αξίζει». Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, αθλητές από την πρώην Ανατολική Γερμανία, οι οποίοι έκαναν χρήση αναβολικών για να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, προειδοποιούν τους ρώσους αθλητές και όχι μόνο ότι το τίμημα του ντόπινγκ είναι πολύ μεγάλο.

Οι βλάβες τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχική τους υγεία είναι τεράστιες και μη αναστρέψιμες. Και το σοβαρότερο, υποστηρίζουν, είναι πως υπάρχουν αποδείξεις ότι τα πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας τα οποία εκείνοι αντιμετωπίζουν τα κληροδότησαν και στην επόμενη γενιά. Οι ίδιοι επιμένουν ότι τα φάρμακα εκείνης της εποχής συνδέονται με τον θάνατο ορισμένων αθλητών.

Η Ανατολικογερμανίδα Ίνες Γκέιπελ, πρώην αθλήτρια της σκυταλοδρομίας, ξεκίνησε με το Oral-Turinabol από τα 17 της. Της το είχε δώσει ο προπονητής της. «Σε ξεκινούν με ουσίες από την πρώτη στιγμή», τονίζει στο αμερικανικό δίκτυο ABC, για να εξομολογηθεί ευθύς αμέσως ότι από εκείνη την πρώτη στιγμή ήξερε ότι λέει ψέματα στον εαυτό της, αν και όχι σκόπιμα. «Αισθανόμουν τόσο περήφανη, το σώμα μου ήταν τόσο δυνατό. Έβλεπα ασφαλώς ότι το στήθος μου μίκραινε, θεωρούσα ωστόσο ότι ήταν αποτέλεσμα της προπόνησης με βάρη», εξηγεί.

Η Γκέιπελ έκανε χρήση αναβολικών για επτά συναπτά έτη, από τα 17 έως τα 24, οπότε και άφησε τον αθλητισμό. Έκτοτε άρχισε να πληρώνει το τίμημα της ψευδαίσθησης που έζησε σαν δυνατή αθλήτρια. «Είχα σοβαρότατα προβλήματα με τα νεφρά μου και τα όργανά μου είχαν δηλητηριαστεί», επισημαίνει.

Η Γκέιπελ ήταν μία μόνο σταγόνα στον ωκεανό του ντόπινγκ στην Ανατολική Γερμανία: εκτιμάται ότι οι ανατολικογερμανοί αθλητές που έκαναν χρήση αναβολικών τότε έφθαναν περίπου τους 10.000.

Το πρόγραμμα ντόπινγκ χρηματοδοτούνταν από το κράτος, ενώ το 1974 ήταν πλέον καθ’ όλα νόμιμο. Για την ακρίβεια, το ντόπινγκ θεωρούνταν αναπόσπαστο μέρος της προπόνησης των αθλητών και υπήρχαν σαφείς οδηγίες τόσο προς τους προπονητές όσο και προς τους γιατρούς για τον τρόπο με το οποίο έπρεπε να χορηγούν το δηλητήριο στους αθλητές. Το ντόπινγκ ήταν επίσημο κρατικό μυστικό.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 έως τα τέλη του ’80 και την πτώση του Τείχους, τη «χρυσή» εποχή του ντόπινγκ, η Ανατολική Γερμανία σημείωσε λαμπρές επιδόσεις: κέρδισε περισσότερα από 500 μετάλλια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Πόλη του Μεξικού το 1968 έως τους Χειμερινούς Αγώνες στο Κάλγκαρι, το 1988.

Σήμερα, η Γκέιπελ είναι επικεφαλής του Συλλόγου Θυμάτων του Ντόπινγκ στη Γερμανία (German Doping Victims’ Association). Με εκατοντάδες άλλους αθλητές στο πλευρό της έχει ηγηθεί τεράστιων δικαστικών αγώνων, προκειμένου να αποκατασταθούν με οιονδήποτε τρόπο για τη ζημιά που υπέστησαν. Εν μέρει δικαιώθηκαν: η γερμανική κυβέρνηση ψήφισε δύο νόμους – ο πιο πρόσφατος ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλιο – με τους οποίους αποζημιώνει αθλητές που είχαν υποχρεωθεί σε χρήση αναβολικών.

Είτε ανάμεσα σε σοκολάτες είτε σερβιρισμένα κανονικά σε πιάτα, τα αναβολικά δεν έλειπαν σχεδόν από κανένα κέντρο προπόνησης της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Μοναδική εναλλακτική αποτελούσαν τα περίφημα «κοκτέιλ», τα οποία χορηγούνταν ενδοφλεβίως. Τα αποτελέσματα εκείνης της ξέφρενης κούρσας διαφαίνονται ακόμη και σήμερα: υψηλή πίεση, κατεστραμμένες αρθρώσεις, νεφρική ανεπάρκεια, εγκεφαλικά.

«Το τίμημα, το πραγματικό τίμημα, το πληρώνουν πάντα οι αθλητές», τονίζει η Γκέιπελ. Αυτοί που έχουν ντοπαριστεί και θα κυκλοφορούν εσαεί με μία ωρολογιακή βόμβα στον οργανισμό τους, έτοιμη να εκραγεί.

Επιμέλεια: Μάρω Βακαλοπούλου

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ

Ειδήσεις Σήμερα: