Καυστικό κατηγορώ ενάντια στο λαθρεμπόριο παιδιών στην Μπερλινάλε

Την οδυνηρή εικόνα των φτωχών εργατών σε φυτείες καφέ σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Γουατεμάλας, καθώς και το λαθρεμπόριο παιδιών, αφηγείται στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία του, «Ixcanul» («Ηφαίστειο»), ο Χάιρο Μπουσταμάντε, στο διαγωνιστικό πρόγραμμα της 65ης Μπερλινάλε.

Πρωταγωνίστρια στην ταινία του Μπουσταμάντε είναι η Μαρία, ένα 17χρονο κορίτσι της φυλής των Μάγια, που εργάζεται με τους γονείς της σε φυτεία καφέ. Για να γλιτώσει από έναν προκαθορισμένο γάμο που δεν θέλει, η Μαρία δίνεται στον Πέπε, έναν νεαρό εργάτη που πιστεύει πως θα την πάρει μαζί του στις ΗΠΑ στο ταξίδι που σχεδιάζει. Ο Πέπε, όμως, φεύγει κρυφά αφού την αφήνει έγκυο. Τα πράγματα μπερδεύονται όταν η μητέρα της Μαρίας προσπαθεί να τη βοηθήσει να κάνει έκτρωση.

Εκείνο που τράβηξε τον σκηνοθέτη στο θέμα της ταινίας του είναι, όπως ανέφερε ο ίδιος, «οι διακρίσεις απέναντι στους Μάγια και άλλους ανθρώπους των ορεινών περιοχών που έχουν επηρεάσει το λαθρεμπόριο παιδιών στα χρόνια της ένοπλης σύγκρουσης, καθώς και σε αυτά που ακολούθησαν (1960- 1996), με αποτέλεσμα, η Γουατεμάλα, με πληθυσμό μόνο 14 εκατομμυρία κατοίκους να καταστεί η χώρα με το μεγαλύτερο λαθρεμπόριο παιδιών».

Μέσα από μια απλή, με ιδιαίτερα προσεγμένες, όμορφες, εικόνες, και μια ωραία παρουσία της νεαρής Μαρίας Μερσέντες Κορόι, που ερμηνεύει τη Μαρία, ο σκηνοθέτης αφηγείται το δράμα της νεαρής Μαρίας, που έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τις διάφορες δεισιδαιμονίες των συμπατριωτών της και τις ειδωλολατρικές τελετουργίες του «πνευματικού συμβούλου» των χωρικών αλλά και την υποκρισία των υποτιθέμενων πολιτισμένων ανθρώπων της πόλης (μαζί και των κρατικών υπηρεσιών), που την εκμεταλλεύονται για να της κλέψουν και να πουλήσουν το νεογέννητο παιδί της. Δράμα που μετατρέπεται σε καυστικό κατηγορώ ενάντια στο λαθρεμπόριο παιδιών.

Χωρίς εκπλήξεις η δεύτερη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος, η καλοφτιαγμένη γαλλική ταινία, «Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας», βασισμένη στο μυθιστόρημα του Οκτάβ Μιρμπό, ριμέικ της ταινίας που είχαν παλιότερα γυρίσει δύο μεγάλοι σκηνοθέτες, ο Γάλλος Ζαν Ρενουάρ (1946) και ο Ισπανός Λουίς Μπουνιουέλ (1964).

Στην ταινία του, ο Μπενουά Ζακό στράφηκε στο μυθιστόρημα του Μπιρμπό, στην προσπάθειά του να μην επηρεαστεί από τις προηγούμενες εκδοχές που έδωσαν ο Ρενουάρ και ο Μπουνιουέλ, έχοντας στόχο να δώσει μια αληθινή εικόνα της περιόδου: Εκείνης των αρχών του 20ου αιώνα, ενός αιώνα που αντιμετώπισε μερικές από τις χειρότερες θηριωδίες.

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ,ΑΠΕ-ΜΠΕ