Ήταν σαν να φτιάχνει κανείς ένα δύσκολο παζλ, είχε το χαρακτήρα δυσεπίλυτου αινίγματος, και βασιζόταν πολύ στην εικόνα. Το «Κόκκινο Σπίτι» του Λέμι Πονιφάζιο, που ανέβηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 7 μέχρι τις 9 Νοεμβρίου, προέβαλε, κατά κύριο λόγο, το βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις παρακολουθήσεις. Με γυμνά σώματα, αλλά και εντυπωσιακά σκηνικά παρουσίασε και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.
«Το ζητούμενο είναι να μην φαίνεται ο κόσμος ωραίος, αλλά να δούμε αυτό που υπάρχει. Δεν ήρθατε να διασκεδάσετε. Το θέατρο είναι για όλους», είπε ο χορογράφος Λέμι Πονιφάζιο σε συζήτηση που είχε με το κοινό, μετά την παράσταση. Παράλληλα, όπως είπε, εκείνο που επεδίωκε να διευρύνει ήταν το πεδίο της προσοχής.

Μιλώντας για το θέμα της παράστασης, αναφέρθηκε στη σημασία της ελευθερίας. «Η ζωή είναι ελευθερία. Εάν σταματήσεις την ελευθερία επέρχεται ο θάνατος. Όταν δεν υπάρχει ελευθερία, δεν υπάρχει ανάπτυξη», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Στην παράσταση ακούγονταν ήχοι. Φωνές που θύμιζαν δικτατορικές προσταγές, αλλά και τηλέφωνα. Φανερή ήταν η διάθεση του Πονιφάζιο να αποτυπώσει τις χαρακιές της απολυταρχίας στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, να εκθέσει τον απειλητικό χαρακτήρα της προπαγάνδας, αλλά και τον κίνδυνο από τις παρακολουθήσεις, που γεννά μια δημοκρατία υπό όρους.

Οι κινήσεις ήταν αργές, αλλά είχαν την οσμή του πόνου. Γυμνές γυναίκες άλλοτε σε εμβρυακή στάση και άλλοτε καθισμένες, έστελναν μηνύματα «αναπαραγωγής», αλλά και εξέλιξης.

Η ατμόσφαιρα είχε κάτι το μυσταγωγικό και σκοτεινό, ενώ η σχέση του ανθρώπου με το θείο και η σημασία της τιμωρίας τέθηκαν επί τάπητος. Τα σκηνικά μαρτυρούσαν μια σχέση με το θείο, με τρεις γυμνές γυναίκες, που θύμιζαν αγγέλους, να φαίνονται σαν σε βίντεο πάνω από τη σκηνή. Ανάλογα με τους μορφασμούς και τις κινήσεις των γυναικών αυτών, πορεύονταν και οι χορευτές επί σκηνής.

Ήταν , έτσι, σαν να θέλει ο χορογράφος να επισημάνει την ισχυρή παρουσία του θείου στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Η παράσταση εκτός από κάτι το μυσταγωγικό, είχε και κάτι το πρωτόγονο.

Ήταν σαν να ανασταίνονται οι άνθρωποι των σπηλαίων και ο εκσυγχρονισμός να είναι ένα γλυκανάλατο πιάτο.

Όπως και στο «Birds with Skymirrors», έτσι και στο «Κόκκινο Σπίτι», ο Πονιφάζιο στάθηκε στη σωματική κακοποίηση. Οι χορευττές χτυπούσαν το σώμα τους, ενώ οι κινήσεις τους ήταν λίγες, αργές, αλλά μεστές νοημάτων.

«Το πρωτοποριακό είναι μέρος της παράδοσης. Η φαντασία είναι μεγαλύτερη από εμένα και το θέατρο τελετή.» είπε ο Πονιφάζιο, ενώ προσέθεσε:

«Θέλω να θίξω την απελπισία των αγγέλων που βλέπουν την καταστροφή και δεν μπορούν να αντιδράσουν. Στον κόσμο υπάρχουν άγγελοι που έχουν ακινητοποιηθεί».

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Ειδήσεις Σήμερα: