48 κινηματογραφικές ώρες στη Θεσσαλονίκη!

Ο κινηματογραφικός πυρετός ξεκίνησε από τη στιγμή που προσγειώθηκα στο αεροδρόμιο της συμπρωτεύουσας. Ένιωσα αμέσως το φεστιβαλικό καλωσόρισμα, καθώς οι χώροι του αεροδρομίου ήταν ντυμένοι με αφίσες του event.

Η πρώτη κίνηση ήταν η παραλαβή των εισιτηρίων από τα ταμεία στην πλατεία Αριστοτέλους, τα οποία είχα αγοράσει μέσω ίντερνετ δυο εβδομάδες νωρίτερα. Αποδείχτηκε σοφή πράξη (και αυτονόητη για τους φανατικούς) καθώς αν επιχειρήσεις να κλείσεις τελευταία στιγμή, οι πιθανότητες είναι να έρθεις αντιμέτωπος με δυο λέξεις: “sold out”. Άλλωστε και η Νίκη, η επικεφαλής των εθελοντών στο Φεστιβάλ, με ενημέρωσε ότι φέτος το 80% των ταινιών έγινε sold out και πως η φετινή ήταν μια από τις καλύτερες χρονιές!

Τα εισιτήρια στην τσάντα και οι οκτώ ταινίες να με περιμένουν. Απαραίτητη στάση στη στοά του Βοσπόρου, πολύ κοντά από το «Ολύμπιον». Απαραίτητες οι γευστικές εμπειρίες, πέρα από τις ψυχαγωγικές. Στο διπλανό τραπέζι δειπνούσε ο Κωνσταντίνος Κοντοβράκης, ο παραγωγός της ταινίας «Να κάθεσαι και να κοιτάς», η οποία είχε ανοίξει την ελληνική συμμετοχή στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Στο σημείο αυτό συνειδητοποίησα ότι πραγματικά, βρίσκομαι σε ένα από τα μεγαλύτερα Φεστιβάλ Κινηματογράφου του κόσμου και ότι για δυο ημέρες θα είναι σα να ζω σε μια ταινία!

Η πρώτη μεταμεσονύκτια προβολή της ταινίας «Στο δέλτα» στο Ολύμπιον δεν με κέρδισε ιδιαίτερα σεναριακά, αναγνωρίζω ωστόσο το άρτιο ντύσιμό της μουσικά και φωτογραφικά.

Η επόμενη ημέρα με υποδέχτηκε με ένα άκρως φθινοπωρινό σκηνικό, το οποίο βρήκα απόλυτα ταιριαστό με το κλίμα της πόλης. Αφού τίμησα αυθεντική μπουγάτσα (με κρέμα) ξεκίνησα να οδεύω προς τις Αποθήκες όπου και θα περνούσα το μεγαλύτερο μέρος του Σαββάτου. Ο χαρακτηριστικός ήχος του μηχανήματος που «τσεκάρει» τα εισιτήρια ακουγόταν σε όλο το χώρο. Μπήκα στην αίθουσα και προετοιμάστηκα για τον μαραθώνιο που σε λίγο θα ξεκινούσε. Δίπλα μου και πίσω μου άκουγα κόσμο να μιλά σε ξένες γλώσσες και για λίγες στιγμές πίστευα ότι είμαι σε κάποια πόλη του εξωτερικού. Οι ταινίες που ακολούθησαν έως το τέλος της ημέρας ήταν οι «Χώμα στη γλώσσα», «Παράκαμψη», «Ο θεριστής» και «The Little Death». Καλές σε γενικές γραμμές με την τελευταία να ξεχωρίζει για τη πετυχημένη μείξη κωμωδίας και δράματος και να είναι η πιο, ας το πούμε, mainstream από όσες είδα.

Στα ενδιάμεσα των προβολών, ένας γρήγορος καφές στο χέρι, ένα σνακ και πάλι μέσα. Οι αίθουσες υποδοχής κατάμεστες, οι ουρές στα ταμεία μεγάλες και οι θεατές να μελετούν το πρόγραμμα των ταινιών.

Μετά το τέλος της τελευταίας προβολής πήγα στα Λαδάδικα για φαγητό. Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των θαμώνων ήταν ξένοι επισκέπτες. Από τις λίγες λέξεις οι οποίες έφταναν στα αυτιά μου (μπορεί και να κρυφάκουγα λίγο) διαπίστωσα ότι οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από τις ταινίες! Μετά, πορεύτηκα πάλι προς τις Αποθήκες με σκοπό να μπω στο πάρτι του Φεστιβάλ. Ανεπιτυχής η προσπάθειά μου, αφού δεν είχα πρόσκληση. Τι κι αν επικαλέστηκα τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, ο κύριος στην πόρτα δεν είχε καμία διάθεση για διαπραγμάτευση. Η απάντησή του ήταν ρομποτική και ανέκφραστη «χωρίς πρόσκληση δεν μπορώ να σας βάλω». Στάθηκα παραπέρα, απογοητευμένη, αλλά όχι για πολύ. «Ίσως συχνάζει και αλλού ο κόσμος του σινεμά» σκέφτηκα και πήγα στη Ζεύξιδος, τον μικρό πεζόδρομο ανάμεσα στην Τσιμισκή και την Παύλου Μελά, ανέκαθεν καλλιτεχνικό στέκι. Ίσως ήταν οι ιδιαίτερες ενδυματολογικές πινελιές των θαμώνων ή ίσως με είχε απλά παρασύρει η ταινία στην οποία ζούσα, ήμουν πεπεισμένη ότι πίνω ποτό ανάμεσα σε κινηματογραφικούς αστέρες!

Την Κυριακή παρακολούθησα τρεις προβολές, τις ταινίες μικρού μήκους του Μπαχράνι, το «Σ’έναν δρόμο του Παλέρμο» και το «Force Majeure». Ενώ περίμενα στην Αριστοτέλους να περάσει η ώρα και να μπω στο Ολύμπιον άκουσα δυο νεαρούς να συζητούν έξω από το κεντρικό ταμείο: -«Λες να βρούμε εισιτήρια για το Force Majeure»; Αισθάνθηκα την ανάγκη να επέμβω, αφού θα έβλεπα και εγώ την ταινία αυτή, και να τους ενημερώσω ότι τα παιδιά στο ταμείο είπαν ότι μετά τις τρεις θα υπάρξουν ακυρώσεις και τους προέτρεψα να τσεκάρουν την οθόνη και να δουν τι γράφει: «ΝΑΙ! Available λέει, τέλεια»! Αναπόφευκτα πιάσαμε λίγο τη συζήτηση και μου είπαν ότι και οι δυο είναι φανατικοί σινεφίλ και δεν χάνουν κανένα από τα Φεστιβάλ. Μόνο το περσινό έχασε ο Ι. αφού δεν μπόρεσε να παρευρεθεί για επαγγελματικούς λόγους. Ο Ι. μένει στην Αθήνα και σε κάθε φεστιβάλ είναι στη Θεσσαλονίκη για τον δικό του μαραθώνιο. «Ταινίες μέχρι τελικής πτώσης». Το βράδυ, μου είπε, παρά την κούρασή του, αισθάνεται πλήρης και αναλύει όσες ταινίες είδε.

Η παραμονή μου στη Θεσσαλονίκη έκλεισε καταφέρνοντας να πάρω την αφίσα του Φεστιβάλ. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι φέτος δεν κυκλοφόρησαν οι καθιερωμένες αφίσες προς πώληση. Οπότε, πλησίασα τους εθελοντές και ζήτησα να μου δώσουν μια από τις τοιχοκολλημένες. Κανείς δεν απόρησε αφού όλοι οι θεατές έχουν μια δόση κινηματογραφικής τρέλας! Έτσι, κατάφερα να πάρω την αφίσα που έστεκε στην είσοδο του «Ολύμπιον» και που είχε «δει» όλον τον κόσμο του φεστιβάλ! Και κάπως έτσι, ανανέωσα το ραντεβού μου για το 2015!

Μαρία Πετροπούλου