55ο ΦΚΘ: Το ελληνικό σινεμά στο επίκεντρο

Οι ελληνικές ταινίες έχουν την τιμητική τους στο ελληνικό Φεστιβάλ. Εκτός από τις ταινίες που συμμετέχουν στο ελληνικό τμήμα, φέτος προβάλλονται αρκετές ταινίες πρόσφατης παραγωγής, ενώ πραγματοποιείται και ένα αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από την πρώτη ελληνική ταινία.

Δεν έλειψαν τα παράπονα για τη λίστα αυτή, η οποία προέκυψε μετά από ψηφοφορία του κοινού στο Διαδίκτυο. Εκτός από ταινίες κλασικές, όπως ο Δράκος και η Στέλλα, συμπεριελήφθησαν μεγάλες εμπορικές επιτυχίες (Πολίτικη Κουζίνα) και ταινίες που έκαναν την κινηματογραφική Ελλάδα παγκοσμίως γνωστής, όπως ο Κυνόδοντας.

Υπήρξαν, βέβαια και κάποιες επιλογές μη αναμενόμενες όπως η βωβή Κοινωνική Σαπίλα ή Οι Γενναίοι της Σαμοθράκης.

Όσον αφορά τις ταινίες πρόσφατης παραγωγής, το Forget Me Not του Γ.Φάγκρα ξεχωρίζει για την αισθητική και αφηγηματική του αρτιότητα.

Ο σκηνοθέτης ακολουθεί έναν δύτη (Γιάννης Στάνκογλου) που πρέπει να κάνει μια μυστηριώδη δουλειά, ενώ μία παλιά σύντροφός του τον ακολουθεί μέχρι την Αλάσκα. Ωραία ατμόσφαιρα, νατουραλιστική κινηματογράφηση, η ταινία του Φάγκρα είναι φιλόδοξη στις προθέσεις της, αλλά απλή στα συστατικά της.

Για αυτό κερδίζει τελικά και το στοίχημα. Υπάρχουν στιγμές που τον σκηνοθέτη συναρπάζει τόσο πολύ ο κόσμος που παρακολουθεί, ώστε η έμφαση δίνεται στους περιφερειακούς χαρακτήρες με τον κεντρικό χαρακτήρα να μην αναπτύσσεται και να μένει συχνά απλός παρατηρητής των γεγονότων.

Η Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ συμμετέχει και αυτή -όπως και η ταινία του Φάγκρα- στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ. Πρόκειται για μία ταινία είδους, με βρικόλακες, αισθητική από τη δεκαετία του 1980 και τον Βαγγέλη Μουρίκη σε ρόλο βαμπίρ.

Κινούμενη ανάμεσα στην κωμωδία και το σινεμά είδους, έχει ενδιαφέρον -ειδικά στον τρόπο που ο σκηνοθέτης στήνει τα πλάνα του και στην χρήση του φωτός-, αλλά προκαλεί σύγχυση για το τι θέλει πραγματικά να είναι.

Στην ταινία κάνει ένα πέρασμα ο -καλτ πλέον- Μάρκος Λεζές, γνωστός και από την εποχή της βιντεοκασέτας.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το Πολκ των Νίκου Νικολόπουλου και Βλαδίμηρου Νικολούζου. Οι δύο σκηνοθέτες κάνουν σινεμά weird -όπως το αποκαλεί ο διεθνής Τύπος-, αλλά με συγκεκριμένη θεματική: τη δολοφονία του αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στη Θεσσαλονίκη του 1948.

Τα αφηγηματικά μέσα χρησιμοποιούν όχι για να πουν μία παραδοσιακή ιστορία, αλλά για να μεταδώσουν ένα συναίσθημα και να αποκαλύψουν τις διεργασίες της μνήμης και της αφήγησης της ιστορίας. Με κάδρα βγαλμένα από πίνακες ζωγραφικής και υπέροχη χρήση του ήχου, η ταινία μπορεί να μην επιτυγχάνει πάντα τον σκοπό της, αλλά τουλάχιστον κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις της.

Αποστολή: Αγγελική Στελλάκη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ