«Τι άλλο έκανα από το να αγαπώ κάποιον που δεν με αγάπησε», είναι μια από τις φράσεις που με πάθος και μανία εκστομίζει η Δήμητρα Ματσούκα στη «Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα» του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν, που ανεβαίνει μέχρι την Παρασκευή στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
«Τι άλλο έκανα από το να αγαπώ κάποιον που δεν με αγάπησε», είναι μια από τις φράσεις που με πάθος και μανία εκστομίζει η Δήμητρα Ματσούκα στη «Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα» του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν, που ανεβαίνει μέχρι την Παρασκευή στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Λευτέρης Γιοβανίδης, εντάσσει σύγχρονα στοιχεία στη «Μήδεια» και χωρίς να αλλοιώνει τα βασικά γεγονότα της ιστορίας, παντρεύει με έξυπνο τρόπο τη μυθολογία με το τώρα.

Δημιουργεί ένα μονόλογο στον οποίο κυριαρχούν το πάθος, η ένταση, το συναίσθημα, το νεύρο και η χειμαρρώδης γλώσσα, απογαλακτισμένη από ταμπού.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος που έχει επιλέξει ο σκηνοθέτης να παρουσιάσει τη Μήδεια. Βγάζοντας από πάνω της τα «ρούχα» της αθωότητας, ο Λευτέρης Γιοβανίδης δημιουργεί μια σκοτεινή, ταλαιπωρημένη από τα πάθη, και πιο καθημερινή Μήδεια, που όπως κάθε γυναίκα βασανίζεται για τον έρωτά της.

Διαρκώς περιπλανώμενη και ξένη και με αποκούμπι της την προδοσία και τις ενοχές, ζητά με μανία την αγάπη και τη συμφιλίωση με τον εαυτό της. Είναι εγωκεντρική και δυναμική, ενώ βρίσκεται σε συνεχή διαμάχη με τη μοίρα της. Δεν εφησυχάζει, αλλά μέσα από εσωτερική ενδοσκόπηση ξεγυμνώνει τα μύχια συναισθήματά της.

Το κείμενο του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν έχει έναν ιδιαίτερο δυναμισμό, πάθος, ένταση, αλλά και πολλά σεξουαλικά στοιχεία. Διαθέτει, δηλαδή, ερωτικές περιγραφές και βωμολοχίες που συνοδεύουν τη διαδικασία της συνουσίας.

Ακολουθεί το δρόμο της αναδρομικής αφήγησης, ενώ με σύγχρονο και εύπεπτο τρόπο συστήνει εκ νέου τη Μήδεια. Παράλληλα, μέσα από το κείμενο και τη σκηνοθεσία, η ηρωίδα παρουσιάζεται ως μια φιγούρα που η ιδιοσυγκρασία και οι συνήθειές της προσιδιάζουν στην Ανατολή. Το στοιχείο αυτό προσπαθεί να το ανατρέψει η Μήδεια μιλώντας για αλλαγές στην εμφάνισή της. Η ανατολίτικη μουσική, από την άλλη, συμβάλλει στην εμπέδωση του νοήματος αυτού καθόλη τη διάρκεια της παράστασης.

Σε λιτά, αλλά και ασυνήθιστα σκηνικά, η Δήμητρα Ματσούκα εμφανίζεται με ένα μακρύ σκούρο φόρεμα και με πόνο και συναίσθημα στη φωνή απαγγέλλει τον μονόλογο. Κινείται ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ενώ ανάλογα με τις συναισθηματικές διακυμάνσεις, με μια κίνηση του χεριού της, ανοιγοκλείνει τα φώτα.

Η ερμηνεία της Ματσούκα διχάζει. Σε ορισμένα δραματικά σημεία και στις κορυφώσεις χάνει λίγο τον έλεγχο και μεταβαίνει στο «στρατόπεδο» της υπερβολής, Τόσο η φωνή όσο και οι προσποιητές αντιδράσεις τραγικοποιούν περισσότερο από όσο πρέπει τη Μήδεια.

Δεδομένου ότι η Μήδεια είναι ένας ρόλος – παγίδα, καθώς ο μονόλογος που καλείται ο εκάστοτε ηθοποιός να ερμηνεύσει, ενέχει κορυφώσεις και δράμα, χρειάζεται προσοχή ώστε να μη χάσει το μέτρο. Ωστόσο, η Δήμητρα Ματσούκα φώναζε παραπάνω από όσο έπρεπε σε ορισμένα σημεία και το σώμα της αιχμαλώτιζε η υπερβολική ένταση.

Σε άλλα, όμως, σημεία η ερμηνεία της ηθοποιού έβγαζε με ρεαλισμό το δράμα που περιβάλλει τη Μήδεια. Ειδικά όταν η Δήμητρα Ματσούκα ξεδίπλωνε τη σκοτεινή ψυχοσύνθεση της ηρωίδας και όταν μιλούσε με πάθος και μανία για τον αγαπημένο της Ιάσονα και για τις αμαρτίες της, το τραγικό έβγαινε αβίαστα.

Ελισάβετ Σταμοπούλου

Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος – Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
«Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα», Ζαν-Ρενέ Λεμουάν
Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου
Κινησιολογία: Pauline Huguet
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Φωτογραφίες: Ορφέας Εμιρζάς, Θωμάς Αρσένης
Video: plays2place productions

Ειδήσεις Σήμερα: