The Invisible Woman

Τo “The Invisible Woman”, είναι η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Ralph Fiennes και έχει ήδη αποσπάσει πολύ καλές κριτικές. Βασισμένο στο βιβλίο της Clair Tomalin σχετικά με μία “παράνομη” σχέση του διάσημου Βρετανού συγγραφέα Charles Dickens με μία αρκετά μικρότερή του γυναίκα, στα χέρια του γνωστού ηθοποιού, το “The Invisible Woman” αποτελεί ένα σύγχρονο σχόλιο πάνω στον έρωτα, την εμμονή, τα όρια και τις προκαταλήψεις.

To “The Invisible Woman” θυμίζει αρκετά τις ταινίες του διδύμου Merchant-Ivory καθώς επιλέγει να είναι καθαρά ανθρωποκεντρικό και να επικεντρωθεί σε λεπτομέρειες που προωθούν την ουσία της ιστορίας και αναλύουν καλύτερα τους χαρακτήρες. Έτσι, αντί για μία πομπώδη υπερπαραγωγή, έχουμε να κάνουμε με μία ταινία χαμηλών τόνων και λεπτών συναισθημάτων που παραμένει όμως άκρως συναρπαστική.

Ο ίδιος ο Fiennes κρατά το ρόλο του Charles Dickens, ενσαρκώνει τον μεγάλο συγγραφέα με χαρακτηριστική άνεση, αφαιρώντας από τη φιγούρα του Dickens τον ρομαντισμό που έχει αποκτήσει με το πέρασμα του χρόνου. Βλέπουμε δηλαδή επί της μεγάλης οθόνης έναν άνθρωπο με πάθη και εμμονές, αδύναμο μπροστά στην επιθυμία και την ενοχή, έναν άνθρωπο αναγνωρίσιμο.

Η Felicity Jones, στο ρόλο της “αόρατης” γυναίκας, αποδεικνύει πως είναι μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Έχοντας ξεκινήσει από ανεξάρτητες παραγωγές, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις από την πρώτη στιγμή και ήταν θέμα χρόνου να αναλάβει πρωταγωνιστικούς ρόλους σε μεγάλες παραγωγές. Ήδη ακούγεται πως η ερμηνεία της θα φτάσει μέχρι τα Όσκαρ. Τέλος, οι φανατικοί του “Άγγλου Ασθενή” θα χαρούν ιδιαίτερα να δουν την Kristin Scott Thomas μαζί με τον Fiennes, 17 χρόνια μετά. Η βετεράνος ηθοποιός δίνει μία ακόμα σημαντική ερμηνεία.

Ο Fiennes έχει κάνει μία ταινία που κινείται σε όμορφα και φροντισμένα αγγλικά σπίτια και δωμάτια ζωγραφικής, η οποία όμως σε κανένα σημείο δεν είναι πνιγερή και σοβαροφανής. Το στυλ της ταινίας είναι μετρημένο και συγκρατημένο αλλά ο Fiennes και ο διευθυντής φωτογραφίας του Rob Hardy επιτρέπουν στην ταινία να αναπνέει οπτικά, χρησιμοποιώντας πολύ συχνά κάμερα στο χέρι και φωτισμούς που αντικατοπτρίζουν άψογα την ατμόσφαιρα της εποχής. Η σκηνογράφος Maria Djurkovic κινείται στο ίδιο πλαίσιο και έχει δημιουργήσει χώρους εποχής που καταλαβαίνουμε πως κατοικούνται από ανθρώπους και όχι από μουσειακά εκθέματα.