Το Home Cinema σας προτείνει ένα μαραθώνιο ταινιών…κάνοντας αναδρομή στους Ολυμπιακούς Αγώνες μέσω σπουδαίων ταινιών.
Tο αφιέρωμα περιλαμβάνει, πέρα από τις ταινίες , φωτογραφικό υλικό και βίντεο.
Οι Δρόμοι της Φωτιάς (1981)

Ασυνήθιστη ταινία, με θέμα το όραμα δύο αντρών. Μολονότι ερασιτέχνες δρομείς, ο Σκοτσέζος ιεραπόστολος Έρικ Λιντλ και ο εβραϊκής καταγωγής φοιτητής του Κέμπριτζ Χάρολντ Έιμπρααμς έβαλαν στόχο να κερδίσουν χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 και το πέτυχαν. Δεν πρόκειται για μια ακόμα αληθινή ιστορία που αναβιώνει στην οθόνη, με έμφαση σε συγκρούσεις χαρακτήρων ή στην αγωνία του θεατή σχετικά με την έκβαση των γεγονότων. Επιχειρώντας να φωτίσει τα βαθύτερα κίνητρα των δύο αυτών Βρετανών (υπαρκτά πρόσωπα), το σενάριο σκιαγραφεί δυο διαφορετικούς κόσμους που ζουν κάτω από την ίδια σημαία: Αυτόν του Λιντλ, που είναι από τη φύση του γρήγορος και θέλει να τιμήσει το Θεό για το χάρισμα που κατέχει, και εκείνον του Έιμπρααμς, ο οποίος βιώνει τον κρυφό ρατσισμό των Αγγλων και λαχταρά να «πάρει το αίμα του πίσω». Η στέρεη απεικόνιση των βασικών χαρακτήρων, η θαυμάσια ανασύσταση εποχής (με το απαραίτητο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο) και οι διακριτικές παρουσίες των δευτερευόντων ηρώων συμβάλουν θετικά στο τελικό αποτέλεσμα: Ένα φιλμ χαμηλών τόνων μεν, αλλά διαφορετικό και έως ένα βαθμό συναρπαστικό. Ήταν η πρώτη σκηνοθεσία του Χιου Χάντσον («Greystoke», «Ονειρεύτηκα την Αφρική») και τιμήθηκε με τέσσερα Όσκαρ: Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Κοστουμιών και Μουσικής για το πασίγνωστο θέμα του Βαγγέλη Παπαθανασίου.
The Athlete (2009)

H ταινία που κέρδισε 15 διεθνής βραβεύσεις.
Τρέχοντας στους δρόμους της Ρώμης το 1960, ένας άγνωστος, ξυπόλητος Αιθίοπας εξέπληξε τον κόσμο με τη νίκη του κερδίζοντας το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο μαραθώνιο.
Ο Abebe Bikila έγινε θρύλος του αθλητισμού. Ένας ήρωας στη χώρα του και στην Αφρικάνικη ήπειρο.
Ο Bikila ήταν ο πρώτος Αφρικανός που κέρδισε ένα χρυσό μετάλλιο, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα στο Τόκιο, θα γίνει ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία για να κερδίσει συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς στο μαραθώνιο. Αυτός ο ήσυχος γιος ενός βοσκού θα αναγνωρίζεται από πολλούς ως ο μεγαλύτερος δρομέας μεγάλων αποστάσεων που ο κόσμος είχε γνωρίσει ποτέ.
Όταν ρώτησαν το μαραθώνοδρόμο Abebe Bikila γιατί έτρεξε ξυπόλητος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960, απάντησε πως ήθελε ο κόσμος να γνωρίζει πως η χώρα του, η Αιθιοπία, πάντα κέρδιζε με αποφασιστικότητα και ηρωισμό!

Πάμε Χιόνι; (1993)

Χαριτωμένη ιστορία εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα που συνέβησαν το 1988 όταν μια ομάδα Τζαμαϊκανών, που δεν είχαν δει ποτέ τους χιόνι, πήρε μέρος στη Χειμερινή Ολυμπιάδα.
Μια κωμωδία πασπαλισμένη με χαρά και ελαφράδα, στοιχεία που διακρίνουν τις παραγωγές της Ντίσνεϊ.


Prefontaine (1997)

Μια ταινία βασισμένη στην ζωή του Ολυμπιακού Steve Prefontaine, δρομέας μεγάλων αποστάσεων που έζησε στο Όρεγκον και πέθανε νέος. Με τους Τζάρεντ Λετό, Εντ Ο΄Νιλ και Αρ Λι Έρμι.

Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες (2008)
Μια απολαυστική ταινία με τον Σουμάχερ σε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους να παίρνει μέρος σε αρματοδρομίες, ο Ζιντάν ο πρώτος Αιγύπτιος ποδοσφαιριστής, ενώ ο Αλέν Ντελόν στο ρόλο του Καίσαρα. Το καστ πλαισιώνουν οι δύο αξιαγάπητοι πρωταγωνιστές Ζεράρ Ντεπαρντιέ και Κλοβίς Κορνιγιάκ
Το Θαύμα (2004)

To Θαύμα αφηγείται την αληθινή ιστορία του Herb Brooks (Κερτ Ράσελ), ο παίκτης που έγινε προπονητής και που οδήγησε το 1980 την Ολυμπιακή ομάδα χόκεϊ των ΗΠΑ σε νίκη επί της Ρωσίας, την φαινομενικά ανίκητη ομάδα.
Μόναχο (2005)

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Το Σεπτέμβριο του 1972 τα μέλη της παλαιστινιακής οργάνωσης «Μαύρος Σεπτέμβρης» εισέβαλαν στο Ολυμπιακό χωριό του Μονάχου και έπιασαν ομήρους έντεκα Ισραηλινούς αθλητές…
Η ταινία εστιάζει στην εκδίκηση των Ισραηλινών, ενώ τα γεγονότα του Μονάχου δείχνονται αποσπασματικά με τη μορφή φλας μπακ.
Πρόκειται για μια τυπική ταινία του Σπίλμπεργκ. Η παραγωγή είναι άρτια, η σκηνοθεσία διαθέτει κάποιες στιγμές για ανθολογία, ενώ δεν λείπουν και ορισμένες σινεφίλ αναφορές – φόρο τιμής στον Aλφρεντ Χίτσκοκ. Εξίσου εντυπωσιακή είναι η οπτική προσέγγιση, με τα κάδρα να χαρακτηρίζονται από μια γεωμετρική αισθητική και με τις αποχρώσεις της εικόνας να βοηθούν το θεατή να πλοηγηθεί με μεγαλύτερη σιγουριά μέσα στις διάφορες τοποθεσίες της δράσης.
Όταν όμως ο Σπίλμπεργκ μπαίνει στα βαθιά νερά της πολιτικής σκέψης, η γλυκερή οσμή της απλοϊκότητας διαχέεται παντού. Πέρα από το προφανές και αυτονόητο, ότι δηλαδή η εκδικητικότητα είναι κακό πράγμα και μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδο, η ταινία δεν καταφέρνει να πείσει ούτε για τις προθέσεις της ούτε για την αληθοφάνειά της.

Ειδήσεις Σήμερα: