Αρχικά είχαμε τους αγωνιστές του Δεν Πληρώνω – Δεν Πληρώνω. Αγώνας βέβαια σημαίνει κόπο, πόνο και θυσία, ενώ η αποφυγή πληρωμής μάλλον ως βόλεμα μπορεί να θεωρηθεί, αλλά τέλος πάντων.

Ακολούθησαν οι Αγανακτισμένοι. Αλλά στη γλώσσα μας η λέξη αγανάκτηση συνήθως συνδυάζεται με παραίτηση, αποχώρηση ή ουδετερότητα (π.χ. Αγανάκτησα πια μαζί σας, αφήστε με ήσυχο). Ούτε και με αυτούς λοιπόν είδαμε τίποτε ουσιαστικό.

Τώρα είναι της μόδας οι Προσβεβλημένοι. Φωνάζουν όλοι: Ντροπή σας Γερμανοί, Ολλανδοί και λοιποί Βόρειοι. Δεν είναι τρόπος αυτός να συμπεριφέρεστε σε μια κυρίαρχη χώρα. Έχουν δίκιο βέβαια αλλά εγώ δεν τους πιστεύω.

Με την έμπρακτη εξαίρεση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν είδα κανέναν να βγαίνει και να υποστηρίζει πως αφού μας φέρονται έτσι δεν τα θέλουμε τα λεφτά τους.

Ακούσατε κανέναν να δηλώνει πως για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας καλύτερα να μην πάρουμε δεκάρα κι ας πέσει το βιοτικό μας επίπεδο στο μισό; (Τόσο υπολογίζεται πως θα πέσει με την επιστροφή στη δραχμή.)

Αν δω κάποιον πολιτικό ή άνθρωπο του πνεύματος να το υποστηρίζει αυτό μαγκιά του και μπράβο του. Αλλά που τέτοια τύχη. Πάλι εκ του ασφαλούς και χωρίς να θιχτεί η τσέπη μας θέλουμε να κάνουμε τα παλικάρια. Εκεί καταντήσαμε.

Γιώργος Επιτήδειος

Γιώργος Επιτήδειος