Μια απλή αλλά όχι απλοϊκή εξήγηση του πως έφτασε η ελληνική οικονομία σε αυτά τα χάλια

Το πρόβλημα της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες ήταν πως οι εισαγωγές μας είναι περισσότερες από τις εξαγωγές. Για να μπορέσουμε λοιπόν να παίρνουμε από τους ξένους περισσότερα απ’ όσα τους δίναμε λαμβάναμε όλο και περισσότερα δάνεια.

Αυτά τα δάνεια φυσικά δεν τα έπαιρνε ο κάθε Έλληνας προσωπικά αλλά το κράτος για λογαριασμό όλων μας. Στη συνέχεια τα χρήματα μοιράζονταν ανάλογα με την κρίση του κράτους. Κάποια πήγαν σε μίζες, κάποια σε αργομισθίες, κάποια σε συντάξεις κ.ο.κ.

Αυτό το εύκολο χρήμα έκανε τη ζωή στην Ελλάδα πολύ εύκολη όπως δείχνει το ακόλουθο διάγραμμα:

Το 2009 η γερμανική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 5,9%, η σουηδική κατά 6,3% αλλά η έτοιμη να χρεωκοπίσει Ελλάδα μόνο κατά 0,2% Ο λόγος είναι πως κάθε σοβαρή χώρα όταν αντιμετώπιζε δυσκολίες έσφιγγε το ζωνάρι της, δηλαδή: α) μείωνε τα κρατικά έξοδα και β) άφηνε τις πιο αδύναμες/αντιπαραγωγικές/παροχημένες επιχειρήσεις να κλείσουν.

Στην Ελλάδα απλώς δανειζόμασταν περισσότερα κουκουλώνοντας τα προβλήματα και όλα συνέχιζαν να λειτουργούν χωρίς πόνο ή δυσκολία.

Δυστυχώς όμως κάποια στιγμή τα δάνεια έγιναν τόσα πολλά που οι πιστωτές μας έπαψαν να πιστεύουν πως μπορούμε να τα πληρώσουμε και φτάσαμε στο σημερινό χάλι. Το κράτος δεν έχει να μοιράσει χρήματα γιατί δεν του δίνουν πλέον οι ξένοι και οι επιχειρήσεις που σε μια άλλη οικονομία θα έκλειναν λίγες λίγες εδώ και χρόνια ή θα προσαρμόζονταν σταδιακά έρχονται τώρα και κλείνουν όλες μαζί και μάλιστα σε μεγαλύτερους αριθμούς γιατί δεν έχουν το χρόνο να προσαρμοστούν.

Και τώρα τι γίνεται; Οι εισαγωγές εξακολουθούν να είναι μεγαλύτερες από τις εξαγωγές. Οι πιστωτές μας λοιπόν απαιτούν να μειωθεί το εισόδημα του Έλληνα για να εισάγει λιγότερα και να αυξηθούν οι εξαγωγές (με μείωση των μισθών) για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.

Η λύση της μόδας σε αυτό το πρόβλημα είναι το δεν πληρώνω, ας χρεοκοπήσω. Αλλά φυσικά τότε θα πρέπει να εισάγουμε μόνο όσα εξάγουμε. Και επειδή μετά τη χρεοκοπία θα μπορούμε να εισάγουμε μόνο πληρώνοντας μετρητοίς ενώ εξάγουμε (όπως όλος ο κόσμος) με πίστωση θα περάσουν μήνες μέχρι να έχουμε αρκετά χρήματα να εισάγουμε οτιδήποτε.

Μπορούμε να γυρίσουμε έτσι απότομα την οικονομία μας από ανοικτή σε μισο-κλειστή; Πόσο μπορούν να παράγουν οι ελληνικές βιομηχανίες (όσες έχουμε) χωρίς εισαγώμενες πρώτες ύλες; Οι αγρότες τι θα κάνουν χωρίς λιπάσματα, φυτοφάρμακα ή σπόρους (ακόμη και αυτούς τους εισάγουμε); Τα μέσα μεταφοράς χωρίς καύσιμα και ανταλλακτικά; Τα νοσοκομεία χωρίς φάρμακα;

Η κοινωνία πως θα αντιδράσει σε μια ακόμη μεγάλη απότομη μείωση εισοδημάτων (από την αύξηση των τιμών των προϊόντων λόγω σπανιότητας εξ’ αιτίας της μείωσης των εισαγωγών);

Συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι λύση. Είναι καταστροφή και την ονειρεύονται μόνο όσοι δε θέλουν να δουν την πραγματικότητα κατά πρόσωπο.

Η λύση για μένα είναι να πάμε με τα νερά των πιστωτών μας που τους έχουμε ανάγκη και να κάνουμε την οικονομία μας πιο παραγωγική. Αλλά κι αυτό έχει κόστος. Για παράδειγμα γιατί πρέπει όποιος θέλει να κάνει επιχείρηση να πληρώνει ένα μέρος του κεφαλαίου του φόρο στους δικηγόρους για τις συντάξεις τους;

Βοηθάει αυτό την ελληνική οικονομία ή ενισχύει φτωχούς και εξαθλιωμένους συμπατριώτες μας; Για μένα είναι απλώς άλλο ένα προνόμιο μιας ομάδας ελλήνων σε βάρος της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας.

Υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλά τέτοια κι αν δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε κάτι τόσο απλό όσο η κατάργησή των προνομίων των λίγων σε βάρος των πολλών, θα τα καταφέρουμε στα πιο περίπλοκα;

Μόνο ο Θεός ξέρει.

Γιώργος Επιτήδειος

Γιώργος Επιτήδειος