Language

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που παρασύρονται από τη φωνητική συγγένεια των λέξεων προτέρα και προτεραία, αντιλαμβάνονται ασαφώς τη μεταξύ τους διάκριση και πέφτουν στην παγίδα της λανθασμένης χρήσης τους

Η μεν αναφορά σε αρνητικές επιπτώσεις είναι περιττή (συνιστά πλεονασμό), η δε αναφορά σε θετικές ή ευεργετικές επιπτώσεις είναι λανθασμένη

Η λέξη συνέπεια μάς δίνει τη δυνατότητα να αναφερθούμε είτε σε ένα θετικό είτε σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα μιας ενέργειας, ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης

Πολλοί είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να δηλώσουμε αυτό που παράγεται από κάποια αιτία, αυτό που εμφανίζεται ως αιτιατό, αυτό που έρχεται ως φυσική συνέχεια ενεργειών, πράξεων, φαινομένων ή καταστάσεων

Τα φωνήεντα που συμπροφέρονται σε μία συλλαβή (οι λεγόμενες κύριες και καταχρηστικές δίφθογγοι) θεωρούνται κατά το συλλαβισμό ως ένας φθόγγος (λογαριάζονται σαν ένα φωνήεν) και γι’ αυτό δε χωρίζονται

Η διαδικασία του συλλαβισμού χρησιμοποιείται είτε στη γραφή —όταν μια λέξη δε χωρά στη μια σειρά και ένα κομμάτι της πρέπει να μεταφερθεί και στην επόμενη— είτε σε εκφωνήσεις — π.χ., προφορά λέξεων κατά συλλαβές, όταν ένα παιδί μαθαίνει ορθογραφία

Προσθήκες - επισημάνσεις που μπορούμε να κάνουμε σε όσα περιλαμβάνονται στη Νεοελληνική Γραμματική του Μανόλη Τριανταφυλλίδη

Ένα από τα συχνότερα και πλέον δυσεπίλυτα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι χρήστες της νέας ελληνικής γλώσσας είναι αυτό που αφορά τον ενδεδειγμένο τρόπο γραφής διαφόρων λεκτικών συνόλων, δηλαδή το εάν πρέπει να γράφονται με μία λέξη ή με δύο λέξεις

Οι εξαιρέσεις από τους κανόνες τονισμού που αναφέρθηκαν στα δύο προηγούμενα άρθρα

Οι μονοσύλλαβες λέξεις δεν παίρνουν τονικό σημάδι

Από το 1982 και μετά χρησιμοποιείται ως τονικό σημάδι μόνον η οξεία

Όταν θέλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι δύο διαφορετικά φωνήεντα αντιστοιχούν σε δύο φωνήματα, δηλαδή διαβάζονται ως δύο φθόγγοι και όχι ως ένας, σημειώνουμε πάνω από το ι ή το υ δύο τελείες, τα λεγόμενα διαλυτικά

Δεδομένου ότι η γραφή της νέας ελληνικής γλώσσας είναι ιστορική, δεν υπάρχει απόλυτη και μονοσήμαντη αντιστοιχία μεταξύ των γραμμάτων και των φωνημάτων

Λέξεις που έλκουν την καταγωγή τους από την αρχαία ελληνική γλώσσα, τα ουσιαστικά ιχθύς και μυς προκαλούν αρκετά προβλήματα στους χρήστες της νέας ελληνικής γλώσσας σε ό,τι αφορά την κλίση τους

Παραδόξως, τα τελευταία χρόνια το επικοινωνώ απαντά ολοένα και περισσότερο ως μεταβατικό ρήμα, προπάντων στην πολιτική και δημοσιογραφική διάλεκτο, στον κόσμο της επικοινωνιολογίας και των επικοινωνιολόγων

Τα επίθετα που δε σχηματίζουν παραθετικά και η καθιερωμένη έκφραση «μέχρι νεωτέρας»

Ανώμαλα και ελλειπτικά παραθετικά

Οι τρεις βαθμοί του επιθέτου

Η σύνταξη του ρήματος αφορώ με την πρόθεση σε μαρτυρεί τυπολατρία και σχολαστικότητα, δεδομένου μάλιστα ότι το αφορώ, κατά γενική ομολογία, δεν έχει πλέον τη σημασία τού αποβλέπω ή αποσκοπώ σε κάτι

Μια από τις πολλές ευαγγελικές ρήσεις του Ιησού που έλαβαν στο διάβα του χρόνου χαρακτήρα αποφθέγματος και χρησιμοποιούνται συχνά τόσο στον προφορικό όσο και στο γραπτό νεοελληνικό λόγο