Μπορεί ένας σχεδιαστής να είναι επιτυχημένος και ανατρεπτικός; Ο Rick Owens μπορεί

Μια τρομακτική μέρα του Νοεμβρίου στο Παρίσι, το απαλό πρωινό φως τρυπώνει στο αρχοντικό του 18ου αιώνα του Αμερικανού σχεδιαστή μόδας Rick Owens, νότια του Σηκουάνα στο έβδομο διαμέρισμα, όπου ζει εδώ και 20 χρόνια με τη Γαλλίδα σύζυγο και συνέταιρό του, Michèle Lamy, 80 ετών.

Ένας από τους λίγους πραγματικά ανεξάρτητους δημιουργικούς επικεφαλής μεγάλου brand, έχει χτίσει μια απίθανη αυτοκρατορία φτιάχνοντας ρούχα τόσο γκροτέσκα όσο και λαμπερά. Αλλά τρεις δεκαετίες μετά την έναρξη της καριέρας του – και λίγες ημέρες αφότου έκλεισε τα 62 του χρόνια – ο Owens βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι.

Μόλις επέστρεψε από ένα ταξίδι γενεθλίων στις ακτές του Ειρηνικού στο Χαλίσκο του Μεξικού, όπου καβάλησε άλογα με τον «μούσο» του, βοηθό του στο σχεδιασμό και συχνό σύντροφο στα ταξίδια, τον πανύψηλο 30άρη, μοντέλο από την Αυστραλία, Tyrone Dylan Susman, το Instagram feed του οποίου τους έχει επίσης παρουσιάσει στην Ακρόπολη της Αθήνας, στην έρημο του Ντουμπάι και σε παραλίες σε όλο τον κόσμο (είναι γνωστό ότι φορούν ασορτί καπέλα του μπέιζμπολ με το όνομα ο ένας του άλλου).

Ο Owens εκτιμά τη συμβατική ομορφιά, έστω και μόνο για τη συγκίνηση της διαστροφής της- η Lamy την απορρίπτει εντελώς

H Michèle Lamy και ο Rick Owens 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Michele Lamy (@lalamichmich)

Οι εξωφρενικές παραγωγές του παρουσιάζονται σε έναν ουρανό από πολύχρωμα καπνογόνα ή μέσα σε φλόγες για εκατοντάδες «φρικιά», «παράξενους» και «ακατάστατες βασίλισσες»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη RICK OWENS ONLINE (@rickowensonline)

Η πασαρέλα στο σαλόνι τους

Τώρα που ο Owens επέστρεψε από το ταξίδι του, ο ίδιος και η Lamy, πράκτορας του δημιουργικού χάους με γαλαζοπράσινα μάτια, χρυσά δόντια και δύο μικρά εγγόνια, επιβλέπουν το τελευταίο τους έργο: μεταφέρουν τις επιδείξεις των ανδρικών και γυναικείων σόου του Rick Owens, που κανονικά πραγματοποιούνται στη μνημειώδη αυλή του Palais de Tokyo, ενός νεοκλασικού κτιρίου που στεγάζει δύο μουσεία με πέτρινες κιονοστοιχίες και μια μεγάλη αντανακλαστική πισίνα, στο σαλόνι τους.

«Νομίζω ότι έχει γίνει πολύ μαζικό», λέει για τα σόου του Palais de Tokyo καθισμένος στον απογυμνωμένο πρώτο όροφο αυτού που κάποτε ήταν η έδρα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Όταν ο ίδιος και η Lamy έφτασαν το 2004, το πενταώροφο αρχοντικό ήταν άδειο για δύο δεκαετίες- σήμερα, οι τοίχοι και τα πατώματά του μετά από μια ανακαίνιση παραπέμπουν περισσότερο σε κατάληψη παρά σε κατοικία.

«Υποσυνείδητα, νομίζω ότι σχεδιάζω συλλογές που ταιριάζουν με τη μεγαλοπρέπεια του Palais». Οι εξωφρενικές παραγωγές του, που συχνά παρουσιάζονται σε έναν ουρανό από πολύχρωμα καπνογόνα ή μέσα σε φλόγες για εκατοντάδες «φρικιά», «παράξενους» και «ακατάστατες βασίλισσες», όπως αναφέρεται χαϊδευτικά στους πιστούς οπαδούς του, έχουν συμπεριλάβει χορευτές του step (την άνοιξη 2014), εκτεθειμένα πέη (το φθινόπωρο 2015) και γυναίκες καλωδιωμένες η μία με την άλλη (την άνοιξη 2016).

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Michele Lamy (@lalamichmich)

Αλλόκοτη κομψότητα βγαλμένη από τα έγκατα του στυλ

Ο νέος χώρος, αν και μικρότερος, δεν στερείται της δικής του αίσθησης του θεάματος: Κοντά στο σημείο όπου βρισκόταν το γραφείο του πρώην Γάλλου προέδρου Φρανσουά Μιτεράν, υπάρχει μια στοίβαφτιαγμένη από ανθρώπινα μαλλιά από τον Σέρβο καλλιτέχνη Ζόραν Τοντόροβιτς, δύο μαύρες καρέκλες από κόντρα πλακέ με κέρατα από τη σειρά επίπλων Rick Owens και, σε ένα βάθρο μέσα σε μια θήκη από πλεξιγκλάς, μια δεξαμενή αλουμινίου 1,3 γαλονιού που περιέχει το σπέρμα του Εσθονού ράπερ Tommy Cash. «Είναι άδειο τώρα», λέει η Lamy, με ένα μαύρο φόρεμα Rick Owens χωρίς ώμους που ταιριάζει με τα δάχτυλά της, τα οποία έχει βουτήξει στο μελάνι. «Περιμένουμε να ρίξει κι άλλο».

Ο Owens φοράει έναν μαύρο σκούφο, ένα μαύρο βαμβακερό σορτσάκι και μαύρα δερμάτινα αθλητικά παπούτσια με χοντρές λευκές σόλες από καουτσούκ, όλα σχεδιασμένα από τον ίδιο. Τα τακούνια-πλατφόρμες που φοράει συχνά τον κάνουν να φαίνεται πολύ ψηλότερος από το 1,80 μ. που είναι.

Δείτε το τελευταίο του σόου

Η Lamy απορρίπτει εντελώς τη συμβατική ομορφιά

Παρά τις πολλές ομοιότητές τους, ο Owens και η Lamy είναι επίσης πολύ διαφορετικοί. Ο Άγγλος σχεδιαστής μόδας Gareth Pugh, πρώην προστατευόμενος του Owens, λέει: «Η Michèle έχει αυτή τη νομαδική νοοτροπία του hustling. Ο Rick είναι πολύ χαρούμενος που κρατάει το κεφάλι του κάτω και κάνει τη δουλειά».

Ο Owens εκτιμά τη συμβατική ομορφιά, έστω και μόνο για τη συγκίνηση της διαστροφής της- η Lamy την απορρίπτει εντελώς. Το καμαρίνι του είναι εξοπλισμένο με κεριά με άρωμα μιμόζας, φρεσκοκομμένες ορτανσίες και μαξιλάρια- το δικό της έχει ένα σωρό από βρεγμένες πετσέτες στο πάτωμα.

Οι άλλες δύο κατοικίες τους – ένα μινιμαλιστικό διαμέρισμα στην Concordia sulla Secchia της Ιταλίας, κοντά στο εργοστάσιο όπου κατασκευάζονται τα ρούχα του Owens, και ένα εξίσου αυστηρό παραλιακό σπίτι στο Lido της Βενετίας – είναι πολύ αστικά για την Lamy.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Michele Lamy (@lalamichmich)

Το «χαμόσπιτο» του Λος Άντζελες

Η ζωή τους μοιάζει αρκετά διαφορετική από ό,τι στο Λος Άντζελες, όπου γνωρίστηκαν τη δεκαετία του 1990. Δεν διαμένουν πλέον σε ένα πρώην εκπτωτικό κατάστημα, αυτό που ο Owens περιγράφει ως «ένα χαμόσπιτο», έξω από τη λεωφόρο Hollywood Boulevard.

Ούτε βάζει σκόνη χλωρίνης γύρω από το κρεβάτι τους για να κρατήσει μακριά τις κατσαρίδες, όπως έκανε όταν ήταν ελεύθερος. Στα 40 του, ο Owens σταμάτησε να πίνει και να παίρνει σκληρά ναρκωτικά. Παρόλα αυτά, δεν μετανιώνει που διέπραξε «προσωρινή αυτοκτονία», όπως την αποκαλεί- μέσα στο σκοτάδι, υπήρχαν συχνά εκρήξεις ομορφιάς – κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί και για τα ρούχα του.

Το 2003, ένα χρόνο μετά τη βράβευσή του με το βραβείο CFDA Perry Ellis Award for Emerging Talent, έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής της αιώνιας γαλλικής εταιρείας γούνας Revillon Frères και το ζευγάρι μετακόμισε στο Παρίσι. Το 2006, εγκατέλειψε αυτή την εταιρεία και άνοιξε τη δική του μπουτίκ στη στοά του Palais Royal, όπου τώρα υπάρχει ένα ανατομικά σωστό κέρινο γλυπτό του πίσω από την ταμειακή μηχανή.

«Ο Rick έχει μια τόσο μοναδική ζεστασιά, η οποία είναι αφοπλιστική, επειδή, φυσικά, ο κόσμος που έχει χτίσει με τη Michèle είναι τόσο εκφοβιστικός»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη RICK OWENS ONLINE (@rickowensonline)

Στέκεται μόνος του

Ακόμα και στη μόδα, μια βιομηχανία που δεν έχει έλλειψη από τεράστιες προσωπικότητες, ο Owens στέκεται μόνος του. Υπάρχει κάτι γνήσια ανατρεπτικό στον τρόπο με τον οποίο έχει καταφέρει να περιηγηθεί στα άκρα: ως εικονοκλάστης που τυχαίνει να είναι επίσης ένας πανούργος επιχειρηματίας, ένας τύπος από την Καλιφόρνια που έχει γίνει ένα αγαπημένο icon στο Παρίσι χωρίς να απορρίπτει την αμερικανικότητά του, ένα γλυκό αγόρι με ένα κόλλημα στα δερμάτινα ρούχα και ένας ηλικιωμένος μόδιστρος που καλλιεργεί νεότερα ταλέντα και υποστηρίζει τον ανταγωνισμό.

Ο σχεδιαστής μόδας Daniel Roseberry, 38 ετών, ένας ομογενής Αμερικανός στο Παρίσι, λέει ότι ο Owens ήταν από τους πρώτους που τον συνεχάρησαν μετά το ντεμπούτο του το 2019 στον οίκο Schiaparelli. «Υπάρχει μια γενική ψυχρότητα στον τρόπο με τον οποίο οι σχεδιαστές σχετίζονται μεταξύ τους, ειδικά σε διαφορές γενεών», λέει ο Roseberry. «Ο Rick έχει μια τόσο μοναδική ζεστασιά, η οποία είναι αφοπλιστική, επειδή, φυσικά, ο κόσμος που έχει χτίσει με τη Michèle είναι τόσο εκφοβιστικός».

O Tyrone Dylan Susman και ο Rick Owens 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Tyrone Dylan (@tyrone_dylan)

«Θα υποχωρήσω ή θα γίνω ακόμα πιο ακραίος;»

O Rick Owens, ο οποίος βάφει τα λευκά του μαλλιά μαύρα και ισιώνει τις μπούκλες τους, έχει ασχοληθεί με το να μεγαλώσει. Στη δεκαετία των 50, ένιωθε στο απόγειο της δύναμής του- τώρα που συνειδητοποίησε ότι πλησιάζει η δεκαετία των 70, είναι μπερδεμένος για το πώς θα «διαφθείρει καλύτερα τον κόσμο», όπως λέει.

«Πώς θέλω να το παίξω αυτό, ώστε να είναι κομψό και πειστικό και να μην γίνεται ανόητο;» λέει. «Παρατηρώ τον εαυτό μου και σκέφτομαι: «Κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνω μια επιλογή: Θα δεχτώ ή θα αντισταθώ; Θα υποχωρήσω ή θα γίνω ακόμα πιο ακραίος;»».

Αναφέρει ένα είδωλό του, τον Thierry Mugler, τον Γάλλο μόδιστρο, ο οποίος, πριν πεθάνει το 2022, υποβλήθηκε σε πολλαπλές χειρουργικές επεμβάσεις για να μοιάζει με υπερήρωα, και τον Alice Cooper, τον ροκ σταρ, του οποίου η σκηνική πράξη, με τα πυροτεχνήματα και τις φημολογούμενες θυσίες πουλιών, μοιάζει πλέον γραφική.

Αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 1970, όταν ο Owens ανακάλυψε για πρώτη φορά τη μουσική του Cooper, μαγεύτηκε. «Ήταν τρομακτικός και αυτό μου άρεσε», λέει. «Και τώρα, φυσικά, είναι κωμικός».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη RICK OWENS ONLINE (@rickowensonline)

Σημειολογία και στάτους

Εδώ και 30 χρόνια, οι δημιουργίες του Owens – από το ασύμμετρο δερμάτινο μπουφάν που πλένεται στο πλυντήριο μέχρι ένα πιο πρόσφατο μαύρο κασμιρένιο crop top με ώμους τόσο μυτερούς όσο τα κέρατα του διαβόλου – έχουν να κάνουν τόσο με τη σημειολογία όσο και με το status.

Το να φορέσει κανείς μια παγιέτα Rick Owens (φθινόπωρο 2023) ή δερμάτινες μπότες με κάλτσες μέχρι το γόνατο (άνοιξη 2024) είναι σαν να εκφράζεται σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνουν όλοι. Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη σύγχρονη μόδα, έχει αναδειχθεί ως επικεφαλής μιας φυλής – όχι απλώς ένας λατρευτός σχεδιαστής αλλά ένας αρχηγός λατρείας.

Μερικοί από τους πιο αφοσιωμένους πελάτες και θαυμαστές του είναι ο πρώην διευθύνοντας σύμβουλος του Twitter, Jack Dorsey, ο μουσικός Lil Uzi Vert και ο Κωνσταντίνος Καλουτάς, έναν μετα-ανθρώπινο καλλιτέχνη γνωστό ως «ἄνθρωπος».

Ο Owens έχει δείξει στους ανθρώπους έναν άλλο τρόπο ύπαρξης: ως μια υπερβολική εκδοχή του αληθινού τους εαυτού. «Υπάρχουν σχεδιαστές που ξυπνούν το πρωί και απορροφούν παθητικά τον κόσμο γύρω τους και μετά αντιδρούν. Αλλά υπάρχουν και μερικοί σχεδιαστές όπως ο Rick, που ξυπνούν και σκέφτονται: «Αυτό είναι που εκπροσωπώ»», λέει ο Roseberry, ο οποίος συγκρίνει τον Owens με την επίσης μυθοποιημένη Rei Kawakubo, την Γιαπωνέζα ιδρύτρια της Comme des Garçons. «Είναι τόσο άγρια η έμπνευσή της, την παίρνεις ή την αφήνεις».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Michele Lamy (@lalamichmich)

Αφοσίωση στο ανορθόδοξο

Ο Richard Saturnino Owens γεννήθηκε στο Porterville της Καλιφόρνια, μια συντηρητική πόλη στην άκρη της νότιας Σιέρα Νεβάδα, 160 μίλια βόρεια του Λος Άντζελες. Ο πατέρας του, John Owens, δεν επέτρεπε τηλεόραση στο σπίτι. Αντ’ αυτού, σύστησε στον Owens τον Αριστοτέλη και τη μουσική του Richard Wagner- του δίδαξε επίσης το φόβο και τη ντροπή.

«Είμαι το κάρμα», λέει ο ίδιος. «Είμαι το αντίθετο αποτέλεσμα της δύναμης του πατέρα μου στον κόσμο». Στο καθολικό σχολείο, απολάμβανε τις ιστορίες των αγίων και τα άμφια τους. Ήταν, μαζί με τους καταλόγους εσωρούχων Frederick’s of Hollywood της μητέρας του, από τις μοναδικές πηγές εξωτισμού του. Και, φυσικά, «αυτός ο καυτός, γυμνός τύπος πάνω σε έναν σταυρό», λέει.

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ο Owens αισθάνεται την έλξη των αντίθετων δυνάμεων. Αν και μεγάλωσε σε μια κοινότητα που αποκαλεί «πολύ καταπιεστική», συμφιλιώθηκε με τη σεξουαλικότητά του από νωρίς. Στο λύκειο, μαζί με μια λεσβία συμμαθήτριά του παρακολουθούσαν το «Dark Shadows» (1966-71), μια τηλεοπτική σειρά για μια πλούσια οικογένεια βαμπίρ και άλλων υπερφυσικών χαρακτήρων που ζούσαν στο Μέιν – η παραδοξότητά τους ήταν ο σηματοδότης της αδερφοσύνης.

Αργότερα ονόμασε μια σειρά από μπλουζάκια, τζιν και αθλητικά παπούτσια, Drkshdw, με το όνομά της.

Στην ηλικία των 15 ετών, ο Owens είδε τον εαυτό του να αντανακλάται σε ένα διαφορετικό ιερό τέρας: Τον David Bowie, του οποίου το εξώφυλλο του άλμπουμ «Diamond Dogs» (1974) απεικονίζει τον τραγουδιστή ως χίμαιρα – μισό σκύλο, μισό άνθρωπο – με πολύ από Ziggy Stardust.

Όταν παρακολούθησε το «The Rocky Horror Picture Show» (1975) ένα χρόνο αργότερα, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που είδε: Ένας τρανσυλβανός cross-dresser, ένας γεροδεμένος καρδιοκατακτητής και ένας καμπούρης έχαναν το μυαλό τους από τη μουσική.

«Σκέφτηκα: «Αυτό είναι το πάρτι στο οποίο θέλω να πάω»», λέει. Δεκαετίες αργότερα, κοιτάζοντας το πλήθος σε ένα από τα σόου του, του ήρθε η ιδέα: «Τα κατάφερα», σκέφτηκε. «Εγώ έφτιαξα αυτό το πάρτι».

*Με στοιχεία από nytimes.com