Ανω τελεία στα δεξιά

Αν υπάρχει ένα τυχερό κόμμα στη Μεταπολίτευση, τουλάχιστον στη δεύτερη φάση της, αυτό δεν είναι άλλο από τη Νέα Δημοκρατία.

Οχι γιατί κυβέρνησε περισσότερο ή πιο αξιοκρατικά (για το δεύτερο, άλλωστε, ακόμα αναμένεται η ιστορική κρίση), αλλά γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ στ’ αλήθεια να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τις αντιφάσεις της.

Το ΠΑΣΟΚ συγκρούστηκε με το παραδοσιακό του ακροατήριο όταν, ως διαχειριστής της εξουσίας, κλήθηκε να λάβει αποφάσεις λιτότητας: το κόμμα που έμαθε στους Ελληνες τι σημαίνει «παροχή» άρχισε στα σοβαρά να τους στερεί, η παράταξη που ήρθε στην εξουσία με σύνθημα την εθνική συμφιλίωση πρωταγωνίστησε στη διαίρεση «Μνημόνιο – αντιμνημόνιο» – και τα δύο τα πλήρωσε ακριβά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε αντιμέτωπος με τις δικές του αυταπάτες, συνειδητοποιώντας πως η Αριστερά δεν μπορεί πια να υπόσχεται το ανέφικτο όταν παίρνει εκείνη το τιμόνι: αν υπάρχει μια επιλογή που οι σημερινοί παραμένοντες και οι αποχωρήσαντες υπερασπίζονται σαν ιστορική παρακαταθήκη της διακυβέρνησής τους είναι η Συμφωνία των Πρεσπών, γιατί αυτή, μαζί με το σύμφωνο συμβίωσης που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, συσπείρωσε τη στενή βάση του κόμματος με έναν τρόπο που είχε καιρό να νιώσει.

Η ΝΔ, όμως, δεν βρέθηκε ποτέ πραγματικά αντιμέτωπη με τη διπλή της φύση: στα μεγάλα οικονομικά διλήμματα, παρέλαβε μια κατάσταση από την οποία δεν μπορούσε να ξεφύγει και ακολούθησε τον μόνο λογικό δρόμο – άρα δεν της χρεώθηκε.

Στα άλλα, είτε ο φακός στρεφόταν στις επιλογές των αντιπάλων είτε στα γαλάζια φιλελεύθερα άλλοθι, που προσέδιδαν την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Με την περιπέτεια της κρίσης χρέους να έχει μπει στο περίφημο χρονοντούλαπο, η ΝΔ αναμετράται πλέον με τις διαιρετικές τομές που χωρίζουν και το δικό της ακροατήριο μόνο κάθε φορά που ο Αντώνης Σαμαράς ή ο Μάκης Βορίδης (ή κάποιος άλλος, με μεγαλύτερο ή μικρότερο πολιτικό βάρος) υπενθυμίζει πως τα θεμελιώδη στηρίγματα του κόμματος δεν είναι αυτή η διευρυμένη προς το Κέντρο συμμαχία που ψηφίζει ΝΔ στις εκλογές.

Οχι γιατί οι (κυρίως κοινωνικού και «πατριωτικού» χαρακτήρα) διαφοροποιήσεις στα δεξιά μπορούν να βλάψουν την ηγεσία του: η πλατφόρμα Σαμαρά έχει παρουσιαστεί ήδη από το 2019 και έχει (αρέσει – δεν αρέσει) βοηθήσει το Μέγαρο Μαξίμου να στεγανοποιηθεί εκ δεξιών.

Η «κατά συνείδηση» ψήφος στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών δεν θέτει την υπερψήφιση του νομοσχεδίου σε κίνδυνο: τα «ναι» θα βρεθούν από την προοδευτική αντιπολίτευση – η ηγεσία της ΝΔ θα μπορεί να λέει ότι επί δικής της διακυβέρνησης πέρασε μια εμβληματική για τα δικαιώματα μεταρρύθμιση, ενώ όσοι δεν ψήφισαν θα μπορούν να λένε πως διαφώνησαν μέχρι το τέλος.

Το λες και win-win για την πλειοψηφία. Τέλος καλό, όλα καλά.

Πρόβλημα δεν υπάρχει, υπάρχει όμως μια μικρή άνω τελεία.

Μια υπενθύμιση πως η συνομιλία με το πολιτικό Κέντρο γίνεται διά του προσώπου και όχι διά του οχήματος.

Το όχημα έχει πολλά χρόνια στην πλάτη του, έχει πεπερασμένες νοοτροπίες που βγαίνουν ακόμα στην κρατική διαχείριση, αγκαλιάζει ή ανέχεται απόψεις που στην άλλη πλευρά του φάσματος μοιάζουν σχεδόν αδιανόητες.

Οι πολιτικές διαφορές, άρα, είναι υπαρκτές. Ασήμαντες για κάποιους στην εποχή της ιδεολογικής ισοπέδωσης, αλλά απολύτως παρούσες.

Το χειρότερο; Είναι απαραίτητες – έχουμε δει τι συμβαίνει όταν το «όλοι ίδιοι είναι» εκτείνεται πέραν του γαλάζιου δεξιού τείχους.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»