Σάρον Στόουν: «Κοιμάμαι οκτώ ώρες κάθε βράδυ για να μην παθαίνω κρίσεις επιληψίας»

Η Σάρον Στόουν μιλώντας σε συνέντευξή στο περιοδικό People αναφέρθηκε στην εγκεφαλική αιμορραγία που υπέστη πριν από περίπου 20 χρόνια. Μια δύσκολη κατάσταση με την υγεία της που παραλίγο να της κοστίσει τη ζωή τη.

Όλα ξεκίνησαν όταν το 2001 έσπασε μια αρτηρία στον εγκέφαλό της και αιμορραγούσε για εννέα μέρες. Τότε έδιναν στην 65χρονη ηθοποιό 1% πιθανότητα επιβίωσης.

Ήταν μια περίοδος που απολάμβανε μεγάλες στιγμές και στην προσωπική και στην επαγγελματική ζωή της: μερικά χρόνια πριν είχε κερδίσει την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ, για την ερμηνεία της στην ταινία «Casino», ενώ λίγους μήνες νωρίτερα είχε υιοθετήσει τον 23χρονο σήμερα γιο της, Roan, με τον τότε σύζυγό της, τον εκδότη Phil Bronstein. Και ξαφνικά κατέρρευσαν όλα. Ο γάμος της τελείωσε και σταμάτησαν να χτυπούν τα τηλέφωνα για ρόλους.

Η όμορφη ηθοποιός αντιμετωπίζει με θάρρος την περιπέτεια με την υγεία της

Χρειάζομαι οκτώ ώρες ύπνου για να λειτουργήσει η φαρμακευτική αγωγή

«Για πολύ καιρό ήθελα να προσποιούμαι ότι ήμουν μια χαρά. Χρειάζομαι οκτώ ώρες ύπνου για να λειτουργήσει η φαρμακευτική αγωγή που παίρνω, διαφορετικά μπορεί να πάθω κρίσεις επιληψίας. Είμαι λοιπόν ανάπηρη και γι’ αυτό δεν παίρνω πολλές δουλειές. Αυτά αντιμετωπίζω τα τελευταία 22 χρόνια και πλέον μιλάω ανοιχτά».

Τα συμπτώματα του εγκεφαλικού

Τον πρώτο καιρό μετά το εγκεφαλικό «έτρεμε», «δεν έβλεπε καλά» και, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, υπέφερε από απώλεια μνήμης. «Έχασα τα πάντα, τα χρήματά μου, την κηδεμονία του παιδιού μου, την καριέρα μου, όλα αυτά τα πράγματα που αισθάνεσαι ότι είναι η πραγματική ταυτότητα και η ζωή σου. Τα περισσότερα δεν τα πήρα ποτέ πίσω. Αλλά έχω φτάσει σε ένα σημείο που νιώθω καλά, όπου πραγματικά αναγνωρίζω ότι είμαι επαρκής».

Προέρχομαι από μια διαλυμένη οικογένεια

Όταν ρωτήθηκε για το πού βρήκε το θάρρος να μοιραστεί την ιστορία της, είπε: «Προέρχομαι από μια διαλυμένη οικογένεια. Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να τους φροντίζω όλους. Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι είχα δική μου ζωή και ότι δεν χρειαζόταν να διορθώνω τα πράγματα για όλους και ότι μπορούσα να λάβω βοήθεια, να είμαι επαρκής με τις αναπηρίες μου. Νιώθω περήφανη για εμένα και τις επιτυχίες μου – από την επιβίωσή μου μέχρι το να βοηθήσω και άλλους να επιζήσουν».