Η ξεχασμένη εργασία

Το γεγονός ότι η συζήτηση και ψήφιση ενός νομοσχεδίου που έχει καταγγελθεί από τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους των εργαζομένων για το πώς επιτείνει την ελαστικότητα της εργασίας και περιορίζει τη συνδικαλιστική δράση, συμπίπτει με μια διαδικασία εκλογής ηγεσίας στον μεγαλύτερο αριστερό σχηματισμό της χώρας στην οποία τα ζητήματα της εργασίας κάθε άλλο παρά έχουν μονοπωλήσει τη συζήτηση, λέει πολλά για το πώς έχουν μετατοπιστεί οι όροι της πολιτικής συζήτησης στη χώρα μας.

Και αυτό γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ιστορικά τα ρεύματα στα αποδίδουμε τον προσδιορισμό αριστερά, ήταν πρωτίστως ρεύματα με αναφορά στην εργασία και τους εργαζομένους.

Κάποτε οι αριστερές οργανώσεις ήταν πρωτίστως πολιτικά ρεύματα της εργασίας

Οι πολιτικές οργανώσεις που αναφέρονταν στον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό (λέξεις, ας σημειώσουμε, περίπου ταυτόσημες στον 19^ο αιώνα), ήταν πρωτίστως συλλογικότητες του εργατικού κινήματος και μάλιστα η συμμετοχή και εκπροσώπηση και άλλων στρωμάτων στον 20^ο αιώνα, κυρίως αγροτικών, αντιμετωπίστηκε για καιρό από τη σκοπιά του ερωτήματος μιας εργατικής ηγεμονίας.

Πολύ περισσότερο, ήταν πολιτικά ρεύματα της εργασίας, δηλαδή ρεύματα που πίστευαν ότι οι αντιστάσεις της ζωντανής εργασίας στην εκμετάλλευση αλλά και τις μορφές δεσποτισμού εντός της εργασίας, ενείχαν μια χειραφετητική δυναμική που θα επέτρεπε όχι μόνο να ικανοποιηθούν παγκοινωνικά αιτήματα εκδημοκρατισμού αλλά και η πραγμάτωση μια συνθήκης κοινωνικής ισότητας και μετασχηματισμού.

Γι’ αυτό τον λόγο και με επιμονή αντέτειναν στις κυρίαρχες τάξεις ότι «ακόμη και η μαγείρισσα μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα».

Η μετατόπιση της αριστερής πολιτικής από την κεντρικότητα της εργασίας στη γενικότητα του λαού, μέσα σε μια μακρά και σε ορισμένες περιπτώσεις τραγική ιστορία, δεν αποτυπώνει μόνο μεγαλύτερη επίγνωση της συνθετότητας των υποτελών τάξεων, ή του γεγονότος ότι η πολιτική δεν είναι απλή αντανάκλαση των σχέσεων παραγωγής.

Συμπυκνώνει, ταυτόχρονα, και τη μετατόπιση σε μια πολιτική με ορίζοντα και επίδικο το κράτος, στην αποδοχή των κανόνων του επικοινωνιακού πολιτικού παιχνιδιού και στην αντιμετώπιση των κινημάτων της εργασίας ως ακροατηρίου και όχι πρωτοπορίας.