Στα χνάρια της Γκόλντι Χόουν και του Κερτ Ράσελ – Ευτυχισμένοι, χωρίς γάμο

Τρεις στους δέκα αμερικανούς, σύμφωνα με σχετική έρευνα του 2019 που επικαλείται το «USA Today», βρίσκουν χωρίς σημασία τη γαμήλια τελετή. Φθίνει όλο και περισσότερο η παράδοση που θέλει ενώπιον θεού και πολιτείας και κυρίως συγγενών να ενώνονται τα ζευγάρια με τα… δεσμά του γάμου.

Κάποιοι το έχουν εφαρμόσει με μεγάλη επιτυχία σε όλη τους τη ζωή, όπως η Γκόλντι Χόουν με τον Κερτ Ράσελ. Μια χαριτωμένη τελετή, σαφέστατα μια περιουσία χαρισμένη για μια βραδιά και στο τέλος ένα χαρτί επίσημο, άραγε αρκούν να υποσχεθούν μια ευτυχισμένη ζωή;

Σαφέστατα όχι, κι επειδή είναι όλα ρευστά και σε πλήρη μεταβολή, δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί και αυτός ο θεσμός. Τουλάχιστον, στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αυτό συμβαίνει.

Από αριστερά, ο Κερτ Ράσελ και η αγαπημένη του Γκόλντι Χόουν, σε κοινή εμφάνιση

Πέρα από τις συμβάσεις

Πάνω από σαράντα χρόνια μαζί, το διάσημο χολιγουντιανό ζευγάρι έχει επιβεβαιώσει ότι δεν χρειάζονται όλοι μια τελετή, προκειμένου να νιώσουν δέσμευση μεταξύ τους και να προχωρήσουν μέσα σε κλίμα αγάπης, δοτικότητας και αμοιβαίου μοιράσματος των καλών και των δύσκολων της ζωής.

Η επιτυχημένη σχέση τους δεν βασίστηκε σε συμβατικότητες και στερεοτυπικές προϋποθέσεις που φαντάζονται οι απέξω από τον ουσιαστικό δεσμό του ζευγαριού.

Παρόλο που οι ειδικοί επισημαίνουν ότι για δεκαετίες δοκιμάζονται πολλές διαφορετικές μορφές σχέσεων, έξω από τα παραδοσιακά πρότυπα για τα ζευγάρια, η συγκατοίκηση και η συμβίωση έχει κερδίσει σαφέστατα έδαφος, ωστόσο παραμένει το κοινωνικό «στίγμα» για εκείνους που επιλέγουν να πορευτούν με τον δικό τους μη συμβατικό, αλλά λειτουργικό για τους ίδιους, τρόπο.

Η πίεση συνήθως ασκείται από τους γύρω γύρω συγγενείς, φίλους, οικογένειες που όσο καλές προθέσεις κι εάν έχουν, είναι αυτοί που με τα σχόλιά τους δημιουργούν ένα κλίμα τελικά μη κοινωνικής αποδοχής, αν και δεν τους πέφτει λόγος.

Όποιος δεν μπαίνει στα «κουτιά» που τον τοποθετούν κοινωνικά και …μένει στο ράφι, αποτελεί μια «απειλή» ψυχολογικά για την εκάστοτε κοινωνική ομάδα.

Η ανεξαρτησία και το κοινωνικό… τίμημα

Η ειδικοί της ψυχικής υγείας επισημαίνουν ότι αυτό συμβαίνει γιατί οι κοινωνίες μας είναι έτσι οργανωμένες, ώστε θέλουν οι άνθρωποι να εντάσσονται σε ξεκάθαρες ομάδες και κατηγορίες, προκειμένου να μην νιώθουν φόβο.

Όποιος λοιπόν δεν μπαίνει σε ένα απ’ αυτά τα συγκεκριμένα «κουτιά» που τον τοποθετούν κοινωνικά και …μένει στο ράφι, αποτελεί μια «απειλή» ψυχολογικά για την εκάστοτε κοινωνική ομάδα.

Παρόλο, που για χρόνια προβάλλεται ως ιδανικό πρότυπο ο γάμος, με τη συντροφικότητα, την ασφάλεια και το υποτιθέμενο προστατευμένο περιβάλλον για να μεγαλώσει κανείς, οι σύμβουλοι σχέσεων πλέον έχουν άλλη γνώμη και τονίζουν ότι δεν είναι καθόλου απαραίτητο αυτό. Μια υγιής μακροχρόνια σχέση –κι ας μην είναι «επισημοποιημένη»- μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα.

«Μετά από τόσα χρόνια, βλέπετε να μην λειτουργεί; Τι ακριβώς θα μας προσέφερε ένας γάμος;»

Το μυστικό είναι να μην παίρνει κανείς τον άλλον ως δεδομένο, να καταβάλλει προσπάθεια να «κερδίζει» και να διεκδικεί τον άλλον με τις πράξεις και τα έργα, αλλά και τα λόγια του, και να ενδιαφέρεται ουσιαστικά και πραγματικά για τον άλλον.

Όπως έλεγε η Γκόλντι Χόουν το 2016, όταν ερωτήθηκε για πολλοστή φορά για τη σχέση της με τον Κερτ Ράσελ, είχε πει υπερασπιζόμενη την ανεξαρτησία τους, «Επιλέγω να μείνω με τον Κερτ και εκείνος επιλέγει να μείνει μαζί μου. Μας αρέσει αυτή η επιλογή. Μετά από τόσα χρόνια, βλέπετε να μην λειτουργεί; Τι ακριβώς θα μας προσέφερε ένας γάμος;»