Το μετα-πανδημικό ντύσιμο παίρνει τελικά μορφή

Από το 2021 που έπαψαν να ισχύουν τα λoκντάουν της Covid-19, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν από την κοινωνική απομόνωση και το σύστημα της μόδας άρχισε να λειτουργεί ξανά, θέτουμε το ίδιο ερώτημα, ξανά και ξανά: Τι φοράμε; Ο κόσμος ήταν διαφορετικός, εμείς ήμασταν διαφορετικοί. Το να κοιτάζεις τη ντουλάπα σου ήταν σαν να κοιτάζεις σε μια ξένη χώρα.

Αρχικά, η απάντηση ήταν προφανής: Ρούχα άνεσης, κολάν, φόρμες, αθλητικά παπούτσια. Στη συνέχεια, υπήρξαν προβλέψεις ότι τα Roaring ’20s θα επέστρεφαν με όλη την αστραφτερή, φτερωτή αίγλη τους. Περνώντας ο καιρός, αυτό άρχισε να φαίνεται πρόωρο, επειδή… «λοιπόν, ο πόλεμος στην Ουκρανία…».

Και αποδείχτηκε ότι η Covid-19 δεν είχε ακριβώς τελειώσει. Τότε όλοι σήκωσαν τα χέρια ψηλά και είπαν: «Ζούμε ένα χάος!». Το ίδιο και η μόδα, και κάπως έτσι προχώρησαν τα πράγματα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Tory Burch (@toryburch)

Με την καλή έννοια

Καθώς οι επιδείξεις της Νέας Υόρκης έφτασαν στο τέλος τους αυτή την εβδομάδα, αναδύθηκε μια διαφορετική απάντηση: Ένα υβριδικό λουκ για έναν υβριδικό κόσμο. Ένα στυλ που δεν είναι θωρακισμένο ή τρομαγμένο, διακοσμητικό ή σε άρνηση, αλλά αντίθετα συνδέει τον πραγματισμό με την πολυτέλεια, χτίζοντας μια γέφυρα που επίσης δίνει μια δυνατότητα. Με την καλή έννοια. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου θα μπορούσατε να έχετε τη δομή και την ελευθερία της εικόνας σας, επίσης.

Είναι ένας κόσμος όπου τα μανίκια ενός σακακιού θα μπορούσαν να ανοίξουν (ελευθερώστε τους βραχίονες), και το σακάκι μπορεί να φορεθεί στη συνέχεια πάνω από ένα περίτεχνα rip, βαμβακερό μίνι φόρεμα, σαν ένα μικρό σύννεφο από αμέθυστο, όπως στην Tory Burch – η οποία έχει επιτέλους ξεφύγει πλήρως από την εξάρτησή της από την Lee Radziwill για να δείξει τον δρόμο (γρήγορα, με φλατ παπούτσια και ίσως εκείνο το φόρεμα με τις άκρες ιπτάμενων δίσκων) προς ό,τι έρχεται στη συνέχεια.

Στην πραγματικότητα, η «ελαφρότητα» θα μπορούσε να είναι το μάντρα της εβδομάδας μόδας της Νέας Υόρκης.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Joseph Altuzarra (@josephaltuzarra)

Μια τάση πετάει

«Ήταν καιρός για μια νέα κατεύθυνση» δήλωσε ο  σχεδιαστής Joseph Altuzarra πριν από ένα σόου που αντάλλαξε τη συνηθισμένη εκτελεστική σιλουέτα shibori του με μια που είχε ελαφρώς χαλαρώσει. Οι διαφανείς φούστες-σλιπ ήρθαν στο φως μέσω μεταλλικών κλωστών, τα σουτιέν ξεπρόβαλλαν κάτω από τα τετράγωνα παλτό και τα βαμβακερά φορέματα γλίστρησαν από τους ώμους για να δείξουν τις τιράντες από κάτω.

Η ιδέα ήταν σωστή, αλλά η νέα του κατεύθυνση έμοιαζε πολύ με την παλιά κατεύθυνση της Prada, πράγμα που ήταν πρόβλημα.

Ο Michael Kors το είπε με διαφορετικό τρόπο: «Κανείς δεν χρειάζεται άλλες στενές pencil φούστες από διάφανα σύννεφα». Δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με αυτό. Αντ’ αυτού προσέφερε μια συλλογή  από φορέματα με μέση-δαχτυλίδι, με κορμάκια και αέρινες φούστες που πιάνονταν με σκληρές δερμάτινες ζώνες στο στήθος- δαντελένια καφτάνια της εποχής της Jane Birkin- χωρίς να είναι σαθρά.

Στην πραγματικότητα, η «ελαφρότητα» θα μπορούσε να είναι το μάντρα της εβδομάδας μόδας της Νέας Υόρκης. Ο Brandon Maxwell έκλεισε την επίδειξή του με ένα κομψό, μαύρο φόρεμα πιασμένο στον έναν ώμο με έναν μεταλλικό κόμπο, ενώ η φούστα είχε ένα περιστέρι σε πτήση.

Επίσης, υπάρχουν τόσοι πολλοί απόηχοι της δεκαετίας του ’90 τριγύρω, σαν ηχητικά σήματα από μια μακρινή χώρα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Gabriela Hearst (@gabrielahearst)

Μινιμαλισμός με ψυχή

Στην Gabriela Hearst, υπήρχε ελαφρότητα στα ένθετα από σιφόν που ήταν κρυμμένα ανάμεσα στις πτυχώσεις μιας κατά τα άλλα απλής, βαμβακερής καμπαρντίνας και στις μικροσκοπικές γυάλινες χάντρες που ήταν υφασμένες στο χέρι σε ένα πλεκτό φόρεμα από δίχτυ.

Ελαφρότητα στην Carolina Herrera, σε μια ίσια φούστα με παγιέτες που κόπηκε στην πλάτη και συνδυάστηκε με ένα μαύρο πουκάμισο, και σε μια λεμονοκίτρινη φούστα κατασκευασμένη από τέσσερα στρώματα τούλι αλλά χωρίς κρινολίνo.

«Έπιασα τον εαυτό μου να αφαιρεί ένα βολάν ή να εξαλείφει μια ραφή» δήλωσε ο Wes Gordon, ο δημιουργικός διευθυντής της Herrera, πριν από την επίδειξη, με στόχο αυτό που αποκάλεσε «μινιμαλισμό με ψυχή» (ο μινιμαλισμός είναι σχετική έννοια στον κόσμο της Herrera).

Ένας όρος που αποτελεί μια αρκετά καλή εξήγηση για το πού μπορεί να πηγαίνει η μόδα και γιατί είναι ελκυστική η νέα εποχή. Επίσης, υπάρχουν τόσοι πολλοί απόηχοι της δεκαετίας του ’90 τριγύρω, σαν ηχητικά σήματα από μια μακρινή χώρα.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη E L E N A V E L E Z (@elenavelez)

Διδακτικό μανιφέστο για «αντιηρωίδες»

Η «ψυχή» είναι μία από εκείνες τις έννοιες που μπορεί να ακούγονται χαζές όταν πρόκειται για ρούχα -τα ρούχα δεν έχουν ψυχή-,  αλλά στην πραγματικότητα σημαίνει τον τρόπο με τον οποίο τα ρούχα μπορούν να χρησιμεύσουν ως σκουληκότρυπες σε αναμνήσεις που αποτελούν τα δομικά στοιχεία μιας ζωής, έτσι ώστε η χρήση τους να γίνεται μια επιλογή γεμάτη νόημα.

Αυτό είναι που κάνει το έργο του Raul Lopez στο brand Luar -ένα χαοτικό μείγμα έντασης με σηκωμένους ώμους, κοστούμια που ανοίγουν στους μηρούς και μεταμεσονύκτια κομψότητα παγιδευμένη ανάμεσα σε νέες φυλές- τόσο ηχηρό.

Είναι αυτό που τροφοδοτεί το επιδιορθωμένο μείγμα από σκισμένα τζιν και παγιέτες, δαντέλες και ξεφτισμένα κοστούμια των Ev Bravado και Tela D’Amore στο Who Decides War. Και είναι αυτό που περιπλέκει την αφήγηση στην Elena Velez, η οποία έστησε έναν λάκκο λάσπης στο Μπρούκλιν για να απεικονίσει καλύτερα ένα διδακτικό μανιφέστο για «αντιηρωίδες» και την ανάγκη για «αντίσταση σε ένα μονολιθικό πολιτιστικό παράδειγμα».

Στο τέλος η παράσταση, όπως ήταν αναμενόμενο, κατέληξε σε αγώνα πάλης, παρασύροντας τους πάντες στην λάσπη. «Δεν ήταν απαραίτητο. Ούτε και η ανόητη διακήρυξη» σχολίασε η Vanessa Friedman στους New York Times και συνέχισε: «Ωστόσο, κάτω από όλη τη λάσπη, η πρόοδος ήταν εκεί. Το ίδιο και ένα πραγματικά υπέροχο bomber jacket».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη WILLY CHAVARRIA (@willychavarrianewyork)

Το καλύτερο σόου στη Νέα Υόρκη

Παρ’ όλα αυτά, κανένας σχεδιαστής δεν έκανε περισσότερα για να αποκρυσταλλώσει τον δρόμο προς τα εμπρός από τον Willy Chavarria, του οποίου το άφυλο κοστούμι αξίζει να επαναπροσδιορίσει τη μόδα της Νέας Υόρκης. Δεν σπάει απλώς τα όρια μεταξύ των πολιτιστικών παραδόσεων, του δρόμου και των penthouse στους ουρανοξύστες και των παλιών στερεοτύπων για το ποιος μπορεί να φορέσει τι και πότε. Τα διαγράφει εντελώς.

Σακάκια με αιχμηρούς ώμους και διευρυμένα, προεξέχοντα πέτα, μέσες που δένουν με ένα μόνο κουμπί και συνδυάζονται με πλισέ παντελόνια κομμένα σαν την πιο σικ φούστα, σαρωτικά πανωφόρια στολισμένα με ένα εκρηκτικό βυσσινί τριαντάφυλλο. Σμόκιν όπου τα παντελόνια είναι στην πραγματικότητα σορτσάκια του μπάσκετ, γιακάδες χορωδίας τόσο σκληροί και ψηλοί όσο εκείνοι ενός ανώτατου δικαστή- σφυρήλατες χάλκινες και ασημένιες παγιέτες που συνδυάζονται με φούτερ ή T-shirts και οι πιο δραματικοί, ταφταδένιοι μανδύες όπερας πάνω από παλιά, στενά εσώρουχα.

Το αποτέλεσμα είναι ταυτόχρονα μια μεγάλη χειρονομία και μια αβίαστη χειρονομία. Ένα φούτερ ήρθε με το σλόγκαν «Grupo Nuevo Vision por Vida», ή «Νέο Όραμα Ομάδας για τη Ζωή». Ο Chavarria προσέφερε πράγματι κάτι. Σε αυτό το σημείο, ποιος δεν το χρειάζεται αυτό;

*Με στοιχεία από nytimes.com