Κώστας Ταχτσής: Είχε το κουράγιο να πει την αλήθεια, δεν τη φοβόταν

Στον «Ταχυδρόμο» που είχε κυκλοφορήσει στις 29 Ιουλίου 1992 υπήρχε ένα τετρασέλιδο δημοσίευμα για το λογοτέχνη Κώστα Ταχτσή, που έφερε την υπογραφή του δημοσιογράφου Βασίλη Καββαθά.

«Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 29.7.1992, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Στο άρθρο του Καββαθά, που είχε γραφτεί σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία του συγγραφέα (25 Αυγούστου 1988) και έφερε τον τίτλο Η πατρίς, ευγνωμονούσα, «δολοφονεί» τον δολοφονημένο συγγραφέα, περιλαμβάνονταν, μεταξύ πολλών άλλων, ορισμένοι στίχοι από την ποιητική συλλογή του Ταχτσή «Η συμφωνία του Μπραζίλιαν», καθώς και μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπική μαρτυρία του Αλέκου Φασιανού (1935-2022), λίγον καιρό πριν εκδοθεί το βιβλίο του Ταχτσή «Από την χαμηλή σκοπιά» (εκδόθηκε από τον «Εξάντα» το 1992, με εξώφυλλο και πρόλογο του Φασιανού):

Η συμφωνία του Μπραζίλιαν

Αν πεθάνω
δε θα ξανάρθει ο ταχυδρόμος
δε θα μου στείλεις πια βιβλία
ή την καρδιά σου σʼ ένα φάκελλο
δε θα σε δω να φεύγεις
ή να ’ρχεσαι
δε θα καθήσω πια ποτέ στο μπαρ
και συ στο πλάι μου
ή απέναντι κατάμονος
να με κοιτάς

αν πω πως πέθανα;
θα κολλήσω στο στήθος σου
ένα νεκρώσιμο με τʼ όνομά μου
στους δρόμους θα γυρνάς μ’ ένα νεκρό

Τασία – έναν καφέ παρακαλώ

αν ξάφνου μ’ αντικρύσουν ζωντανό
θα εκπλαγούν

η ώρα είναι μία παρά τέταρτο
ο τραυματισμός των ωρών

Τασία – παρακαλώ έναν καφέ

«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 29.7.1992, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Η ποιητική συλλογή του Κώστα Ταχτσή «Η συμφωνία του Μπραζίλιαν» είναι μια τοιχογραφία αλλοτινών καιρών της Αθήνας, όσων συνέβαιναν στο περίφημο καφέ «Μπραζίλιαν» της οδού Βουκουρεστίου και στις γειτονιές του Κολωνακίου.

Είδε πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1954, εικονογραφημένη από τον Γιάννη Τσαρούχη. Επανεκδόθηκε το 1991, διανθισμένη με σχέδια του Αλέκου Φασιανού αυτήν τη φορά.

«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 29.7.1992, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Ταχτσής; Συκοφαντία!

Αλέκος Φασιανός: «Θα σας διαβάσω κάτι που αναφέρεται στο βιβλίο που πρόκειται να εκδοθεί. Αυτό νομίζω τα λέει όλα: Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρό, στα σοβαρά πράγματα ήμουν πάντοτε επιμελέστερος – Κώστας Ταχτσής. Αυτό νομίζω ότι θα πρέπει να μπει στην προμετωπίδα. Είναι χαρακτηριστικό του ύφους και του ήθους του συγγραφέα.

Ο Ταχτσής είχε το κουράγιο να πει την αλήθεια. Δεν τη φοβόταν. Σε μια επιστολή του στον Αλέξανδρο Σχινά εξιστορεί τη συγκλονιστική περιπέτεια της απαγωγής του από τον τραβεστί Μπέττυ. Είναι ένα από τα ντοκουμέντα του βιβλίου Από χαμηλή σκοπιά, που βγαίνει από μια φράση του: όλα τα βλέπω από μια προσωπική χαμηλή σκοπιά. Επίσης, στο ίδιο βιβλίο υπάρχουν κείμενα από τις διαμάχες του με τα διάφορα κινήματα των ομοφυλοφίλων, το ΑΚΟΕ κ.λπ. Ήταν εναντίον τους, κι αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν του το συγχώρησαν ποτέ. Μέσα απ’ αυτά, για να μην απεραντολογούμε, δείχνει τη μαχητικότητά του να ελέγχει τα κακώς κείμενα, κατά τη γνώμη του πάντα, και να υπερασπίζεται με σθένος την προσωπική του ζωή. Ήταν ένας άνθρωπος με εκρηκτικό συναίσθημα. Με διάθεση αυτοσαρκασμού. Και χιούμορ, που αποτυπώνεται σε μια κάρτα που μου έστειλε από τη Λήμνο. Διαβάστε τη: Φιλιά από τη Λήμνο – Ταχτσής. Στη μικρή ταβέρνα της σχεδόν έρημης αμμουδιάς μια κοπέλλα διάβαζε τον… Υπνοβάτη. Κάποια στιγμή με ρώτησε: Συγγνώμην, εσείς δεν είσθε ο κύριος Ταχτσής; Της είπα: Πρόκειται για καθαρή συκοφαντία. Η κάρτα είναι γραμμένη ένα μήνα περίπου πριν τον θάνατό του. Σαν σήμερα την είχε γράψει και την είχε στείλει. Τι σύμπτωση, να την ανακαλύπτουμε σε τούτο το φάκελο, μαζί…

«ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ», 29.7.1992, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Το βράδυ εκείνο οι φωτεινές επιγραφές έγραψαν ποιήματα, όπου συχνά ξεχώριζαν οι λέξεις: ΕΡΩΤΑΣ… ΤΑΧΤΣΗΣ…

Η ζωή του ήταν γεμάτη έρωτα, αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους κι αυτά τραγούδησε, τον έρωτα, την αγάπη».