Τομ Ρόμπινς: «Μπορεί να είμαι ή να μην είμαι hip, αλλά δεν είμαι χίπης»

Ίσως συμφωνήσετε ότι ο Ρόμπινς είναι «ο επόμενος Μαρκ Τουέιν», όπως δήλωσαν κάποτε οι Los Angeles Times. Ή, μπορεί να τον βρείτε «για πάντα αδιάβαστο», εκτός αν είστε, πράγματι, 19 ετών και επίσης μαστουρωμένος, όπως ισχυρίστηκε ένας βιβλιοκριτικός στους New York Times.

Όπου κι αν βρίσκεστε στο φάσμα των θαυμαστών και των επικριτών του Ρόμπινς, να ξέρετε το εξής: πολύ πριν γίνει μια ανατρεπτική λογοτεχνική φιγούρα, ο Τομ Ρόμπινς ήταν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον και Λι.

«Δεκαεννιά χρονών αλλά εντελώς νηφάλια, διάβασα το μυθιστόρημα του Ρόμπινς «Τρυποκάρυδος», ένα παραμύθι αντικουλτούρας για μια πριγκίπισσα που είναι κόρη εξόριστων και ερωμένη παράνομων» γράφει η Georgia Bernbaum στο ringtumphi.net και συνεχίζει:

Καθώς διάβαζα, κατάλαβα επιτέλους γιατί ο Ρόμπινς είχε αναπτύξει μια σημαντική λατρεία οπαδών τα τελευταία 45 χρόνια. Έξυπνα λογοπαίγνια, απόκοσμοι χαρακτήρες και αντισυμβατικές αφηγήσεις – πρόκειται για φαντασία σε στεροειδή. Τελειώνοντας το βιβλίο, έγραψα στον συγγραφέα, με περιέργεια για την κοινή μας σχέση με το Λέξινγκτον. Έναν μήνα αφότου του ταχυδρόμησα την επιστολή μου, έλαβα την απάντησή του μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου «στις πλάτες μικρών ηλεκτρονίων», όπως του αρέσει να λέει. Έτσι ξεκίνησε η αλληλογραφία μου διάρκειας τριών εβδομάδων με έναν από τους πιο επιτυχημένους απόφοιτους του Ουάσινγκτον και Λι.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη 𝒫𝒶𝒾𝑔𝑒 𝐸𝓁𝒾𝓏𝒶𝒷𝑒𝓉𝒽 💕🖤 (@xstoner.witchx)

Γεννημένος παραμυθάς

Στην ερώτηση γιατί επέλεξε να φοιτήσει στο Ουάσινγκτον και Λι, ο Ρόμπινς απάντησε ότι οι γονείς του αποφάσισαν γι’ αυτόν. Παραμυθάς πριν καν μάθει να διαβάζει ή να γράφει, ήθελε να γίνει μυθιστοριογράφος. Ωστόσο, ο πατέρας του αμφέβαλε για τις δυνατότητες του Ρόμπινς να έχει οικονομική επιτυχία γράφοντας μυθιστορήματα και έπεισε τον γιο του να γράφει για εφημερίδες αντ’ αυτού.

Ελκυόμενος από τη φήμη του πανεπιστημίου ως «πρώτης τάξεως στρατόπεδο εκπαίδευσης για επίδοξους δημοσιογράφους», ο Ρόμπινς έφτασε στο Λέξινγκτον το φθινόπωρο του 1950.

Στην πανεπιστημιούπολη, εντάχθηκε στο προσωπικό της εφημερίδας Ring-tum Phi. Αν και το Phi ήταν πιο εξελιγμένο από τις περισσότερες κολεγιακές εφημερίδες, ο Ρόμπινς θυμάται ότι οι φοιτητές το αποκαλούσαν παιχνιδιάρικα «το Ring Dang Doo».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη The ORIGINAL Poetic Outlaws (@_poetic.outlaws_)

Με την καλύτερη παρέα

Έγραφε για το αθλητικό τμήμα καλύπτοντας τους εσωτερικούς αγώνες της αδελφότητας. Ο Ρόμπινς περιγράφει το στυλ γραφής του τότε ως «προκλητικά αντι-διανοητικό» και τη θητεία του στο Phi «ελάχιστα ευοίωνη αρχή για έναν μελλοντικό σοβαρό μυθιστοριογράφο». Βρισκόταν όμως σε καλή παρέα. Ο εκδότης του ήταν ο μελλοντικός δημοσιογράφος και βραβευμένος μυθιστοριογράφος Τομ Γουλφ.

Ο Τομ Ρόμπινς έγινε μέλος των Πι Κάππα Φι στο πρώτο έτος της φοίτησής του. Πολλοί από τους βιογράφους του αναφέρουν τις αταξίες του στην αδελφότητα, αλλά κανείς δεν έχει διηγηθεί με ακρίβεια την ιστορία του επικού καυγά για το φαγητό το 1952 στο σπίτι των Πι Κάππα Φι.

Το περιοδικό Gadfly του Πανεπιστημίου Κολούμπια ανέφερε ότι ένα περιπλανώμενο μπιζέλι «που σφηνώθηκε στον κόρφο της μητέρας του σπιτιού» υποκίνησε τον καυγά. Οι New York Times ανέφεραν ότι ο Ρόμπινς της πέταξε μπισκότα.

Εβδομήντα χρόνια αργότερα, ο Ρόμπινς βάζει τα πράγματα στη θέση τους για το Ring Tum Phi: Οι προηγούμενες αναφορές ήταν «σάπιες, όλες σάπιες». Παραδέχεται ότι συμμετείχε αλλά δεν υποκίνησε τον καβγά με το φαγητό. Διευκρινίζει ακόμη ότι η μητέρα του σπιτιού έμεινε ανέγγιχτη και ότι το όπλο δεν ήταν ούτε μπιζέλια ούτε μπισκότα αλλά γλυκοπατάτες.

Σημειώνει ότι «ακόμη και όταν τις πετούσαν αντί να τις εκσφενδονίζουν, οι γλυκοπατάτες γίνονταν εξαιρετικές χειροβομβίδες». Το πιο σημαντικό είναι ότι «αυτός ο καυγάς με το φαγητό στήθηκε για πλάκα.  Για διασκέδαση. Δεν υπήρχαν προσβολές, ούτε προκλήσεις, και ενώ μερικά από τα αδέλφια ήταν λίγο εξοργισμένα, δεν υπήρξαν σκληρά αισθήματα. Κανένα άγριο συναίσθημα».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Open Books (@openbooksltd)

Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα

Σε αντίθεση με τις προηγούμενες αναφορές, ο καβγάς για το φαγητό δεν οδήγησε στην αποβολή του Ρόμπινς ούτε από την αδελφότητά του ούτε από το πανεπιστήμιο. Αποχώρησε μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου έτους σπουδών του, επειδή συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν αρκετά ώριμος για να ανταποκριθεί στην υψηλή ακαδημαϊκή αυστηρότητα του ιδρύματος.

Εξακολουθεί να μιλάει με αγάπη για την αδελφότητά του, ανακαλώντας στη μνήμη του ότι συχνά ερχόταν με το αυτοκίνητο και επισκεπτόταν το σπίτι της αδελφότητας, μερικές φορές διανυκτερεύοντας, ακόμη και όταν είχε φύγει από το Λέξινγκτον.

Για πολλές γενιές, το Πανεπιστήμιο Ουάσινγκτον και Λι ήταν το σχολείο της επιλογής για τους κυρίους του Νότου.

«Οι φοιτητές φορούσαν παλτά και γραβάτες στην πανεπιστημιούπολη. Ακολουθούσαν την παράδοση της ομιλίας, όχι αυτή που απολαμβάνουμε σήμερα, αλλά αυτή που επιβαρύνεται από τυπικούς και ιεραρχικούς κανόνες» γράφει η Georgia Bernbaum στο ringtumphi.net και συνεχίζει:

Οι πρωτοετείς δεν τολμούσαν καν να περπατήσουν στο γρασίδι. Όταν οι γονείς μετέφεραν τους γιους τους στους κοιτώνες των πρωτοετών, περίμεναν να τους δουν να αποφοιτούν τέσσερα χρόνια αργότερα και να καταλαμβάνουν τις θέσεις που τους επιφυλάσσονταν στην αξιοσέβαστη κοινωνία, κατά προτίμηση στην οικογενειακή επιχείρηση, στην ακαδημαϊκή κοινότητα ή στη νομική επιστήμη. Αν και ο Ρόμπινς ακολούθησε διαφορετικό δρόμο, του αρέσει να λέει ότι «κατάφερα να διατηρήσω ένα ή δύο από τα λιγότερο αποπνικτικά χαρακτηριστικά που συνήθως συνδέονται με την αρχοντιά. Μπορεί να είμαι ή να μην είμαι hip, αλλά δεν είμαι χίπης».

Πέρασε και από τη δημοσιογραφία

Μετά από τέσσερα χρόνια στην Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης μιας θητείας στον πόλεμο της Κορέας, συνέχισε την επίσημη εκπαίδευσή του στο Επαγγελματικό Ινστιτούτο του Ρίτσμοντ, γνωστό σήμερα ως Virginia Commonwealth University.

Αφού ολοκλήρωσε το κολέγιο, ο Τομ Ρόμπινς έγινε δημοσιογράφος, όπως τον ενθάρρυνε ο πατέρας του- αλλά, βρήκε την αληθινή ευτυχία, τη φήμη και ίσως κάποια περιουσία ως μυθιστοριογράφος, γράφοντας άγρια και επαναστατικά μυθιστορήματα.

Έχει εκδώσει οκτώ μυθιστορήματα, ένα από τα οποία έγινε ταινία (Ακόμα και οι καουμπόησες μελαγχολούν), και αναγνωρίστηκε από το περιοδικό Writer’s Digest ως «ένας από τους καλύτερους συγγραφείς του 20ού αιώνα».

Ο τύπος είναι αλλού

«Ο Ρόμπινς υπάρχει σε μια εντελώς διαφορετική διάσταση από τη δική μας, την οποία αποκαλύπτει σε εμάς τους κοινούς θνητούς, αναγνώστες και θαυμαστές μέσα από τη γραφή του. Αυτές τις τελευταίες εβδομάδες, έλεγξα με ανυπομονησία το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο ανάμεσα στα μαθήματα κάθε μέρα, περιμένοντας με ανυπομονησία μια απάντηση από εκείνον- πάντα τις υπέγραφε: «τάξεις και τανκς και πολλά ευχαριστώ, Τομ». Μερικές φορές, με ενημέρωνε για την πρόοδό του, λέγοντας: «εκτός αν με απαγάγουν εξωγήινοι του διαστήματος, θα επιστρέψω αύριο στη συνέντευξή μας». Νομίζω ότι θα καλωσόριζε αυτή την εμπειρία» γράφει η Georgia Bernbaum στο ringtumphi.net.

«Στο τέλος της συνέντευξής μας, μου πρότεινε μερικούς από τους αγαπημένους του συγγραφείς: Μαρκ Τουέιν, Έρμαν Έσσε, Μπλεζ Σαντράρ και Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Έγραψε: “Αν δεν τους έχετε δοκιμάσει ακόμη, σας ζηλεύω. Είστε σαν ένα νεαρό κατσικάκι που ετοιμάζεται να δοκιμάσει το πρώτο του παγωτό από κονσέρβα”» καταλήγει η Georgia Bernbaum στο ringtumphi.net.

Απόσπασμα από το «Το Άρωμα Του Ονείρου» του Τομ Ρόμπινς

«…Το παντζάρι είναι το πιο μελαγχολικό ζαρζαβατικό, το πιο πρόθυμο να υποφέρει. Δεν μπορείς να βγάλεις αίμα στίβοντας ένα γογγύλι… Το παντζάρι είναι ο φονιάς που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Το παντζάρι είναι ό,τι ακριβώς συμβαίνει στο κεράσι, όταν συνουσιάζεται μ’ ένα καρότο…».
Το παντζάρι είναι το πιο έντονο ζαρζαβατικό. Το κρεμμύδι έχει τόσες σελίδες όσο και το Πόλεμος και Ειρήνη και καθεμιά τους είναι αρκετά αψιά για να κάνει ακόμα κι έναν δυνατό άντρα να δακρύσει, αλλά όσες οι φιλντισένιες περγαμηνές του κρεμμυδιού καθώς και ο πράσινος κεντριστικός σελιδοδείκτης του γρήγορα απανθρακώνονται από τα στομαχικά υγρά και τα βακτηρίδια των εντέρων. Μόνο το παντζάρι εγκαταλείπει το σώμα με το ίδιο χρώμα που είχε όταν έμπαινε σ’ αυτό.

Τα παντζάρια που τρώγονται στο δείπνο, όταν έρθει το πρωί, γεμίζουν τη λεκάνη της τουαλέτας με κοκκινόψαρα που η απόχρωση τους πιστοποιεί τη χρωματική ασυλία του παντζαριού από τα παντοδύναμα χωνευτικά οξέα και τα αεικίνητα μικρόβια, που μπορούν να μετατρέψουν την πιο κόκκινη πιπεριά, το πιο πορτοκαλί καρότο και το πιο πράσινο κολοκύθι σε μια ενιαία και αηδιαστική μάζα.

Όταν γεννιόμαστε, είμαστε κοκκινοπρόσωποι, στρόγγυλοι, έντονοι και αγνοί. Μέσα μας καίει η πορφυρή φλόγα της παγκόσμιας συνείδησης. Βαθμιαία, όμως, καταβροχθιζόμαστε από γονείς, μασιόμαστε από σχολεία, τρωγόμαστε από συμμαθητές, καταπινόμαστε από κοινωνικούς θεσμούς και ροκανιζόμαστε από κακές συνήθειες και την ηλικία. Και όταν πια μας έχουν μηρυκάσει και χωνέψει αυτά τα έξι στομάχια, βγαίνουμε από μέσα τους σαν μια ενιαία και αηδιαστική καφετιά μάζα.

Το δίδαγμα, λοιπόν, του πατζαριού είναι το εξής: Διατηρήστε τη θεϊκή κοκκινίλα σας, την έμφυτη ροζ μαγεία σας, ειδάλλως θα καταλήξετε καφέ.

Έτσι και καταλήξετε καφέ, ξέρετε τι σας περιμένει: καφές, καφετζούδες, χαρτορίχτρες, τσαρλατάνοι, ψυχοσωτήρες…

*Ο Τομ Ρόμπινς γεννήθηκε στις 22 Ιουλίου του 1932.

*Με στοιχεία από ringtumphi.net