Οι ευθύνες, ο πόλεμος και ο εμφύλιος

Η Αριστερά έχει ευθύνες. Και για μένα οι ευθύνες όταν μιλάμε για Αριστερά αφορούν το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Το ΠΑΣΟΚ το αφήνω απ’ έξω γιατί ήταν πάντα σε ένα άλλο κάδρο. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ καταστράφηκε όταν νόμιζε ότι θα σωθεί αν γίνει ΠΑΣΟΚ. 

Η Πλεύση Ελευθερίας διεκδικεί θέση στο κάδρο του αντισυστημισμού, αλλά ακόμα και αν βρεθεί στα «αριστερά» – χωροταξικά – έδρανα της Βουλής, δεν έχει δώσει δείγματα γραφής που να την κατατάσσει στην Αριστερά.

Η Αριστερά λοιπόν έχει ευθύνες. Και οι ευθύνες είναι διαφορετικές σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κρατηθεί ενωμένος στη Βουλή σε αυτή τη συνθήκη. Αν και ήδη δίνει την εικόνα «των 47 βουλευτών με 48 εν δυνάμει αρχηγούς». 

Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα για την απόφαση του να δώσει στους «συντρόφους» του αυτό που έδειχναν να αναζητούν τόσο έντονα προεκλογικά, όταν η ήττα άρχισε να γίνεται σαφώς ορατή. Να τους δώσει την καρέκλα του.

Ακόμα και αν το έκανε σαν τιμωρία, η αποχώρηση Τσίπρα αναδεικνύεται στον πιο ακριβό λογαριασμό, τόσο για την φανερή όσο και για την κρυφή εσωκομματική αντιπολίτευση. 

Και όσοι από την πρώτη ήττα του εισηγήθηκαν να παραιτηθεί μάλλον δικαιώνονται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τέσσερις μέρες μετά το «αντίο» του Αλέξη Τσίπρα δείχνει να είναι ακόμα σε σοκ.  Ο Τσίπρας είπε το αντίο για να προκαλέσει ένα σοκ που θα πάει το κόμμα πιο μπροστά. 

Υποθέτω.

Βασική προϋπόθεση να ξεπεραστεί η τοξικότητα. Να γίνει κριτική, αυτοκριτική και να παρθούν αποφάσεις.

Με θυσίες αν χρειαστεί.

Γιατί η ήττα μπορεί πάντα να πέφτει στις πλάτες μόνο του αρχηγού, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει πολλούς υπαίτιους.

Και στο ΣΥΡΙΖΑ όσο και να θέλουν κάποιοι να αποφύγουν τις ευθύνες τους, αυτές είναι εκεί. Και τους κοιτάζουν. Τους κοιτάζουν και μέσα από τους ψηφοφόρους.

Άρα θα πρέπει να τις αναλάβουν.

Οι ευθύνες δεν είναι τοξικότητα. Το να αναγνωρίζεις τις ευθύνες σου σημαίνει διάθεση να διορθώσεις τα λάθη σου. Αναλαμβάνοντας και το κόστος. Ακόμα και αν αυτό είναι να πεις αντίο. Το να προσπαθείς να τις κρύψεις είναι τοξικό και οδηγεί σε φαύλο κύκλο.

Όπως και το να κρατάς γύρω σου ανθρώπους που σου λένε πάντα αυτά που θέλεις να ακούσεις.

Στον «πόλεμο» ωστόσο απαιτούνται γενναίες αποφάσεις. Ακόμα και εκκαθαρίσεις. Που θα δείξουν τη διάθεση για το φευγιό προς τα μπρος. Αλλιώς καταλήγεις σε έναν αιματηρό εμφύλιο που ωφελεί αυτούς που υποτίθεται ότι πολεμάς.

Και αν κάποτε το φαινόμενο της «παρέας» που μπορεί να κάνει λάθη και να της συγχωρούνται, ήταν αποδεκτό, αυτή τη στιγμή είναι απαγορευτικό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κοιτάξει από τη μία τις ευθύνες του και να ξεπεράσει το σοκ της ήττας και της αποχώρησης Τσίπρα και από την άλλη τον κίνδυνο της ακροδεξιάς, που επανεμφανίστηκε και διεκδικεί το κουστούμι. Την ακροδεξιά που επιχειρεί να ταυτιστεί με την κανονικότητα μέσα από μία ρητορική βολικού αντισυστημισμού.

Ευθύνες στον πόλεμο έχει και το ΚΚΕ. Γιατί πέρα από τα συνθήματα, τις χαριτωμένες ατάκες και τα τσιμεντωμένα «όχι» πρέπει να ψάξει πώς θα μιλήσει πραγματικά στους νέους. Πώς θα δώσει την ελπίδα. Πώς θα γίνει ανάχωμα στην ακροδεξιά όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.

Πώς το 7,6 δεν είναι αρκετό. Ακόμα και αν είναι προσωρινά βολικό.

Και ο εχθρός σήμερα είναι στα έδρανα που ξεκινάνε από το γκρι και φτάνουν στο μαύρο.