Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου γράφει αποκλειστικά για τις 10 πιο μεγάλες στιγμές της ζωής του

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δεν χρειάζεται συστάσεις. Έχει γράψει τη δική του πορεία στην ελληνική μουσική και ήρθε να γιορτάσει τα 50 χρόνια του και να το ευχαριστηθεί (και αυτός και εμείς).

Την Τετάρτη 14 Ιουνίου το Καλλιμάρμαρο θα μεταμορφωθεί σε εφηβικό δωμάτιο. Σαν και αυτά που φτιάχναμε στην εφηβεία και χωρούσε μέσα όλος ο κόσμος μας. Πάντα με τη συνοδεία των τραγουδιών του Βασίλη. Αλλά και σε εργατική συναυλία, σε πορεία για τα δικαιώματα του ανθρώπου, σε σάλα γαμήλιου πάρτι.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει καταφέρει, 50 χρόνια τώρα, να έχει παρουσία σε όλες τις στιγμές μας. Τις συγκινητικές και τις χαρούμενες, τις δύσκολες και τις διεκδικητικές. Μέσα από τους στίχους σπουδαίων ποιητών, με τις μελωδίες των πιο ταλαντούχων συνθετών μας και φυσικά με τη φωνή του έχει γίνει κομμάτι της ζωής μας.

Αυτό το κομμάτι θα γιορτάσουμε όλοι μαζί στο Καλλιμάρμαρο. Και εκτός από τις τεράστιες επιτυχίες του και τους σταθερούς συνεργάτες του, στη σκηνή δίπλα του θα βρεθούν δύο αγαπημένοι του φίλοι που μας έλειψαν πολύ. Ο Χριστόφορος Κροκίδης και η Τάνια Κικίδη θα θυμηθούν τα παλιά και θα ξεσηκώσουν το κοινό. Τη συναυλία θα συνοδεύσει και το φωνητικό σύνολο «Ρυθμός» με τη μουσική του πολυφωνία, με μαέστρο τον Νικόλαο Χιώτογλου, ενώ θα προβληθεί για πρώτη φορά σπάνιο οπτικό υλικό από την  πενηντάχρονη πορεία του Βασίλη.

50 χρόνια τώρα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει τραγουδήσει σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Από εκείνα τα δύσκολα χρόνια στην δεκαετία του ’80, όταν ήταν ο μόνος που πήγαινε με καλό ήχο και σούπερ οργάνωση στην επαρχία, μέχρι σήμερα που δεν παραλείπει ποτέ να ταξιδεύει σε όλη τη χώρα κάθε καλοκαίρι. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου έχει καταφέρει να είναι αγαπητός σε όλους τους Έλληνες χωρίς να είναι λαϊκός τραγουδιστής. Έκανε το ροκ «λαϊκό» είδος -με την έννοια της απήχησης- και άνοιξε το δρόμο για όλους τους ροκάδες και τους έντεχνους που πραγματοποιούν πολύ πετυχημένες συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

Με αφορμή την συναυλία αλλά και την επέτειο των 50 χρόνων ζητήσαμε από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να επιλέξει 10 μεγάλες στιγμές της ζωής του. Η συνάντηση με τον Μίκη Θεοδωράκη, ο Μάνος Λοΐζος, η συναυλία στο Νέο Φάληρο ήταν από αυτά που περιμένει να διαβάσει κανείς. Αυτό όμως που σίγουρα εκπλήσσει είναι η σημασία που δίνει ο καλλιτέχνης στην σχέση του με τους νέους δημιουργούς και στη μουσική σκυτάλη που οφείλει να δίνει στου νέους. Και όταν αυτό το αναφέρει ένας τραγουδιστής τέτοιου βεληνεκούς κερδίζει -για ακόμη μια φορά- τον σεβασμό μας.

10 μεγάλες στιγμές του Βασίλη Παπακωνσταντίνου

• Η γνωριμία μου με τον Μίκη Θεοδωράκη στο Παρίσι ήταν μια γνωριμία σταθμός για εμένα, γιατί μου έδωσε πολλά ως άνθρωπος αλλά και ως συνθέτης. Μα πάνω από όλα την ευκαιρία να κάνω περιοδεία μαζί του και να δουλέψουμε μαζί και δισκογραφικά.
• Μια άλλη σημαντική συνάντηση και καταλύτης θα έλεγα στη ζωή μου είναι και η γνωριμία μου με τον Μάνο Λοΐζο. Ερχόμενος από το εξωτερικό και ξεκινώντας τη δισκογραφία μου ζήτησα να γνωρίσω τον Μάνο Λοΐζο. Με μεγάλη του χαρά δέχθηκε και τότε είδα έναν άνθρωπο με δυο μάτια γεμάτα αγάπη για τους ανθρώπους αλλά και τη μουσική. Με άκουσε, του άρεσα και ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας.
• Μεγάλη μου στιγμή προσωπική είναι η γνωριμία μου με τη γυναίκα μου. Την Ελένη την κυνήγησα πολύ, γιατί ήξερα – από την πρώτη στιγμή- ότι είναι η γυναίκα της ζωής μου. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις συνοδοιπόρο στη ζωή σου και να τον αγαπάς και να σε αγαπάει για αυτό που πραγματικά είσαι, σας το εύχομαι ολόψυχα.
• Κομμάτι της ζωής μου αλλά και του εαυτού μου είναι η κόρη μου η Νικολέτα μου. Ένα πλασματάκι που δημιουργείς και το βλέπεις να γεννιέται, να μεγαλώνει, να ανθίζει και να γίνεται ένα υπέροχο παιδί και τρομερή καλλιτέχνης, μόνο χαρά μπορεί να σου δίνει κάθε μέρα.
• Η στιγμή που τραγούδησα στις εργατικές κατοικίες ως έφηβος και πήρα το πρώτο μου χειροκρότημα θα είναι πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Το ξεκίνημά μου και οι καταστάσεις που με έβαλαν στη διαδικασία να σκεφτώ ότι το τραγούδι θα είναι ο δρόμος της ζωής μου κατέχουν σημαντική θέση μέσα στην καρδιά μου.
• Το πρώτο μου συγκρότημα οι “Crossowords” έδωσαν μορφή σε αυτό που είχα φανταστεί και ήθελα να ζήσω. Το ότι έκανα πραγματικότητα το όνειρό μου να έχω μια μουσική μπάντα ήταν κάτι μοναδικό!
• Το 1987 έκανα την πρώτη μου προσωπική συναυλία στο γήπεδο του Νέου Φαλήρου με 16.000 κόσμο. Ακόμα θυμάμαι το άγχος και τη χαρά που γέμιζαν την ψυχή μου με όλους αυτούς τους ανθρώπους να έχουν έρθει για να δουν μόνο εμένα.
• Σε αυτό το ταξίδι δε θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω την πρώτη μου ομώνυμη δισκογραφική δουλειά το 1978.
• Βέβαια μετά από τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο ακολούθησαν πολλές σημαντικές δισκογραφικές δουλειές όπως: Φοβάμαι, Χαιρετίσματα, Διαίρεση, Όλα από χέρι καμένα, Σφεντόνα και πολλά άλλα. Μπορώ να πω πως ο κάθε δίσκος αποτελεί κι ένα ξεχωριστό ταξίδι για εμένα. Γιατί ο κάθε συνθέτης και στιχουργός αντιλαμβάνεται και προσεγγίζει με διαφορετική ευαισθησία τον κόσμο. Μέσα από αυτές τις συνεργασίες είδα ένα κομμάτι της ψυχοσύνθεσής τους. Και είμαι ευγνώμων για αυτό.
• Σημαντικό για εμένα αλλά και αν θες θεωρώ και υποχρέωση δική μου ηθική, είναι να είμαι παρών στους νέους δημιουργούς και μου δίνει μεγάλη χαρά να συμμετάσχω στις δισκογραφικές τους δουλειές. Η στιγμή που το συνειδητοποίησα καθόρισε πολλές συμμετοχές μου και πολλές συνεργασίες με νέους καλλιτέχνες. Η ζωή είναι μια σκυτάλη που πρέπει να δίνεται και να μεταφέρεται στους νέους δημιουργούς.