Εγώ πότε θα γίνω μάνα;

Κοίτα τώρα τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος στα καλά καθούμενα. Αυτό που έπαθα εγώ την περασμένη Κυριακή, γιορτή της μητέρας ανήμερα. Πάνω που είχα ανεβάσει μια φωτογραφία της μανούλας ώστε να είμαι εντάξει με τα σοσιαλμιντιακά μου καθήκοντα, έμαθα ότι είμαι «ασυμπερίληπτη» (και ζητώ συγγνώμη από τις φιλολόγους μου αλλά δεν μπορώ να βρω άλλη λεξη). Οτι δεν συμπεριλαμβάνομαι βρε παιδί μου. Διότι η γιορτή της μητέρας δεν είναι συμπεριληπτική σου λέει. Δεν είναι όλες οι γυναίκες μανούλες – όπως δεν είμαι κι εγώ. Οπότε πρόκειται περί μιας ρατσιστικής γιορτής αφού δεν εκπροσωπούνται όλες οι γυναίκες. Ή μήπως όλες οι γυναικότητες; (Ομολογώ ότι τα μπερδεύω αυτά τα δύο). Τέλος πάντων έμαθα ότι ανήκω σε μειονότητα και πρέπει να αγωνιστώ για τη συμπερίληψή μου. Και επίσης για να καταργηθεί η γιορτή της μητέρας η οποία είναι κατάλοιπο της πατριαρχίας.

Δεν κάνω πλάκα. Οταν έσκασε το πρώτο ποστ με ανάλογο περιεχόμενο, νόμιζα ότι πρόκειται περί τρολιάς. Οταν όμως το ένα έγινε δύο, πέντε, δεκαπέντε, κατάλαβα ότι πρόκειται περί… κινήματος (αν και κάποια από τα «κινήματα» της εποχής μας, από άποψη σοβαρότητας και συγκρότησης, άνετα κατηγοριοποιούνται ως τρολιές). Το οποίο υποτίθεται ότι, ως «μη μάνα», με αφορά.

Σοβαρά τώρα; Δεν έχω ακούσει τίποτα πιο απαξιωτικό και υποτιμητικό για την απόφασή μου (ορμέφυτο που έγινε συνειδητή επιλογή) να μην κάνω παιδιά. Συγγνώμη δηλαδή που δεν έχω τέτοια κόμπλεξ. Επειδή εγώ δεν έγινα μητέρα να θέλω να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί ώστε να με συμπεριλαμβάνει, η γιορτή της μητέρας. Να φαντασιώνομαι μια συνωμοσία του συστήματος εναντίον μου. Αυτό κι αν είναι πατριαρχικό. Να θεωρούμαι «ειδική ομάδα» που χρήζει υποστήριξης για ποιο λόγο; Επειδή, με τη ζωή μου, υποστήριξα την επιλογή μου περί μητρότητας;

Εχω λοιπόν να πληροφορήσω κάποιες μονίμως οργισμένες ακτιβίστριες ότι δεν αισθάνομαι άσχημα επειδή δεν απέκτησα παιδιά. Ούτε εγώ ούτε οι κάμποσες φίλες μου οι οποίες επίσης δεν έγιναν μητέρες. Το αγαπημένο μου ρητό που βλέπω να επιβεβαιώνεται κάθε τόσο στην πραγματική ζωή είναι το «Εχεις παιδιά; Να τα χαίρεσαι. Δεν έχεις; Να χαίρεσαι». Και δεν αισθάνομαι άσχημα την ημέρα της μητέρας. Καθόλου όμως. Γιορτάζω τη δική μου μαμά, την αδελφή μου, την ανιψιά μου, τις φίλες μου που είναι μαμάδες, την ίδια τη μητρότητα. Και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να καταργηθεί αυτή η γιορτή.

Η συμπερίληψη είναι ένα από τα πιο σοβαρά αιτήματα της εποχής μας. Οταν όμως αφορά κοινωνικές, ταξικές, φυλετικές ή άλλες ομάδες που, λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, για παράδειγμα, μένουν εκτός πρόσβασης σε ευκαιρίες και δυνατότητες. Δεν είναι κάτι τύπου «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε και στο βάθος κήπος». Οι γυναίκες χωρίς παιδιά, στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν έχουν ανάγκη να συμπεριληφθούν πουθενά. Διότι δεν τους το επέβαλε κάποιος (το αντίθετο συμβαίνει), ήταν αποτέλεσμα δικής τους επιλογής. Και έτσι όπως τα τσουβαλιάζουμε όλα, χάνεται η ουσία και η σημαντικότητα της συμπερίληψης.

Μελίνα, Μελινάκι

Μια άλλη συζήτηση που έχει σηκωθεί τελευταία είναι περί της υποτίμησης που ελλοχεύει όταν αποκαλούν μία γυναίκα με το υποκοριστικό του ονόματός της. Δηλαδή αν κάποιος με πει Πεπάκι (όπως ακριβώς με λένε τα δεκάχρονα ανίψια μου και πολύ το απολαμβάνω) πρέπει να τους κάνω μούτρα. Γιατί είναι χειριστικό σού λέει.

Ψυχραιμία κορίτσια. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η πιο σκληρή διαπραγματεύτρια (με ουσιαστικό αποτέλεσμα, όχι για την τιμή των όπλων) που πέρασε ποτέ από την ελληνική κινηματογραφική βιομηχανία, αποκαλούσε η ίδια τον εαυτό της Αλικάκι. Η δε Μελίνα Μερκούρη τραγουδούσε και μάλιστα στα γαλλικά «Melina, Melinaki / Ah si tu étais un homme / J’aurais pu faire de toi / Melina, Melinaki / Le prince d’un royaume / Le plus aimé des rois» («Μελίνα, Μελινάκι / αν ήσουνα αντράκι / θα σε έκανα εγώ / Μελίνα, Μελινάκι / ρηγόπουλο σωστό / των ρηγάδων το εκλεκτό»). Ούτε που θέλω να φανταστώ τι θα άκουγε σήμερα από τις φεμινίστριες αν τραγουδούσε αυτούς τους στίχους. Η Μελίνα υπενθυμίζω.