Οι δύο αλυσίδες του DNA, που μοιάζει να εναγκαλίζονται σε έναν περιστροφικό χορό για να δημιουργήσουν τη διπλή έλικα, είναι χημικά συμπληρωματικές. Ετσι, η μία μπορεί να λειτουργήσει ως μήτρα για τη δημιουργία της άλλης και το DNA μπορεί να αναπαράγει τον εαυτό του. Με άλλα λόγια, οι δύο αλυσίδες της διπλής έλικας ενός μορίου DNA μπορούν να διαχωριστούν και από την καθεμία να επαναπροκύψει (εις διπλούν) το αρχικό μόριο.
Η ικανότητα αυτοαναπαραγωγής καθώς και το γεγονός ότι το DNA αποτελεί στην ουσία ένα πολυμερές τεσσάρων χημικών βάσεων η σειρά των οποίων αποτελεί τον κώδικα για τη σύνθεση των πρωτεϊνών αλλά και τη ρύθμιση των κυτταρικών λειτουργιών, είναι οι «μαγικές» ιδιότητες πάνω στις οποίες βασίστηκε η δημιουργία της ζωής. Είναι επίσης οι ιδιότητες οι οποίες, αφού ανακαλύφθηκαν και μελετήθηκαν από πρωτοπόρους ερευνητές στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, αποτέλεσαν τη βάση αρχικά για την ανάπτυξη της Μοριακής Βιολογίας και της Βιοτεχνολογίας και αργότερα της Γενωμικής και όχι μόνο.
Αξίζει άραγε να θυμόμαστε τα γενέθλια μιας ανακάλυψης; Προφανώς για τη γράφουσα η απάντηση είναι θετική, ίσως επειδή θα χρειαζόμασταν βιβλία ολόκληρα για να απαριθμήσουμε τα οφέλη που έχει αποκομίσει η ανθρωπότητα και τα οποία απορρέουν από αυτή την ανακάλυψη. Θυμίζουμε μόνο ότι χάρη σε προόδους που σημειώθηκαν στα πρώιμα χρόνια της Βιοτεχνολογίας (και με ελληνική συμμετοχή!) οι ασθενείς με διαβήτη τύπου Ι μπόρεσαν να έχουν ανθρώπινη ινσουλίνη και ότι χάρη σε πρόσφατες προόδους υλοποιείται σήμερα το όραμα της εξατομικευμένης ιατρικής. Και τα καλύτερα έπονται…
Έντυπη έκδοση Το Βήμα
