Οταν η ΕΥΠ κάνει τη δουλειά της

Εξαιρετικής σημασίας ήταν η επιτυχία της ΕΥΠ με την εξάρθρωση του ιρανοκίνητου δικτύου που απειλούσε να σκορπίσει τον όλεθρο στην Αθήνα έχοντας ως στόχο έλληνες Εβραίους στο κέντρο της πόλης. Επίτευγμα που ασφαλώς υπήρξε αποτέλεσμα στενής διεθνούς συνεργασίας, εν προκειμένω με την ισραηλινή Μοσάντ, αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα το έργο των ελληνικών Αρχών, της ΕΥΠ και της Αντιτρομοκρατικής: έτσι αντιμετωπίζονται οι παγκοσμιοποιημένες απειλές που στρέφονται εναντίον των δημοκρατικών χωρών και των πολιτών τους. Και επειδή κάποιοι το ξεχνάνε λόγω αρρωστημένης πολιτικής και μη ιδεοληψίας, αμφισβητώντας κατά γελοίο τρόπο κάτι για το οποίο η Ελλάδα έλαβε κορυφαία διεθνή εύσημα, ας θυμούνται ότι αν δεν είχε σταματήσει, οι δολοφόνοι θα σκότωναν και άλλους πλην των κυρίων στόχων τους.

Η ΕΥΠ έκανε μεγάλο και πολυεπίπεδο καλό στην Ελλάδα σώζοντας τόσους αθώους από πιθανότατο θάνατο που τους περίμενε, επειδή κάποια καθάρματα πιστεύουν ότι δικαιούνται να τον σκορπούν όπως και όπου τους αρέσει. Αυτή είναι μία κορυφαία εθνική μα και ανθρώπινη υπηρεσία, καθώς, στο τέλος, εκείνο που μετράει είναι ότι σώθηκαν άγνωστο πόσες ζωές, όπως άγνωστο είναι πόσες οικογένειες δεν κλαίνε σήμερα αδικοχαμένους αθώους ανθρώπους, που δεν θα τους έβλεπαν ξανά ποτέ, αφού για τους στυγνούς δολοφόνους οι ζωές δεν αξίζουν τίποτα. Ή, μάλλον, αξίζουν: 16.000 δολάρια το κεφάλι. Τέτοια κτήνη είναι οι «ιδεολόγοι» φονιάδες. Στο τέλος θα έκαναν τον μακάβριο πολλαπλασιασμό τους και οι μουλάδες θα πλήρωναν.

Η επιτυχία αυτή ήρθε έπειτα από μία περίοδο που η ΕΥΠ είχε βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα μιας άλλης υπόθεσης, η οποία, αν και προφανώς δεν φέρει η ίδια η Υπηρεσία την ευθύνη (εντολές εκτελούσε), δεν παύει να αμαυρώνει τον ρόλο και τη δράση της: τις παρακολουθήσεις. Που βγήκαν από το κάδρο της πολιτικής επικαιρότητας για έναν και μόνο λόγο: επειδή μία πολύ βαριά και μεγάλη τραγωδία έπληξε έκτοτε την Ελλάδα: αυτή των Τεμπών.

Από την ώρα εκείνου του δράματος τίποτα δεν μπορούσε, και ορθώς, να σταθεί δίπλα του σε σημασία – έτσι ακόμα και η μαύρη σελίδα των παρακολουθήσεων «ξεχάστηκε» σε επίπεδο επικαιρότητας. Παρά το γεγονός ότι υπήρξε ένα πάρα πολύ βαρύ σκάνδαλο κατά της δημοκρατίας, όπως άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση αναγνώρισε αποπέμποντας τόσο τον διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου, όσο και τον πρώην διοικητή της ΕΥΠ. Μάλιστα, το σκάνδαλο αυτό έγινε ακόμα μεγαλύτερο από τον τρόπο με τον οποίο το διαχειρίστηκαν στη συνέχεια τόσο η κυβέρνηση όσο και η Βουλή, η οποία έγραψε πρωτοφανείς μαύρες σελίδες στη μεταπολιτευτική τουλάχιστον ιστορία της, κάνοντας ακρότητες προκειμένου να αποτρέψει την πραγματική διερεύνησή του. Κάτι που βέβαια στο τέλος δεν θα μπορέσει να αποτραπεί: με τον α ή τον β τρόπο, στον α ή τον β χρόνο, αυτό θα συμβεί.

Η ουσία πάντως είναι ότι από τη μία πλευρά το σκάνδαλο και από την άλλη η επιτυχία της εξάρθρωσης των τρομοκρατών πριν από το χτύπημα στους εβραϊκούς στόχους στην Αθήνα δείχνουν ότι πρέπει να πάψουν οι πολιτικές ηγεσίες να χρησιμοποιούν το κράτος, ιδίως τόσο ευαίσθητες υπηρεσίες, ως εργαλεία για επίτευξη αλλότριων στόχων τους. Επειδή έτσι βλάπτουν σοβαρά τη δημοκρατία, αλλά και θέτουν μεγάλα εμπόδια στον εθνικό ρόλο που οφείλουν τέτοιες υπηρεσίες να εκπληρώνουν. Και, καλώς ή κακώς, όπως καθημερινά αποδεικνύεται, αυτοί είναι τομείς στους οποίους υπάρχει πάρα πολλή δουλειά να γίνει. Και όπως όλα δείχνουν, με τον καιρό, θα υπάρχει όλο και περισσότερη. Και αυτές οι παρακολουθήσεις των πακιστανών υποψήφιων μαζικών δολοφόνων είναι οι μόνες όλον αυτό τον καιρό από τις πάμπολλες που μαθεύτηκαν και είχαν νόημα και περιεχόμενο υπέρ και όχι κατά της δημοκρατίας και της χώρας.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ