Η μάχη για να ξεριζωθούν τα σαπρόφυτα της Ακροδεξιάς είναι διαρκής, όχι a la cart

Μπροστά σε ένα ιστορικό, δημοκρατικό Βατερλώ βρίσκεται η χώρα σε ό,τι αφορά την υπόθεση του ακροδεξιού, νεοναζιστικού κόμματος του Ηλία Κασιδιάρη.

Διότι η ανακοίνωση της πρόθεσης ενός πρώην ανώτατου εισαγγελέα, του κ. Αν. Κανελλόπουλου, να ηγηθεί του κόμματος «Ελληνες» του καταδικασμένου σε 13 χρόνια φυλακή, πρώην στελέχους της Χρυσής Αυγής, δημιουργεί νέα δεδομένα.

Κατ’ αρχάς απειλεί να τινάξει στον αέρα το νομοθέτημα της σημερινής κυβέρνησης που προσπάθησε να εμποδίσει την είσοδο τέτοιων κομμάτων στη Βουλή. Και η αλήθεια είναι ότι φιλότιμα προσπάθησε να το κάνει, βάζοντας στο κάδρο και τους «αχυρανθρώπους», όσους δηλαδή θα μπορούσαν να βγουν μπροστά και να ηγηθούν ενός ακραίου, φασιστικού κόμματος.

Κατά δεύτερον, οι νέες εξελίξεις, ουσιαστικά ρίχνουν την «καυτή πατάτα» στη Δικαιοσύνη και συγκεκριμένα στον Άρειο Πάγο ο οποίος πρέπει να αποφασίσει στις αρχές Μαίου αν θα επιτρέψει την κάθοδο στις εκλογές του κόμματος Κασιδιάρη. Πιθανότατα με αρχηγό τον συνταξιούχο δικαστικό κ. Κανελλόπουλο και υποψήφιο στην Αθήνα, εφόσον δεν έχει στερηθεί των πολιτικών δικαιωμάτων, τον Ηλία Κασιδιάρη.

Τώρα, όμως, η κατάσταση είναι δύσκολη. Δεν μπαίνει «μπροστάρης» κάποιος γραφικός νεοναζί ή ένα απολειφάδι της ακροδεξιάς που θα αντικαταστήσει τον Κασιδιάρη.

Τώρα φέρεται ότι θέλει να ηγηθεί ένας δικαστικός με πορεία 40 και πλέον ετών στο Σώμα, που γνωρίζει καλά το νόμο και θα μπορεί να στηρίξει με επιχειρήματα μπροστά στους Αρεοπαγίτες, τις θέσεις του κόμματος του Κασιδιάρη.

Τι κάναμε λοιπόν για τη… νεκρανάσταση της Χρυσής Αυγής; Καταστήσαμε τον καταδικασμένο Κασιδιάρη σε ρυθμιστή, σε πολιτικό παράγοντα, επειδή δεν είμαστε σε θέση ως κοινωνία να προστατέψουμε το δημοκρατικό πολίτευμα.

Σε μια εποχή όπου η ακροδεξιά καταγράφει μεγάλα ποσοστά σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες (Φινλανδία, Βουλγαρία, Ιταλία), η Ελλάδα ετοιμάζεται να υποδεχθεί στη Βουλή όχι απλά ένα ακροδεξιό κόμμα, αλλά έναν πολιτικό σχηματισμό που επί της ουσίας αντικαθιστά τη Χρυσή Αυγή και συνεχίζει να ορκίζεται στα νεοναζιστικά ιδεώδη.

Με «όπλα» τον ακραίο λαϊκισμό, τον υπερπατριωτισμό, και κυρίως εκμεταλλευόμενος την κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ο Κασιδιάρης εδώ και σχεδόν μία τριετία έσπερνε το μίσος στο γόνιμο χωράφι της κοινωνίας και τώρα ετοιμάζεται να δρέψει καρπούς.

Ακόμη κι αν δεν είναι αυτός αρχηγός αλλά απλός βουλευτής που θα «υπηρετεί» τη Δημοκρατία πίσω από τα κάγκελα της φυλακής του Δομοκού.

Ωραία τα καταφέραμε. Βλέποντας το πολιτικό σύστημα ότι η ακροδεξιά θεριεύει, αποφάσισε μόλις πριν από λίγες εβδομάδες να κινητοποιηθεί. Πώς; Με νομικές απαγορεύσεις.

Όμως οι νόμοι υπάρχουν για να υπάρχουν και τα παράθυρα. Και δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να βρίσκομαι στη θέση των δικαστών του Αρείου Πάγου που θα κληθούν να αποφασίσουν αν είναι νόμιμο το κόμμα «Ελληνες» με αρχηγό έναν πρώην συνάδελφό τους.

Τίποτε δεν κάναμε ως κοινωνία, και ιδιαίτερα οι πολιτικοί, να ξεριζωθεί ο «χρυσαυγιτισμός» από τη χώρα.

Επαναπαύθηκαν όλοι στις καταδίκες των μελών της Χρυσής Αυγής και στο γεγονός ότι δεν μπήκε στη Βουλή το 2019, οριακά, και τώρα βρισκόμαστε ενώπιοι με το «τέρας».

Όταν επιτρεπόταν να κάνει ο Κασιδιάρης κηρύγματα μίσους μέσα από το κελί του τι είχε γίνει;

Που ήταν το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και η Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής τον τελευταίο χρόνο; Απλά… άκουγαν τον Κασιδιάρη χωρίς να μπορούν να παρέμβουν;

Όμως, αυτό είναι λεπτομέρειες μέσα στις φυλακές. Το πρόβλημα είναι οι πολιτικές που ανοίγουν παράθυρα για να μπαίνουν τα σαπρόφυτα της ακροδεξιάς.

Πολιτικές που γεννούν μίσος για το πολιτικό σύστημα, για τη Δημοκρατία, για το ελληνικό κοινοβούλιο.

Πολιτικές που οδηγούν σε απαξίωση το κράτος και τους θεσμούς, πολιτικές που δημιουργούν την αίσθηση ότι τίποτε δε λειτουργεί σωστά, ότι όλα είναι στημένα κι από πριν ξεπουλημένα.

Και πολιτικές που δημιουργούν στους πολίτες την ανάγκη να βρεθούν αυτόκλητοι σωτήρες, έστω κι αν είναι νοσταλγοί του ναζιστικού παρελθόντος, έστω κι αν κρύβουν τη «μαύρη καρδιά» τους με τους δικούς τους τρόπους.

Μου φαίνεται ότι είναι πολύ αργά για να κλάψουμε για την ακροδεξιά που στην ακόμη χειρότερη εκδοχή της, χτυπά την πόρτα της Βουλής.

Οσοι πιστεύουν ότι είναι απλά ένα σύνθημα αυτό που λέει: ««Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος τσάκισέ τον», γελιούνται.
Η μάχη είναι διαρκής κι όχι a la cart.