Η κοινωνία ζητά προοπτική και σχέδιο, όχι αφήγημα

Τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει να ακούμε τους πολιτικούς και τα κόμματα να μιλάνε μια γλώσσα που επικεντρώνει κυρίως στην επικοινωνία.

Όλα έχουν να κάνουν με το «μήνυμα» και εάν μπορεί να «περάσει».

Λέξη κλειδί γίνεται το «αφήγημα», παραβλέποντας βέβαια ότι η λέξη στην κυριολεξία σημαίνει να «μια ιστορία».

Όλοι αγχώνονται με το εάν πιάνει η «ατζέντα» ή χρειάζεται να την «αλλάξουν».

Η «εικόνα» των αρχηγών κρίνεται ως προς το εάν βελτιώνεται ή «τραυματίζεται».

Όμως, κανείς δεν θα σκεφτεί εάν όλα αυτά αγγίζουν πραγματικά τους ανθρώπους.

Γιατί οι άνθρωποι δεν θα κάτσουν να ασχοληθούν με το εάν ο πρωθυπουργός έδειχνε αρκούντως συγκλονισμένος από την τραγωδία ή πόσο ειλικρινής ήταν ο τόνος της συγγνώμης του.

Ούτε θα ασχοληθούν με το εάν η εικόνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραπέμπει περισσότερο στο «Κέντρο» ή την «Αριστερά».

Οι άνθρωποι κυρίως θα προσπαθήσουν να χειριστούν την ανασφάλεια που νιώθουν όταν συνειδητοποιούν ότι σε ορισμένες περιπτώσεις «ζούμε από τύχη», θα δουν τι θα κάνουν καθώς μπορεί να αυξήθηκε ο βασικός μισθός, αλλά εξακολουθεί να τελειώνει νωρίτερα από το τέλος του μήνα, θα σκεφτούν, ιδίως οι νέες και οι νέοι, εάν έχουν πραγματικά μέλλον εδώ ή καλύτερα να μεταναστεύσουν.

Οι άνθρωποι δεν θα σταθούν στην εικόνα των κομμάτων, γιατί τους αγχώνει πολύ περισσότερο η πραγματική εικόνα που τους μεταφέρουν τα παιδιά τους από ένα σχολείο σε κρίση, γιατί τους φοβίζουν οι υποδομές που έχουν χρόνια να συντηρηθούν, γιατί νιώθουν πώς εάν όλα θεωρηθούν εμπορεύματα, από το νερό μέχρι την υγεία, τότε θα είναι απλώς χαμένοι.

Όλα αυτά οι πολιτικοί δεν τα αντιλαμβάνονται. Δεν κατανοούν πώς σκέφτεται πραγματικά η κοινωνία και τις περισσότερες φορές μάλιστα υποτιμούν την ίδια την ικανότητα των ανθρώπων να σκέφτονται.

Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή τη στιγμή η κοινωνία δεν θέλει να ακούσει «αφηγήματα» και άλλες ιστορίες, θέλει να δει – από όλες τις πλευρές – πολιτικές προτάσεις, προγράμματα και ειλικρινή αυτοκριτική για το πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση και μια πειστική τοποθέτηση για το πώς δεν θα γίνουν τα ίδια λάθη.

Όλα τα άλλα είναι απλές ιστορίες…

«Αφηγήματα», δηλαδή…