Να δούμε τη φοροδιαφυγή;

Στην κυβέρνηση ήταν «διαβασμένοι» σε ό,τι αφορά τη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας, όλη την τελευταία 4ετία. Είχαν εντοπίσει έγκαιρα το πρόβλημα των «επιδομάτων ΣΥΡΙΖΑ» της περιόδου 2015-2019. Για λόγους, μάλλον απειρίας και προφανώς με τις «καλές» συμβουλές των θεσμών, με τους οποίους συγκυβερνούσαν εκείνη την περίοδο, είχαν επιλέξει μια περίμετρο των δικαιούχων των επιδομάτων, στην περιοχή έως 8-10 χιλιάδων ευρώ. Σε μια άλλη χώρα, αυτή η πρόνοια θα ήταν σωστή. Στην Ελλάδα της τεράστιας φοροδιαφυγής, αυτόματα περιόριζε τους δικαιούχους των επιδομάτων, στους χαμηλοσυνταξιούχους, σε λίγους νεοεισερχόμενους εργαζομένους μισθωτούς και στους πολλούς, εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες φοροφυγάδες. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η αυξημένη λαϊκή δυσαρέσκεια, από αυτό που ονομάστηκε ως «μεσαία τάξη». Στην ουσία ήταν οι χιλιάδες μισθωτοί του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα των 1.000 και 1.500 ευρώ, που μόνο ως μεσαία τάξη δεν θα τους αποκαλούσαμε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη «διάβασε» σωστά το πρόβλημα και η αντιμετώπιση του προβλήματος της πανδημίας τής έδωσε την ευκαιρία να μεγαλώσει – όσο δεν παίρνει – την περίμετρο των δικαιούχων των παροχών της. Με αυτόν τον τρόπο πέτυχε δύο πράγματα. Το πρώτο ικανοποίησε τους πολίτες που τη στήριξαν στις εκλογές του 2019. Το δεύτερο επιβράβευσε αυτούς που δεν μπορούσαν να κρύψουν εισοδήματα, δηλαδή τους μισθωτούς, προσφέροντάς τους μια κάποιας μορφής δικαιοσύνη.

Με όλο αυτόν τον χειρισμό πέτυχε, αυτό που περιέγραψε ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Θόδωρος Σκυλακάκης στο podcast ΒΑΒΕΛ του Οικονομικού Ταχυδρόμου (ot.gr). Οταν δίνεις στο 80% του πληθυσμού δεν είναι επιδοματική πολιτική, είπε ο Σκυλακάκης, είναι διόρθωση πληθωρισμού. Παραβλέποντας το ευφυολόγημα του εμπνευστή τού πιο έξυπνου μέτρου των τελευταίων δεκαετιών, της επιστρεπτέας προκαταβολής (το έλαβαν μόνο όσοι δήλωναν τα έσοδά τους), ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών ανέδειξε το σημαντικότερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, που δεν είναι άλλο από τη φοροδιαφυγή.

Ο τρόπος που δόθηκαν τα επιδόματα από το 2019 και μετά έδειξε τη σαφή παραδοχή και αδυναμία και αυτής της κυβέρνησης να την αντιμετωπίσει. Παρέμειναν στους δικαιούχους όλοι οι προηγούμενοι, δηλαδή φοροφυγάδες και χαμηλοσυνταξιούχοι και εντάχθηκαν επιπλέον και πολλοί μισθωτοί. Το πρόβλημα δεν λύθηκε. Η φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει. Πιθανότατα πρόκειται για τον τομέα όπου λαμβάνει και τον χαμηλότερο βαθμό η σημερινή κυβέρνηση, στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής. Ο Θ. Σκυλακάκης κρατώντας το Ταμείο του Κράτους και βλέποντας τα αυξημένα έσοδα των έμμεσων φόρων από την κατανάλωση (εκεί που ξεπλένεται η φοροδιαφυγή), γνωρίζει ότι έχει πολλαπλασιαστεί το μαύρο χρήμα που κυκλοφορεί στην αγορά. Μπορεί κάποιος να το εικάσει με ασφάλεια και από τις χιλιάδες συναλλαγές ακινήτων που γίνονται την τελευταία διετία, από τις οποίες μόνο δύο στις δέκα γίνονται με τραπεζική χρηματοδότηση. Οι υπόλοιπες γίνονται σε μετρητά.

Είναι ξεκάθαρο ότι όσο θα εξαντλείται η συσσωρευμένη από τα προηγούμενα χρόνια ορμή, επενδύσεων και κατανάλωσης, η οικονομία θα πρέπει να αναζητήσει και νέες πηγές χρηματοδότησης. Δεν μπορεί σε αυτή την κατεύθυνση να μη γίνει νούμερο ένα προτεραιότητα, της όποιας νέας κυβέρνησης σχηματιστεί μετά τις εκλογές, η πάταξη της φοροδιαφυγής. Δεν αποτελεί απλά ανάγκη οικονομική. Αλλά κυρίως ανάγκη κοινωνικής δικαιοσύνης…