Ο Μπαρτζώκας και οι αλήθειες πίσω από τον κόκκινο θρίαμβο

Τι έχει μάθει ο Γιώργος Μπαρτζώκας τους παίκτες του όσα χρόνια είναι στο τιμόνι του Ολυμπιακού; Να παίζει η ομάδα ένα ολοκληρωτικό μπάσκετ, να μην κάνουν ντρίμπλες οι άσοι, να μοιράζουν αφειδώς πάσες και να βάζουν το «εγώ» κάτω από το «εμείς».

Αν ένα παιχνίδι συμπύκνωνε τα «θέλω» του Ελληνα προπονητή, αυτό ήταν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Εκεί, έγιναν σχεδόν απίστευτα πράγματα και ιδού τι συνέβη:

1.Ο Ολυμπιακός των 86,4 πόντων κατά μέσο όρο, έφτασε πανεύκολα τους 95.

2.Τι κι αν έλειπε ο Βεζένκοφ που σημειώνει περίπου 20 πόντους αυτή την περίοδο; Οι άλλοι έκαναν με το παραπάνω τη δουλειά που έπρεπε και η επίθεση ανέβηκε θεαματικά.

3.Οι Ερυθρόλευκοι μοιράζουν 22,5 ασίστ σε κάθε ματς και στο Μαρούσι το κοντέρ «έγραψε» 27.

4.Το παθητικό ήταν 78,3 κατά μ.ό. και κατέβηκε στο 71.

Είναι, όντως, εντυπωσιακό να υπάρχει τέτοια βελτίωση μολονότι έλειπε ο κατά τεκμήριο καλύτερος παίκτης της ομάδας, ο πλέον φορμαρισμένος, ο άνθρωπος που …τραβά την επίθεση, δηλαδή ο Βεζένκοφ.

Πώς συνέβη αυτό; Το οξύμωρο είναι ότι ο παίκτης (Πίτερς) που πήρε τη θέση του , αυτός που θεωρητικά θα όφειλε να πάρει προσπάθειες και να σημειώσει πόντους, έμεινε άσφαιρος! Είναι αυτό που συνήθως φέρει τον τίτλο «από τα αξιομνημόνευτα και όμως αληθινά».

Ο Μπαρτζώκας, όμως, είδε έξι παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, τον Παπανικολάου να έχει 13, τον Φαλ να στέλνει μήνυμα στον …Βράνκοβιτς πως οι δεινόσαυροι των παρκέ ακόμη έχουν ρόλο και θέση , ενώ ο Κάνααν έπεισε τους δύσπιστους ότι χωρίς άγχος και πίεση διαθέτει ένα αξιόπιστο σουτ.

Οσον αφορά στον Παναθηναϊκό, μια και ο λόγος στον Στόγιαν Βράνκοβιτς, τον Κροάτη σέντερ που αποθεώθηκε από το κοινό στο πράσινο ΟΑΚΑ: ο Στόικο είχε χρυσό σε πανευρωπαϊκό με την ενιαία Γιουγκοσλαβία, μετάλλια σε Ολυμπιακούς αγώνες, Ευρωλίγκα με τον Παναθηναϊκό (1996), τίτλους με τον Αρη, το Τριφύλλι, στην Ιταλία και τη Γιουγκοσλαβία.

Ο δε Τζέιμς, επίσης παρών στο ΟΑΚΑ το βράδι της Παρασκευής, πανηγύρισε δύο πρωταθλήματα με τους Πράσινους και ένα Κύπελλο, αφήστε δε τις πολλές διακρίσεις σε προσωπικό επίπεδο και την είσοδό του, μεταξύ άλλων, στην κορυφαία πεντάδα της Ευρωλίγκας.

Οποιαδήποτε σύγκριση με το «σήμερα» δεν έχει κανένα νόημα. Δεν μπορεί να γίνει. Μια αλήθεια που ελάχιστα κρύβεται.