Τα όχι και τόσο υπόγεια ρεύματα της νεολαίας

Δεν είναι μικρό ένας καλλιτέχνης που σπάνια φιλοξενείται στις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες να γεμίζει μεγάλα γήπεδα δύο φορές τον χρόνο.

Και να έχει ένα φανατικό κοινό που δεν τον ακολουθεί μόνο γιατί είναι «ευχάριστος», αλλά και γιατί αισθάνεται πως έχει κάτι να του πει.

Για αυτά που συναντά στη γειτονιά, στον δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο και τη σχολή.

Διαβάστε επίσης: Το ανύπαρκτο κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας

Όμως, το θέμα μου δεν είναι να μιλήσω για τον ΛΕΞ ή να κάνω τον… μουσικοκριτικό.

Άλλοι, αρμοδιότεροι από μένα, μπορούν να τα πουν καλύτερα.

Εγώ θέλω να σταθώ στο πώς πράγματα και διεργασίες συμβαίνουν στη νεολαία κυριολεκτικά «κάτω από το ραντάρ» του πολιτικού συστήματος.

Διαβάστε επίσης: Τα υπόγεια ρεύματα της δυσαρέσκειας

Δείτε για παράδειγμα και άλλα συμπτώματα: τον τρόπο που συσπειρώνει το αίτημα να μην υπάρξει «πανεπιστημιακή αστυνομία». Το πόσο μαζικές είναι οι κινητοποιήσεις που τις αγκαλιάζουν νέοι.

Το γεγονός ότι στη Νέα Σμύρνη το 2021 παραλίγο να έχουμε πραγματική κοινωνική έκρηξη. Την τεράστια συμμετοχή στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις.

Κοιτάξτε τις δημοσκοπήσεις που δίνουν στοιχεία για την ηλιακή κατανομή των ερωτηθέντων και παρατηρείστε τον διαφορετικό τόνο των μικρότερων ηλικιών.

Όλα αυτά παραπέμπουν σε δυναμικές διαφορετικές από αυτές που συζητάμε συνήθως όταν μιλάμε για την «πολιτική κατάσταση».

Δεν αναφέρομαι τόσο στις κομματικές προτιμήσεις ή την «πρόθεση ψήφου», όσο στην κοινωνική στάση και την αξιακή τοποθέτηση.

Γιατί αυτό που διαπιστώνουμε από όλα αυτά τα «συμπτώματα» και τα στοιχεία είναι πως οι νεότερες γενιές, οι άνθρωποι δηλαδή που σε μεγάλο βαθμό διαμόρφωσαν τη σκέψη τους μέσα στην κρίσιμη προηγούμενη δεκαετία, που είδαν και βίωσαν όλη την έκταση της κοινωνικής κρίσης, που ένιωσαν και νιώθουν ότι το μέλλον τους συρρικνώθηκε από μια διαρκή περίοδο κρίσης, και που αισθάνονται ότι είναι στο στόχαστρο των πολιτικών «νόμου και τάξης», έχουν θυμό, οργή, αλλά και όνειρα και διεκδικήσεις.

Όνειρα και διεκδικήσεις που δεν χωρούν στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται, είτε μιλάμε για τη ολοένα και μεγαλύτερη επισφάλεια που τους υποσχόμαστε ως προς την εργασία, είτε μιλάμε για την αύξηση του κόστους ζωής και στέγης – ειδικά η τελευταία κατεξοχήν πλήττει όσους αναζητούν τώρα να νοικιάσουν δικό τους σπίτι –, είτε μιλάμε για όλα αυτά που στα μάτια τους φαντάζουν ως «καταστολή».

Η γενιά αυτή δεν χωρά σε αυτά που της προσφέρονται. Και από αυτήν μπορεί να προέλθουν οι επόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Για τις οποίες κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα να λέει ότι ήταν «απροειδοποίητες».