Ου-κρανίου τόπος

Εδώ συνέβη το εξής: η αρκούδα πίστεψε ότι μπορεί να κάνει μπάνιο χωρίς να βρέξει τη γούνα της. Γίνεται;

Αλλά και αν υποθέσουμε ότι πήρε το Κίεβο και εγκατέστησε μια κυβέρνηση Μάπετ-σόου, έναν όμιλο δωσιλόγων σαν εκείνους τους κουίσλινγκ που έβαζε η πρώην Σοβιετία να κυβερνήσουν με το στανιό τις πρώην κομμουνιστοδαγκωμένες χώρες της Ευρώπης (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία κ.λπ.), άραγε πώς αυτή η δοτή, εγκάθετη κυβέρνηση θα κυβερνήσει έναν λαό που θα είναι λυσσαλέα εναντίον της και σε μια καθημαγμένη χώρα; Ούτε αυτό γίνεται.

Τι θα κυβερνήσει στο Μεγάλο Πουθενά όπου θα ζει ένας κόσμος που θα τη μισεί θανάσιμα, θα την υπονομεύει διαρκώς και βεβαίως θα βγει στο αντάρτικο – πώς μπορεί να ξαναγίνει χώρα η Ουκρανία με βιδωτή κυβέρνηση εξαρθρωμένων μαριονετών, με υποτακτικούς κουίσλινγκ σταλινικής κοπής και με όλο αυτό το παρελθόν αίματος και καταστροφής που έχει προηγηθεί; Γίνεται;

Ποιος θα ακούει τους εγκάθετους; Με ποιον θα συνομιλήσουν, ντόπιο ή ξένο, και σε ποια βάση – και τι θα λένε,  πως οι εισβολείς είναι καλά παιδιά και μπήκαν και μας απελευθέρωσαν; Και βέβαια το χειρότερο είναι αυτό που είδαμε όλοι με τα μάτια μας: κοτζάμ πρόεδρος της Ρωσίας, και κοτζάμ υπουργός Εξωτερικών, ο Λαβρόφ, να ψεύδονται κατά συρροήν ενώπιον ξένων ηγετών και το χειρότερο, μπροστά σε όλο τον πλανήτη. Ποιος άραγε, από δω και πέρα, θα μπορούσε να μιλήσει μαζί τους και στη βάση ποιας αξιοπιστίας – είναι περίπου σαν να κουβεντιάζεις με τον Τσαβούσογλου, σαν να ακούς πρόλογο πλανόδιου που θέλει να σε πείσει να αγοράσεις μαϊμού ρολόι Seiko, ή καμιά κουρελού που θα την παρουσιάζει σαν αυθεντικό χαλί Περσίας. (Απ’ τη Νεοχωρούδα).

Ποιος θα τους ξαναπιστέψει; Μόνοι τους κατέκαψαν την αξιοπιστία και τη σοβαρότητα που θα εξυπάκουε το αξίωμά τους, λέγοντας ψεύδη ακόμα και ως την τελευταία στιγμή – δεν είναι κατανοητό: γιατί δεν έλεγαν ευθέως ότι θα εισβάλουν; Για να αιφνιδιάσουν δήθεν τον αντίπαλο – μα ο αντίπαλος ήταν η αδύναμη και ασύγκριτα κατώτερη από άποψη οπλισμού Ουκρανία. Τη φοβότανε, ή πήγανε να κρύψουν το προφανές, από παλιά σταλινική κρυψίνοια; (Είπαμε: πάντα αφήνει ζημιές στο μυαλό η γνωστή μπουγάδα εγκεφάλου. Το νόσημα, μετά, γίνεται αυτοάνοσο).

Το χειρότερο, δηλαδή, από το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στην Ουκρανία είναι αυτό: ότι ηγέτες τέτοιου μεγέθους μίλησαν επανειλημμένα ενώπιον όλου του πλανήτη ως κοινοί ψεύτες, κάτι που είναι και ο κυρίως λόγος που εξόργισε τους ξένους ηγέτες, οι οποίοι αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι εκ του γεγονότος. Κι εκείνη η κυρία που έλεγε ειρωνικά «πέστε μου πότε θα γίνει εισβολή για να πάω διακοπές» τώρα τι λέει; Με τι μούτρα εμφανίζεται; Και ποιος θα την ξαναπάρει στα σοβαρά – εκτός αν νόμισε πως η παγκόσμια, επίσημη ενημέρωση είναι κάτι σαν καλαμπούρι σε συνοικιακό κομμωτήριο.

Δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι – δεν παιζόταν ούτε καν την εποχή του Τζένγκις Χαν. Υπάρχουνε κανόνες και υπάρχει αυτοσεβασμός, αίσθηση του αξιώματος και όριο. Είπαμε να κάνει παρτσακλές κωλοτούμπες ο γνωστός και μη εξαιρετέος, αλλά να τις κάνει και κοτζάμ Πούτιν, μπροστά σε όλη την οικουμένη για μια εύκολη εισβολή- περίπατο, όπως νόμισε; Πώς θα πάει να ξαναμιλήσει με ξένο ηγέτη κι εκείνος να δώσει βάση, ή να μην υποθέτει τα αντίθετα των λεγομένων;

Και με ποια αξιοπιστία θα κυβερνούσε την Ουκρανία μια προτηγανισμένη κυβέρνηση προθύμων, ή δωσιλόγων, μέσα σε ένα κλίμα αποτροπιασμού, προσφυγιάς, χυμένου αίματος, τρομερών απωθημένων και ιστορικού μίσους που ξεκινάει από το Γκολοντομόρ του 1932-33, όταν ο Στάλιν εξόντωσε δέκα εκατομμύρια Ουκρανούς διά της ασιτίας, δηλαδή με τον χειρότερο θάνατο (οδηγήθηκαν, τελικά, στον κανιβαλισμό, τρώγοντας  ο ένας τον άλλον) και φτάνει ως την αρπαγμένη Κριμαία, τον Γιανουκόβιτς και με αποκορύφωμα τα εγκλήματα της εισβολής – ποιος θα αντέξει ακόμα και να βλέπει μια τέτοια κυβέρνηση; Και τι είναι οι λαοί; Τσουκάλι για κατούρημα;

Και αν ξεκινήσει η σκληρή, αιματηρή αντίσταση, κάτι αναπόφευκτο με αυτά τα δεδομένα, ποιος θα αντέξει στο τέλος; Τα ενεργούμενα-δωσίλογοι, ή ο ουκρανικός λαός; Πόσο μπορείς να κρατήσεις μια χώρα σαράντα εκατομμυρίων, χωρίς τη συγκατάνευσή της; Και πού θα καταλήξεις, όταν πάλι έρθει η τελική εξέγερση; Τι κατάφερε και πόσο άντεξε ο Γιαρουζέλσκι – δεν γυρίζει πίσω η Ιστορία. Ο καθείς θα αντιδρούσε – ακόμα και μια αρκούδα που καλόμαθε στον Αρκτούρο, δεν ξαναπάει στον γύφτο να της ξαναβάλει χαλκά.

Η Δύση, απ’ την άλλη, που με δικαιολογημένα πρωτοφανή τρόπο έπεσε να βοηθήσει πάση θυσία τους Ουκρανούς, δεν θα χρηματοδοτεί και δεν θα συνδράμει παντί τρόπω και αδίστακτα, πλέον, την ουκρανική αντίσταση, νυχθημερόν, πλουσιοπάροχα και όπως μπορεί; Πώς λοιπόν και για πόσο μπορεί να σταθεί μια προκάτ κυβέρνηση πολιτικά τερψίπρωκτων στη ρημαγμένη πόλη του Κιέβου; Πώς θα σταθεί ηθικά, καταρχήν, οικονομικώς μετά, και χωρίς να αναγνωρίζεται από κανέναν; Πόσο θα αντέξει μέσα στη γενική, αδιάκοπη, παγκόσμια κατακραυγή και στο αντάρτικο; Ή θα σκοτώσει όλους τους Ουκρανούς για να μη διαμαρτύρονται; Γίνεται;

Και τι εξάμβλωμα να ονειρεύτηκε ο πρόσκαιρος ένοικος του Κρεμλίνου; Πόσο θα κρατήσει – διότι υπάρχουνε και άλλες δυνάμεις εντός της Ρωσίας που δεν θα καταπιούν το σκουμπρί αδιαμαρτύρητα. Ήδη, διαφαίνεται ότι  ο κυνηγός γίνεται σιγά σιγά θήραμα. Ασε που σε λίγο το ρούβλι θα θυμίζει εποχή Ρασκόλνικοφ.

Και είναι κρίμα γιατί ο ρωσικός λαός έχει και σθένος και μεγαλείο και το έχει αποδείξει πολλές φορές. Αλλά πληρώνουμε όλοι, πάλι, τον Εναν. Διότι είναι πλέον γνωστό και επαληθευμένο: ακόμα κι ένας μόνο στρατιώτης (ή, δεκανέας) αρκεί για να καταστρέψει ένα στράτευμα. Ή, και κάποιες χώρες, ολόκληρες. Αλλά μήπως σε κάποιο μπούνκερ θα γραφεί πάλι το τέλος;