Ξανά στον δρόμο

Πότε ξεκινάει κανείς το reset για να ξαναβγεί στους δρόμους; Η σύντομη απάντηση είναι όταν νιώσει ότι δεν πάει άλλο μεταξύ γυμναστηρίου, καθιστικής θέσης – αναγκαστικά λόγω εργασίας – και ύπτιας στον καναπέ για Netflix. Η κάπως πιο κατασταλαγμένη είναι όταν «ωριμάσει» ο χρόνος και έρθουν στην επιφάνεια οι αναμνήσεις από τις καλές δρομικές ημέρες. Ούτε καν θυμάμαι πώς ακριβώς προέκυψε η στιγμή που άφησα τα σπορτέξ και φόρεσα τα δρομικά ένα απόγευμα μετά τον πρόσφατο χιονιά. Ισως κάποια κρυπτομνησία από τους δεκάδες συναθλούμενους που κόβουν εγκαρσίως και καθέτως τους ποδηλατόδρομους της γειτονιάς κάθε απόγευμα. Ισως και η παρότρυνση των γυμναστών στο cross cage για έξτρα δόση αερόβιας άσκησης.

Το μόνο που χρειαζόμουν – τουλάχιστον έτσι νόμιζα – ήταν θέληση και τα ακουστικά για την έτοιμη playlist, που έχει «λιώσει» σε κάθε διαδρομή (ακόμη και στον έναν σκάρτο μαραθώνιο που έχω βγάλει). Υποτίθεται ότι παίρνω τα πάνω μου κάθε φορά που περνάω στη διπλανή συνοικία και παίζει το «Σε τούτο το στενό/ σε τούτο το στενό/ σε τούτο το στενό/ σε τούτο το δρομάκι…» – από τον Μπιθικώτση πρώτα και καπάκι από τον Μητροπάνο. Βέβαια η επόμενη ανηφόρα κατεβάζει αυτομάτως τις προσδοκίες για αίσια επαναφορά στον δρόμο ύστερα από μήνες και φέρνει το φάντασμα του λεγόμενου «τοίχου» πιο κοντά. Εντάξει, ακούγεται ηττοπαθές αυτό και δεν απηχεί την πραγματικότητα. Ως ερασιτέχνης άκουγα πάντα τους παλιότερους δρομείς να υπενθυμίζουν ότι «το σώμα θυμάται» και ευτυχώς που η στερεοτυπική έκφραση κρύβει όντως ψήγμα αλήθειας. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έβαλα φτερά στα πόδια στα πρώτα εννέα χιλιόμετρα της «νέας κανονικότητας», αλλά από την άλλη δεν ένιωσα ότι πίεσα τον εαυτό μου.

Η «Θαλασσογραφία» του Σαββόπουλου είναι ό,τι καλύτερο για να αλλάξεις τέμπο την ώρα που πρέπει – «να μας πάρεις μακριά» – και με αυτή την αυτοεκπληρούμενη προφητεία μπόρεσα να αλλάξω ρυθμό στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής. Εκεί έδωσα στον εαυτό μου την υπόσχεση ότι η προσπάθεια αξίζει ακόμη και όταν όλες οι ενδείξεις είναι αντίξοες. Εννιά χιλιόμετρα σε μία ώρα (μεταξύ μας, με τρία πεζοπορικά διαλείμματα) δεν είναι ό,τι καλύτερο. Ειδικά όταν το ίδιο app έδειχνε 57 λεπτά στα 10 χλμ. τον Απρίλιο του 2020. Το χειρότερο, όμως, είναι να μηδενίσει το χρονόμετρο και να μείνει κλειδωμένο για πάντα στο εικονίδιο της οθόνης ενός κινητού.