Οι ξεχασμένοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας

Η είδηση δεν ξέρω ποια απήχηση είχε. Όμως, εμένα τράβηξε την προσοχή μου.

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βρέθηκε νεκρό.

Οι αρχές υποστηρίζουν ότι μάλλον δεν έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας αλλά της θερμοπληξίας, μια που το σπίτι δεν είχε κλιματισμό ή ανεμιστήρα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτουμε την απώλεια ανθρώπων με καθυστέρηση.

Συχνό το φαινόμενο των «ξεχασμένων» ανθρώπων, που όταν χειροτερέψει η υγεία τους συχνά δεν έχουν κάποιον να απευθυνθούν.

Άλλες φορές ανακαλύπτουμε την παρουσία αυτών των ανθρώπων όταν δούμε το αγγελτήριο θανάτου ή όταν δούμε τους συγγενείς να αδειάζουν το σπίτι όπου έμεναν.

Και τότε είναι που αναρωτιόμαστε, συχνά με ένα αίσθημα ντροπής, ότι σε εκείνο το διαμέρισμα, πίσω από εκείνη την πόρτα, από την οποία περνούσαμε κάθε μέρα, ζούσε ένας άνθρωπος που ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι μπορεί να είχε κάποια ανάγκη.

Είναι μια στενάχωρη σκέψη αυτή.

Μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι την ώρα που μιλάμε για κοινωνίες μαζικές και πολλαπλά διασυνδεδεμένες στα δίκτυα που προσφέρουν οι ψηφιακές τεχνολογίες, την ίδια στιγμή, η πραγματική ανθρώπινη επαφή, επικοινωνία και φροντίδα είναι σε υποχώρηση.

Φοβάμαι ότι η κατάσταση θα γίνεται χειρότερη όσο υποχωρούν οι δεσμοί των οικογενειών που για χρόνια στην Ελλάδα ήταν και υποκατάστατο του κοινωνικού κράτους και των θεσμών πρόνοιας.

Όμως, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να συμφιλιωθούμε με αυτή την κατάσταση.

Η ανθρωπιά μας ποτέ δεν κρίνεται στο πώς αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας.

Στο πώς νοιαζόμαστε για τον άλλο αποτυπώνεται και στο εάν δεν αφήνουμε κανένα άνθρωπο να είναι ξεχασμένος.

Και μη θεωρήσει κανείς ότι χρειάζονται πολλά: ένα χτύπημα στην πόρτα για να ρωτήσουμε εάν θέλουν κάτι, μια κουβέντα για να βεβαιωθούμε ότι είναι καλά, μια έγνοια μήπως τους έτυχε κάτι.

Γιατί η αλληλεγγύη είναι μια μεγάλη λέξη, που πάντα αποτυπώνεται σε απλά πράγματα.

Πράγματα που είναι στο χέρι μας να κάνουμε.

Και που μας κάνουν να νιώθουμε, όντως, άνθρωποι.