Covid-19: Η μυθολογική διάσταση μιας μυθικών διαστάσεων μάχης

Η μάχη με την πανδημία Covid-19 συνεχίζεται, και η προσπάθεια που καταβάλουμε εναντίον της λαμβάνει διαστάσεις μυθικές.

Πάντως, όσο κι αν ο ιός SARS – COV2 έχει αρκετές ομοιότητες με τη Λερναία Ύδρα, το φίδι με τα εννέα κεφάλια, που πολλαπλασιάζονταν κάθε φορά που κοβόταν ένα από αυτά, δεν μπορούμε, δυστυχώς, να ισχυριστούμε ότι, στην παρούσα τουλάχιστον φάση,  βρισκόμαστε στη θέση του ημίθεου Ηρακλή.

Η θέση μας ομοιάζει περισσότερο με αυτήν του Σίσυφου και του Τάνταλου, των δύο «διάσημων» τιμωρημένων του αρχαιοελληνικού Κάτω Κόσμου, του Άδη, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε ποινές – μαρτύρια, αρκετά όμοιες με αυτές που η πανδημία έχει επιβάλει σε εμάς τώρα.

Τάνταλος

Ο Τάνταλος, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, μετά τον θάνατό του καταδικάστηκε να βρίσκεται συνεχώς βυθισμένος σε μία λίμνη, στις όχθες της οποίας είχαν τις ρίζες τους δέντρα γεμάτα από καρπούς.

Όμως ο πεινασμένος πρώην βασιλιάς, εξαντλημένος συνεχώς μέσα στη λίμνη, ούτε να φάει μπορούσε, ούτε να πιει.

Κάθε φορά  που άπλωνε το χέρι του για να κόψει κάποιον καρπό, τα κλαδιά σηκώνονταν σε ύψος που δεν μπορούσε να φτάσει. Και κάθε φορά που έσκυβε το κεφάλι του να πιει νερό, αυτό υποχωρούσε, μέχρι που εξαφανιζόταν.

Ό,τι ήταν για τον Τάνταλο οι καρποί και το νερό, φαίνεται πως είναι για εμάς τα εμβόλια κατά της πανδημίας.

Κοντεύουμε να πνιγούμε μέσα στις εκατομμύρια δόσεις εμβολίων που η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι φαρμακοβιομηχανίες υποσχέθηκαν, αλλά κάθε φορά που προσπαθούμε να τα φτάσουμε, αυτά απομακρύνονται μέσα από καθυστερήσεις, που διαδέχονται η μία την άλλη,

Νέες υποσχέσεις παράδοσης, όπως αυτή της Pfizer «για 75 εκατομμύρια επιπλέον δόσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση κατά το δεύτερο τρίμηνο» θέτουν νέες προθεσμίες και εμείς ετοιμαζόμαστε για μια νέα απόπειρα να φτάσουμε τον καρπό.
Στόχος, στην Ελλάδα τουλάχιστον, είναι, όπως λένε οι αρχές, να εμβολιαστούν εγκαίρως, ως τον Μάρτιο, οι πολίτες με ηλικία 70 ετών και άνω.

Ας ελπίσουμε ότι σε αντίθεση με τον Τάνταλο, αυτό τον καρπό θα προλάβουμε να τον αρπάξουμε πριν το κλαδί προλάβει ν’ απομακρυνθεί και πάλι.

Σίσυφος

Ο Σίσυφος από την πλευρά του καταδικάστηκε να σπρώχνει ξανά και ξανά έναν μεγάλο βράχο ως την κορυφή ενός βουνού. Όταν όμως έφτανε εκεί, ο βράχος ξανακατρακυλούσε πίσω στους πρόποδες.

Έτσι κι εμείς, έναν χρόνο σχεδόν τώρα, σπρώχνουμε τον μεγάλο βράχο της Covid-19 και κάθε φορά που νιώθουμε πως πλησιάζουμε στην κορυφή, κάποιο νέο κύμα έξαρσης της πανδημίας, επιθετικές μεταλλάξεις του ιού, αστοχίες στις στρατηγικές εμβολιασμού, ευμετάβλητα επιδημιολογικά δεδομένα που κάνουν τα περιοριστικά μέτρα να εφαρμόζονται και να αίρονται με τη συχνότητα που ανοιγοκλείνει ένα ακορντεόν, σπρώχνουν το βράχο ξανά πίσω. Κι εμείς είμαστε αναγκασμένοι ν’ αρχίσουμε να σπρώχνουμε ξανά.

Ο Αλμπέρ Καμύ χαρακτηρίζει τον Σίσυφο ως τον «παράλογο ήρωα», το μίσος του οποίου «για τον θάνατο και το πάθος του για τη ζωή, του στοίχισαν τούτο το ανείπωτο μαρτύριο όπου όλο το είναι του επιδίδεται σε κάτι που δεν τελειώνει ποτέ».

Η ίδια δύναμη ωθεί και εμάς, τους «παράλογους» ήρωες μιας «παράλογης» πανδημίας: το μίσος μας για τον θάνατο και το πάθος μας για τη ζωή.

Και είναι βέβαιο ότι θα φανούμε πιο τυχεροί από τον Σίσυφο και ο δικός μας βράχος αργά ή γρήγορα (ελπίζουμε το δεύτερο) θα φτάσει στην κορυφή, χωρίς να ξανακυλήσει πίσω.