Εν ου παικτοίς

Γράφει ο Μάνος Στεφανίδης*

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η Μόρια είναι η ντροπή της Ευρώπης αλλά και το άγος του ΣΥΡΙΖΑ που την κατασκεύασε. Επίσης πως οι δεκαοχτάρηδες απανταχού της γης φέρουν την μικρότερη ευθύνη για την παράνοια και τη βία που δεσπόζουν στον κόσμο μας. Όπως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η παρούσα κυβέρνηση, παρά την εφεκτική στάση της στη Μόρια, κινήθηκε δυναμικά ώστε να καλύψει τάχιστα το δραματικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε με τους μεθοδευμένους εμπρησμούς.

Όπως επίσης ότι κατάφερε να συγκρατήσει τα κύματα των μεταναστών που σπρώχνει κατά σύστημα ο Ερντογάν είτε στη Θράκη είτε στο Αιγαίο για να εκβιάσει τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο αλλά και για να αποδιαρθρώσει το εσωτερικό μας μέτωπο.
Γι’ αυτό και είναι εγκληματικός λαϊκισμός να λέγεται από υπεύθυνα (;) χείλη πώς «αν ήμουν και εγώ 18 χρόνων, Θα έκαιγα τη Μόρια» ή ότι «πρέπει να σώσουμε τους εμπρηστές από τα χέρια του Χρυσοχοΐδη». Κυρίως γιατί αγνοούμε ποιοι οργάνωσαν και καθοδήγησαν τους εμπρηστές, ποια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα διακυβεύονται, ποιοι πράκτορες ή ξένοι δάκτυλοι επωφελούνται και πόσο οδηγείται, για μιαν ακόμη φορά, στα όριά του το νησί της Σαπφώς, του Θεοφίλου, του Μυριβήλη και του Ελύτη.

Και επιτέλους όσοι φιλοξενούνται σε αυτήν εδώ την πατρίδα, οφείλουν στοιχειωδώς να σέβονται και τον τόπο και τους νόμους του αλλά και την κοινωνία ευρύτερα που με ελάχιστες και εν πολλοίς καθοδηγούμενες εξαιρέσεις, ακόμα τούς στηρίζει.

Είμαστε κι εμείς ένας λαός προσφύγων, η Οδύσσεια είναι διαχρονικά το τραγούδι μας ενώ οι δύο πιο σημαντικοί σύγχρονοι μας καλλιτέχνες, ο Γιάννης Κουνέλλης και ο Βλάσης Κανιάρης, ασχολήθηκαν με πάθος τόσο με το ταξίδι όσο και με το τεράστιο – πολιτικό και κοινωνικό – ζήτημα της Μετανάστευσης. Η πιο σημαντική ενότητα έργων του Βλάση Κανιάρη η οποία άρχισε να φιλοτεχνείται από την εποχή της χούντας, είχε τον σημαδιακό τίτλο «Ξένοι Εργάτες, Φιλοξενούμενοι Εργάτες». (Gastarbeiter, Fremdarbaiter).

Άρα αφελείς(;) βολονταρισμοί ή ύποπτοι διεθνισμοί επ’ ουδενί επιτρέπονται τη στιγμή ακριβώς που η χώρα είναι εγκλωβισμένη σε τόσα αδιέξοδα και βραχυκυκλωμένη σε πολλαπλά μέτωπα. Και που σημειώνει κάποιες, επισφαλείς ακόμη, επιτυχίες.

Κι ούτε είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται η τραγωδία των προσφύγων σαν σαπουνόπερα κι ετοιματζήδικος μελοδραματισμός.
Δεν αγνοώ ότι γύρω από την απελπισία όλου αυτού του ετερόκλητου πλήθους που συνωθείται στα σύνορά μας διεκδικώντας το european dream, στήθηκαν λογής κομματικά μικρομάγαζα, διασπαθίστηκε χρήμα εν πολλοίς ευρωπαϊκό και επιτράπηκε σε αρκετές ΜΚΟ να παίξουν έναν ρόλο που μόνο ανθρωπιστικός δεν ήταν.

Επίσης ευάριθμοι υπουργοί του Μητσοτάκη αποδεικνύονται, απλώς άμα τη εμφανίσει, ανεπαρκείς ή και ακατάλληλοι. Υπάρχουν όμως και άλλοι, ο στρατηγός Στεφανής είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, που έχουν καταφέρει πολλά και σε πολύ μικρό χρόνο. Στον πρωθυπουργό εναπόκειται η ευθύνη να απαλλαγεί από τα βαρίδια, όσα κομματικά παράσημα και αν φοράνε. Και σε μας τους υπόλοιπους να λειτουργήσουμε ξανά και ως υπεύθυνη κοινωνία και ως υπεύθυνοι πολίτες. Μακριά από λεκτικούς μαξιμαλισμούς και ιδεολογικές,» λιαϊκιστικές» ευκολίες εν ου παικτοίς.

*Καθηγητής της ιστορίας της τέχνης στο ΕΚΠΑ